Τους προσπερνάς καθημερινά στο δρόμο ή στο περιβάλλον σου. Ή σε προσπερνούν, δεν έχει σημασία. Μα δεν τους πρόσεξες ποτέ.

Αν κάποιοι σου τους ανέφεραν σε μια πρόχειρη καταμέτρηση, δε θα ορκιζόσουν κιόλας ότι υπάρχουν. Ίσως να τους έπαιρνε πολύ να σε πείσουν ότι, ναι. Κινήθηκαν κάποτε μέσα στο οπτικό σου πεδίο, σε κάποια μονάδα μέτρησης του χρόνου, μα δεν τους «είδες» ποτέ πραγματικά.

Κάτι σαν τον αέρα που σπρώχνει τα χνούδια στις γωνίες των πατωμάτων. Ούτε κι αυτό κατάφεραν, θαρρώ. Να φανούν τις στιγμές μιας κάποιας εκκαθάρισης, ακόμη και τότε που απομάκρυνες τα περιττά. Τόσο … αόρατοι.

Κι όμως ήταν πάντα εκεί. Τριγύρω σου. Δίπλα σου. Στη δουλειά ή στην ίδια παρέα. Σε κάποιον κοινωνικό κύκλο που τώρα (τι περίεργο!) σου διαφεύγει ακόμη κι αυτός. Ματιά δεύτερη ούτε που τους έριξες ποτέ. Κι ας τους έριξες ασυναίσθητα εκατοντάδες.

Ματιά ουσιαστική, εννοώ. Κι ας σου απηύθυναν τον λόγο τόσες φορές. Κι ας αλλάξατε δεκάδες τυπικούς διαλόγους. Δεν τους «είδες» καν. Δεν πρόσεξες ποτέ το χρώμα των ματιών τους, δεν τους σκέφτηκες ποτέ ως άτομα με κάποια ιδιότητα ως προς εσένα, σε ρόλο ουσιαστικό στη ζωή σου.

Αόρατοι άνθρωποι, άνθρωποι που δε θα μπορούσαν ποτέ να σου είναι «κάτι». Δεν τους έδωσες ποτέ την ευκαιρία να αναμετρηθούν με τους άλλους, εκείνους που είχαν πιθανότητες να σου γίνουν «κάτι». Ενδεχομένως να πήρες πράγματα απ’ αυτούς, δεν μπορεί!

Για κάποιο λόγο παρέμεναν κοντά σου, για κάποιον λόγο είχαν πρόσβαση στη ζωή σου. Μια σχετική αλληλεπίδραση υπήρχε. Μα παρέμειναν αόρατοι. Ποτέ δεν έφτασαν καν στην εξώπορτα της προσωπικής σου ζωής. Δεν τους είδες ποτέ σοβαρά ως υποψήφιους πρωταγωνιστές αυτής. Γιατί;

Ίσως δεν είχαν ένα ή περισσότερα από τα ικανά απαιτούμενα για να τους προσέξεις ουσιαστικά. Ξέρεις, εκείνη την άγραφη λίστα που καθένας έχει στο μυαλό του σαν κριτήρια για να προσέξει κάποιον. Για να αξιοποιήσει κάποιον.

Ίσως στη συγκεκριμένη φάση να μην ήθελες καν να χρησιμοποιήσεις αυτή τη λίστα εκτός κι αν κάτι σε εντυπωσίαζε τρελά. Ίσως τον πήχη σου για τη διαλογή ανθρώπων να τον είχες εξαιρετικά ψηλά κι έτσι πολλοί να πέρασαν απαρατήρητοι. Να μην πέρασαν καν τα προκαταρκτικά. Ίσως πολλά, που μόνο εσύ ξέρεις. Κι ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά.

Ποτέ δε σκέφτηκες ότι ίσως αυτή σου η λίστα να είναι όλη λάθος. Ότι φτιάχτηκε μιαν άλλη εποχή και τώρα δε θα έπρεπε να ισχύει. Ποτέ δε σκέφτηκες ότι αυτή σου η λίστα με τα κριτήρια ίσως και να είναι εντελώς άδικη για ορισμένους ανθρώπους. Ναι, ποτέ δεν σου πέρασε από το μυαλό αυτό. Γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να διακρίνεις ότι πίσω απ’ αυτή σου τη μοναξιά, ίσως και να κρύβονται τα λανθασμένα σου κριτήρια.

Μια ανούσια λίστα που με την πάροδο του χρόνου δεν μπόρεσες ποτέ να αναθεωρήσεις. Μια ματιά σου στο «τώρα» της ζωής σου θα αρκούσε για να το δεις. Μια ματιά σου μόνο και θα έβλεπες ότι αυτή σου η περιβόητη λίστα δε σε οδήγησε και κάπου αξιόλογα. Σε κάποιο πλούσιο σε απόθεμα παρόν.

Ίσως και να μη θέλησες ποτέ να παραδεχτείς ότι τελικά δεν είσαι και τόσο καλός στο να φτιάχνεις λίστες κριτηρίων. Κάτι τέτοιο θα πονούσε τον εγωισμό σου, μα ίσως και να αρκούσε μόνο αυτό. Να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος όταν την έφτιαχνες.

Χιλιάδες «ίσως» που έκαναν αυτούς τους ελάχιστους αόρατους ανθρώπους της ζωής σου να μη γίνουν ποτέ ορατοί στα δικά σου μάτια. Όσο κι αν πάσχισαν να τους «δεις». Όχι να τους αξιοποιήσεις. Απλά να τους «δεις». Να τους γνωρίσεις λίγο παραπάνω. Είναι μια ευκαιρία κι αυτή, μια ευκαιρία, όμως, που ποτέ δεν τους έδωσες.

Κι ας ήταν πάντα εκεί, χωμένοι πρόχειρα, στριμωγμένοι στην τόσο λαμπερή ζωή σου. Τις  συντεταγμένες τους δεν τις έφτασαν ποτέ οι προβολείς σου. Κι ας λαχτάρησαν όσο τίποτε άλλο μια ανάσα σου στο λαιμό τους. Κι ας πόθησαν όσο κανείς ένα σου φιλί. Κι ας παρίσταντο σε κάθε δυσκολία σου.

Κι ας σου ψιθύριζαν πάντα διακριτικά «είμαι εδώ βλάκα, απλά γύρνα και κοίτα με». Κι ας μονολογούσαν «δες με, δες με, δες με επιτέλους!». Καμιά προστακτική δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στ’ αυτιά σου. Έτσι κι εσύ, δεν μπόρεσες ποτέ να διαπιστώσεις ότι ανάμεσά τους, ίσως και να ήταν αυτό που πάντα έψαχνες. Παρέμεινες μόνος κι εκείνοι παρέμειναν αόρατοι στα μάτια σου. Ανεκμετάλλευτοι ακόμη κι ως ενδεχόμενα.

Είναι αργά πλέον, μην ψάξεις τώρα να τους βρεις. Τι να τους κάνεις τώρα που συνήθισες να μεμψιμοιρείς για όσα δε βρήκες; Άσ’ τους τώρα. Προχώρησαν σε άλλα οπτικά πεδία, συνέχισαν εκεί που έγιναν αμέσως αντιληπτοί. Ή απλά παρέμειναν κι εκείνοι μόνοι, δίπλα σ’ άλλους ανθρώπους, που κι εκείνοι με τη σειρά τους παρέμειναν σ’ αυτούς αόρατοι.

Ειρωνεία ε; Ένα μάτσο μοναχικοί άνθρωποι να παίζουν την τυφλόμυγα, μα να μη σμίγουν ποτέ μεταξύ τους. Μοναχικοί ή μόνοι; Τίποτα από τα δύο. Απλά, αόρατοι άνθρωποι.

Της Ελευθερίας Παπασάββα

Πηγή: mindthetrap.gr