Ύπαρξη και ζωή. Δυο έννοιες απόλυτα συνυφασμένες αλλά συγχρόνως και εκ διαμέτρου αντίθετες.

Άλλο το «υπάρχειν» κι άλλο το «ζην». Κι άλλο το «ευ ζην».

Το «υπάρχειν» είναι το πλέον δεδομένο, το στατικό, το αδιαπραγμάτευτο. Τουλάχιστον για όσο οι μύες της κάθε καρδιάς ηχούν αυτό το αθόρυβο «τικ-τακ».

Το «ζην» από την άλλη, είναι μου φαίνεται μια εντελώς προσωπική υπόθεση, η οποία δε συσχετίζεται με κανένα μυ και κανένα δεδομένο. Μια υπόθεση άκρως διαχειρίσιμη. Πόσοι είν’ αυτοί που απλά υπάρχουν δίχως να ζουν; Που αφήνουν τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια, τη ζωή ολόκληρη, όλα, να πετάνε μακριά, να εξατμίζονται πριν καν γίνουν ατμός.

Ακόμη και χθες, συζητούσα για αυτή τη μη ζωή. Τη βολεμένη ύπαρξη, που καλοκάθισε στην πολυθρόνα και δε λέει να αλλάξει κανάλι ζωής. Κρίμα μεγάλο, όταν η δύναμη της βολής, κάνει το μυστηριώδες, το αναπάντεχο, το απρόσμενο, το άγνωστο της ζωής να χάνεται. Καταστροφή, εκ των χειροτέρων, όταν ξυπνήσει κανείς δεκάδες χρόνια αργότερα, και μετανιώσει που δεν έζησε.

Που δεν έδωσε νόημα στην όραση, στην ακοή, στην αφή, στους τόσους κτύπους της καρδιάς του. Και ξεκαθαρίζω, ουδείς δεν εξαιρείται από το βόλεμα του καναπέ. Πόσες φορές βολεύτηκα, μικρότερη κυρίως, σ’ αυτή τη «ζώνη ασφαλείας».

Έχουν να λένε όμως, ότι η ζωή είναι εκεί έξω. Ότι τα πιο όμορφα πράγματα τα ζούμε εκτός αυτής της ζώνης. Τα ζούμε ακροβατώντας πάνω σε λεπτά σχοινιά. Τείνω να συμφωνώ πανηγυρικά. Ζωή δίχως ταλαιπωρία, δε λογίζεται ζωή. Είναι λες και θα’ θελε κανείς να ονειρευτεί μια ζωή δίχως περιπέτεια, δίχως τρικυμία, δίχως δύσβατα μονοπάτια, δίχως εκείνο το «μετά κόπων και μόχθων».

ευ ζην!

Μη μου λέτε πως θέλετε μία ζωή δίχως φουρτούνες. Έχετε ξαναδεί θάλασσα δίχως κύματα; Αυτές οι φουρτούνες στην ουσία, είναι που κάνουν την ύπαρξη πιο ύπαρξη. Και τη ζωή πιο ζωή. Οι γλυκιές αναταράξεις που δε σώζονται με καμία ζώνη ασφαλείας και που ενώ αρχικά μοιάζουν να έχουν πικρή αίσθηση, στο τέλος αποκτούν τη γεύση που τους αξίζει.

Ας δίνουμε ζωή στην ύπαρξη μας λοιπόν. Ας δίνουμε νόημα στη ζήση μας, τόσο, που να φτάνουμε να παρακαλούμε σε μια άλλη ζωή, να’ ταν περισσότερες οι «ταλαιπωρίες», μεγαλύτερες οι αναταράξεις, παραπάνω τα ρίσκα, λεπτότερα τα σχοινιά!

Κάτι ήξεραν οι ημών πρόγονοι, όταν αποφάνθηκαν για το «ζην». Ας προσπαθήσουμε να συλλάβουμε την πελώρια ουσία που κρύβει αυτή η φράση. Ίσως μόνο τότε να μπορέσουμε να περάσουμε, από το «υπάρχειν» στο «ζην» και μετά στο «ευ ζην».

Της Άννας Ιωαννίδου
Πηγή: apotipomata.com

Thessaloniki Arts and Culture