Ένα ποιοτικό βιβλίο, ένα ωραίο τραγούδι, μια αξιόλογη ταινία, ένα ποίημα συμβαίνει να τα απαντάμε πολλές φορές στη ζωή μας. Όμως καμία φορά δεν σημαίνουν για εμάς ότι και την προηγούμενη. Άλλες φορές μας αγγίζουν βαθιά και τα αναζητάμε διαρκώς, άλλες φορές μας εμπνέουν δημιουργώντας ένα πρότυπο ζωής, άλλοτε πάλι μας αφήνουν αδιάφορους και τα προσπερνάμε γρήγορα. Τα όποια κρυμμένα νοήματα βρίσκονται πάντα εκεί -κι εξαρτάται από εμάς τι είμαστε έτοιμοι να διακρίνουμε πίσω από τις λέξεις. Θεωρητικά είμαστε πάντα οι ίδιοι άνθρωποι, πώς γίνεται κάθε φορά να ανταποκρινόμαστε διαφορετικά;

Μα ακριβώς αυτή είναι η γοητεία της ζωής μας. Αυτά τα μικρά σημάδια μάς δείχνουν ότι δεν είμαστε πάντα οι ίδιοι άνθρωποι! Κάθε μέρα που περνάει αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, ωριμάζουμε. Ίσως να το έχουμε ήδη συνειδητοποιήσει. Μπορεί να μας τρομάζει λίγο και να αναρωτιόμαστε «συμβαίνει μόνο σε μένα;»

Μόνο οι δογματικοί άνθρωποι μένουν ανέγγιχτοι εσωτερικά, στην πορεία της ζωής. Όλοι οι άλλοι, μέσα στο ταξίδι του χρόνου, αλλάζουμε εξωτερικά, αλλάζουμε και εσωτερικά. Οι ανάγκες μας διαφοροποιούνται. Ο χρόνος μας ωθεί να αποκαλύψουμε τον καταχωνιασμένο εαυτό μας. Όχι αυτόν που υποσυνείδητα μας επέβαλλαν τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής μας και οι ανάγκες προηγουμένων καιρών. Μέχρι να το πραγματοποιήσουμε, είμαστε σε συνεχή αναζήτηση. Κάτι λείπει – κάτι που μας στερεί την εσωτερική μας ηρεμία.

«Γίνε αυτός που είσαι», είπε ο Νίτσε σε μία από τις γρανιτένιες φράσεις του. Προτροπή απλή, αλλά ακατανόητη στα πρώτα στάδια του ταξιδιού της ζωής μας. Τότε που έχουμε τον νεανικό δογματισμό και την εντύπωση ότι ξέρουμε ακριβώς ποιοι είμαστε, που πηγαίνουμε, τι θέλουμε. Μόνο που στην πορεία, ίσως διαπιστώσουμε ότι τα όνειρά μας δεν ήταν δικά μας, ανήκαν σε άλλους. Οι επιλογές μας ήταν προδιαγεγραμμένες. Κι εμείς δεν ήμασταν οι δημιουργοί, αλλά οι υπάκουοι ακόλουθοι.

Στη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης ίσως ν’ αλλάξουμε κάποιες συνήθειες, αντιδράσεις ή να κάνουμε χώρο για νέους ανθρώπους στη ζωή μας. Μπορεί ν’ ακολουθήσουμε μονοπάτια μοναχικά, μέχρι να βρούμε τους νέους μας δρόμους. Οι όποιες αλλαγές ίσως προκαλούν αμηχανία στους αγαπημένους μας. Πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν κάποιον που δεν τους είναι τόσο γνώριμος πια. Όμως εκείνοι που μας αγαπούν αληθινά μένουν δίπλα μας, συμπαραστάτες και υποστηρικτές μας. Μας αποδέχονται για αυτό που είμαστε.

Όσοι αλλάζουν δεν είναι «περίεργοι». Η συνεχής εξέλιξη είναι στην ανθρώπινη φύση και έχει απασχολήσει διαχρονικά διανοητές υψηλού επιπέδου, όπως τον Αριστοτέλη, τον Νίτσε, τον Σπινόζα, τον Γκαίτε, τον Ίψεν και άλλους. Μα την πλήρη εικόνα, πιστεύω, την αποδίδει με τον πιο περιεκτικό τρόπο μια φράση του Μπρεχτ: «ίσως να ξανασυναντηθούμε, όμως εκεί που με άφησες δεν πρόκειται ποτέ να με ξαναβρείς»!

Κείμενο: evamcr
Πηγή: sarandakaikati.com

Thessaloniki Arts and Culture