Κοιτάμε όλοι την ίδια γάτα;

Κοιτάμε όλοι την ίδια γάτα;

Πασχίζουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σωστά σε ένα κόσμο τόσο λάθος.

 

Σε ένα κόσμο που πια σκοτώνονται άνθρωποι-αθώα θύματα- με το πάτημα ενός κουμπιού.

Και η τραγική αλήθεια βρίσκεται στο ότι σκοτώνονται άνθρωποι δίχως να συνειδητοποιεί ο θύτης γιατί τα σκοτώνει αλλά και πώς τα σκοτώνει. Αυτός (ο θύτης) κλεισμένος σε μια αίθουσα πίσω από έναν Η.Υ βυθισμένος στον δικό του κόσμο αυτά (τα θύματα) στις χώρες τους καταποντισμένα στην ανήλεη μοίρα τους.

Η πολιτισμική μας αναισθησία είναι συνυφασμένη με την συνεχής τροφοδότηση του αυξημένου φόβου ως μέσου ψυχαγωγίας. Συνηθισμένοι, εμείς, απο την τηλεοπτική βία που διαστρεβλώνει την αντίληψη του ατόμου για την πραγματικότητα αλλοιώνοντας τη συμπεριφορά και τις αξίες του.

Κι ύστερα συνηθίσαμε πια να βλέπουμε τα παιδιά που ξεβράζει η θάλασσα. Αυτόπτες μάρτυρες του ξεκληρίσματος οικογενειών, λαών αλλά και συνειδήσεων. Ακραία εθνικιστικά και ρατσιστικά συνθήματα παρελαύνουν πια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αποκτούν χιλιάδες υποστηρικτές από τον καναπέ.

Ανθρώπους που ζουν στην εικονική τους πραγματικότητα, ανθρώπους που τους χαιδεύει η κατάθλιψη και τους ρουφάει το αίμα η ανία. Αυτό είναι το πλαίσιο της ζωής των ανθρώπων που <διαβάζουν> τον κόσμο μέσα από τα μάτια της τιβί και μαθαίνουν όσα οι <πρόκριτοι> θέλουν να μάθουν αλλά και αποδέχονται την ακραία υλιστική διάσταση του ζην.

Συγνώμη για την ενόχληση αλλά πιστεύω πως δεν βαδίζουμε σωστά. Έχουμε γίνει επιφανειακοί ζώντας μια ζωή χωρίς πνευματικότητα. Χρειαζόμαστε όμως μια πραγματικότητα; Ο πραγματικός κόσμος είναι απλώς μια μεγάλη σκέψη.

Αυτή η διάσταση του κόσμου που ονομάζεται πραγματικός φαίνεται τόσο αβέβαιη και τόσο γεμάτη από το άγνωστο. Αυτό ασκεί μια ισχυρή ώθηση στον άνθρωπο για να ασχοληθεί με τον εαυτό του ή όχι;

Νομίζω πως χρειαζόμαστε πολλές πραγματικότητες. Να προχωρήσει ο καθένας μας για να ανακαλύψει με ανοιχτό μυαλό τις αμέτρητες λήψεις της πραγματικότητας που υπάρχουν. Να σταματήσουμε να πιστεύουμε αυτό που μας πουλάνε ή μάλλον αυτό που θέλουν τόσο πολύ να πιστέψουμε.

Να αναρωτηθούμε <γιατί άραγε ξοδεύουν τον χρόνο τους και το χρήμα τους για να μας πείσουν για κάτι που θα ήταν προς όφελος μας; Για κάτι που θα μας προετοίμαζε καλύτερα ή που θα μας έκανε πιο προσεκτικούς καταναλωτές; Για κάτι που θα στερούσε από τους ίδιους χρήματα και θα ήταν για μας οικονομικά προσοδοφόρο;

Ή αλλιώς ποια είναι τα κίνητρα πίσω από αυτή την διαφήμιση, την δήλωση, την ανακοίνωση; Ποιος ή ποιοι την σύνταξαν; Ποιανών οδηγίες ακολουθούν; Τι θέλουν να κερδίσουν από μας αυτοί;>.

Ας αντιληφθούμε πως η αντίληψη των πραγματικοτήτων διυθείται μέσα από τα βιώματα μας, μέσα από τις εννοιολογικές μας κατασκευές που τείνουν προς τον υποκειμενισμό. Μπορεί ο άνθρωπος να δει την γάτα -τον κόσμο- από τις οπτικές γωνίες που την βλέπουν και οι συνανθρώποι του καλλιεργώντας τον ενσυναισθητικό τρόπο ύπαρξης του. 

Δεν θα κρατήσω την απαισιόδοξη ρήση του Βολταίρου πως <Κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα της εποχής του. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ανυψωθούν πάνω από τις ιδέες του καιρού τους>.

Θεωρώ πως εμείς δημιουργούμε την εποχή μας ή εμείς αποδεχόμαστε την κατάντια της εποχής μας, άρα και εμείς μπορούμε να απαιτήσουμε μια καλύτερη εποχή.

 

Γράφει η Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής Ψυχολογίας

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

 

 

Διαβάστε επίσης

Close