Άστο άνθρωπε, μην το ψάχνεις!
Μην αφεθείς ποτέ στα χέρια των άλλων. Μην εμπιστεύεσαι ολοκληρωτικά. Βάστα στα πόδια σου, χτίσε στις πλάτες σου ˙ αν θέλεις να ανταμοιφθείς και να αισθάνεσαι πληρότητα και ικανοποίηση τουλάχιστον.
Ο κόσμος, οι γύρω σου πάντα θα βλέπουν τι ΔΕΝ έκανες, τι ΔΕΝ πέτυχες, τι λάθος έκανες… Εσύ όμως ξέρεις… Ωστόσο, παρόλο που ξέρεις, την πατάς!
Έτσι συμβαίνει όταν έχεις προσδοκίες, είτε μεγάλες είτε μικρές, από οποιονδήποτε. Περιμένεις να ακούσεις μια καλή κουβέντα ή ένα ενθαρρυντικό σχόλιο. Δεν λέμε πως η αρνητική κριτική είναι ανεπιθύμητη – έχει τόσα να μας προσφέρει – αλλά να… περιμένεις κάτιτις. Οτιδήποτε.
Κάτι που θα σε χαροποιήσει και θα σου δώσει ώθηση να συνεχίσεις, κάτι που θα σε πεισμώσει, κάτι που θα σου δώσει δύναμη και θάρρος ώστε να μην τα παρατήσεις. Φταίει βλέπεις η εξιδανίκευση του άλλου και η βαρύτητα που αποδίδουμε στο λόγο του.
Ίσως να έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει αναγνώριση και ανταπόκριση σε ο,τι κάνουμε. Αγνοούμε βέβαια το γεγονός ότι είμαστε απόλυτα ικανοί και εφοδιασμένοι με θέληση και αγάπη – ότι μας χρειάζεται δηλαδή για να έχουμε μια δυνητικά ανοδική πορεία και εξέλιξη.
Δυστυχώς ή ευτυχώς – ανάλογα την γωνία που θα το δει κανείς – ο κόσμος εννέα σωστά αν κάνεις και ένα λάθος θα προσέξει εκείνο που λείπει, εκείνο που δεν έκανες, που δεν πέτυχες, που αμέλησες.
Με δριμύτητα και σθένος θα σου απευθύνει τον λόγο επισημαίνοντας την παράλειψη ή το λάθος σου, σκεπτόμενος ότι σε ωφελεί με την αρνητική κριτική (ώστε να απαλλαγεί από τις όποιες τύψεις ή αμφιβολίες) και ταυτόχρονα με αυτή του την κίνηση αίρει το αίσθημα της αυτοαξίας του.
Ωστόσο, άνθρωπε, σε παρακαλώ! Μην σε παίρνει από κάτω. Μην απογοητεύεσαι. Είπαμε… Εσύ ξέρεις! Ξέρεις ότι προσπάθησες για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και κόπιαζες μέρα με την μέρα για να τα καταφέρεις. Μόνο εσύ ξέρεις με πόσο κόπο και οδύνη τα βγάζεις πέρα.
Μόνο εσύ ξέρεις πόση ενέργεια καταναλώνεις και πόσες θυσίες έχεις κάνει για να αντεπεξέλθεις. Μόνο εσύ ξέρεις πόσες νύχτες έμεινες ξάγρυπνος ξετυλίγοντας το κουβάρι των σκέψεων σου και πόσα πρωινά σε βρήκαν με την απορία και την αμφιβολία.
Μόνο εσύ ξέρεις ότι παρέδωσες ψυχή και σώμα σε ανθρώπους, ότι αναλώθηκες σε καταστάσεις, ότι βίωσες συνθήκες δυσανεκτικές και οδυνηρές για χάριν του αλτρουισμού , που όμως μπορεί να μην εκτιμήθηκαν – αναγνωρίστηκαν ή ακόμη και να μην άξιζαν τον κόπο!
Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια σου και την γνωρίζεις μόνον εσύ. Δεν μπορείς να την μεταφέρεις, δεν μπορείς να απαιτείς να την ακούσουν, δεν μπορείς να ζητάς να την νιώσουν · γιατί είναι η δική σου αλήθεια στην φλέβα της οποίας κυλά το δικό σου αίμα, γιατί έχει ποτίσει με τα δικά σου αισθήματα, γιατί πάνω της έχει τρέξει ο δικός σου ιδρώτας.
Αν έχεις νιώσει έστω το παραμικρό από τα παραπάνω, μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σου πάρει ή να μειώσει την αξία όλων εκείνων που περιλαμβάνονται στην αλήθεια σου και σε κάνουν να είσαι εσύ. Όλων εκείνων που για να πετύχεις μόχθησες και πάλεψες. Όλων εκείνων που οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι έκανες και όλων εκείνων που είναι αρκετά για να νιώθεις υπερήφανος για τον εαυτό σου.
Όταν λοιπόν φτάσεις στην συνειδητοποίηση αυτών, δεν θα χρειάζεται καμία προσπάθεια αποστασιοποίησης από οτιδήποτε τοξικό υπάρχει στην ζωή σου καθώς πλέον θα ζεις για σένα, θα κάνεις πράγματα για σένα μη σκεπτόμενος τι θα πουν οι άλλοι και μη περιμένοντας απήχηση.
Από εκείνη την στιγμή και μετά, άνθρωπε, η καθημερινότητά σου θα αλλάξει, οι πράξεις σου θα αποκτήσουν άλλο νόημα, ο λόγος σου βαρύτητα, η σιωπή σου θα είναι εποικοδομητική ˙ εν πάση περιπτώσει η ζωή σου θα γίνει πιο μεστή.
Γράφει η Φανή Ναθαναηλίδου
Είμαι φοιτήτρια του τμήματος Φ.Π.Ψ ΙΩΑΝΝΊΝΩΝ
Πηγή: psychologicalnotions.blogspot.gr
Thessaloniki Arts and Culture
