Δεν έψαξα ποτέ να δω τί είχα χάσει,γιατί ανθρώπους είχα να γεμίζουν τα κενά.

Δεν γεννήθηκα φτιαγμένη όπως θα ‘θελα να είμαι, γιατί η ζωή με σμίλεψε και άλλαξα μορφή.

Δεν μεγάλωσα στη ζωή που ονειρεύτηκα, γιατί ο κόσμος όρισε τί όνειρα θα κάνω.

Δεν έζησα τα όνειρα που έκανα με μάτια άνοιχτα, γιατί νωρίς με έσπρωξαν το δρόμο μου να βρω.

Δεν τερμάτισα το δρόμο που διάλεξα, γιατί στην πορεία έστριψα προς κάτι άλλο, λαμπερό, που τράβηξε την προσοχή μου.

Δεν ξέρω αν ήτανε χρυσός αυτό που μ’έκανε να στρίψω, γιατί τυφλώθηκα απ΄τη βαριά του λάμψη.

Δεν φοβήθηκα το σκοτάδι που έπνιξε το σώμα μου, γιατί η ψυχή μου χάραζε δικό της μονοπάτι.

Δεν έμαθα να βλέπω τα εμπόδια στη νέα μου πορεία, γιατί η νύχτα τα ‘δειχνε πιο όμορφα κι αθώα.

Δεν μ’ άφησα να πέσω όσες φορές κι αν σκόνταψα, γιατί μια δύναμη να μάθω με κρατούσε.

Δεν έμαθα ακόμα ποια είμαι στ’αλήθεια, γιατί το είδωλό μου στον καθρέφτη δεν έμαθα να αγαπώ.

Δεν έσπασα το είδωλο που μπούχτισα να βλέπω, γιατί φοβήθηκα μαζί του μη σπάσω και κοπώ.

Δεν πήρα τα κομμάτια μου να τα ενώσω πάλι, γιατί αυτό που ήμουν βαρέθηκα να ψάχνω.

Δεν έψαξα ποτέ να δω τί είχα χάσει, γιατί ανθρώπους είχα να γεμίζουν τα κενά.

Δεν κατάφερα να δω εκείνοι τί αγάπησαν, γιατί τα μάτια μου έκλεινα σε ό,τι έδειχναν.

Κι όταν τ’αυτιά μου άνοιξα ν’ακούσω τί μου φώναζαν, η εκκωφαντική σιωπή με ξύπνησε.

Κι όταν τα μάτια μου άνοιξα να δω αυτό που έβλεπαν, βρέθηκα μόνη να κοιτάζω το κενό.

Κι όταν το στόμα άνοιξα να τους φωνάξω πίσω, φωνή δεν είχα από μέσα μου να βγει.

Κι όταν τα χέρια άνοιξα τη μοναξιά να διώξω, τότε η ζέστη τους μου έδωσε πνοή.

Κι όταν δυο χέρια μ’ έσφιξαν και είπαν “είμαι εδώ”, τότε μονάχα φύγαν απ’ τα μάτια μου οι σκιές.

Και τότε μπόρεσα να βγάλω απ’το πρόσωπο τα χέρια και δίχως φόβο να κοιτάξω και να δω.

Γράφει η  Αθηνά Τσαγκαράκη

Πηγή: dramaholicsrule.blogspot.gr