Ξεχνάμε οι άνθρωποι.

Ξεχνάμε τι θέλουμε, πού πάμε, τι ζητάμε, πώς θα το πάρουμε. Ξεχνάμε και προχωράμε κι αυτό φαντάζει πια φυσιολογικό. Γιατί τι τα θες; Πού καιρός για όνειρα και φιλοδοξίες και σενάρια επιστημονικής φαντασίας; Ας κάτσουμε εδώ ήσυχα-ήσυχα στην καρμιριά μας κι ας απολαύσουμε την κατάντια μας.

Γίνανε ιδανικά μας το τηλεκοντρόλ στο ένα χέρι και τα αντικαταθλιπτικά στο άλλο. Αν δεν έχεις χτυπήσει μια ντουζίνα κρίσεις πανικού μέχρι τα τριάντα και δεν έχεις βαρέσει μια καταθλιψάρα από εδώ μέχρι απέναντι, δεν είσαι άνθρωπος που νιώθει εσύ. Δε συμμερίζεσαι την αλλαγή, δεν πόνεσε το μέσα σου. Διότι εκεί φτάσαμε και λέγε ό,τι θες εσύ.

Ξεχνάμε οι άνθρωποι. Εύκολα και συχνά. Συμβιβαζόμαστε και στεναχωριόμαστε λες και είναι όλα τελεσίδικα. Πτωχεύσαμε. Κρίση. Μνημόνια. Κόντρα μνημόνια. Λογαριασμοί. Λεφτά. Ανεργία. Πείνα. Άστεγοι. Κάνανε θεό μας το χρήμα κι όσο λείπει αυτό, πού να τη βρεις την ευτυχία; Πού να κλέψεις χαμόγελα κι αισιοδοξία; Λεφτά ρε.

Ψάχνουμε τρόπους και μέσα και κίνητρα να ανέβουμε, να γίνουμε κάποιοι, να μη μας πλημμυρίζει ανασφάλεια κάθε τέλος του μήνα και κάθε αρχή του αλλουνού. Λεφτά βλέπεις. Προθεσμίες, τσέπες, πορτοφόλια που πάψανε να είναι ογκώδη και κουδουνίζουν απ’ το κακό τους. Έχεις λεφτά; Αν δεν έχεις, ψόφα. Μόνο όχι εδώ. Τους χαλάς τη μόστρα. Τράβα στην αυλή του γείτονα, να μη σε βλέπει.

Κι αποκτήσαμε μια λαχτάρα. Λαχτάρα για επιβίωση, για καταξίωση, για επιτυχία. Γίναμε πεινασμένα ζώα που δε λογαριάζουν τη μάνα τους την ίδια. Ξεχνάμε. Κάναμε πρότυπα τους μεγάλους και τρανούς γιατί εκείνοι τα κατάφεραν. Δεν πεινάνε. Δε διψάνε. Δεν κρυώνουν. Ζώα κι εκείνα που πείνασαν νωρίτερα από ‘μας κι έφαγαν τα πάντα για να φτάσουν εκεί που είναι τώρα και να σου χαμογελούν γεμάτα αυταρέσκεια.

Μη μασάς ρε. Να τα βράσεις και τα λεφτά και το γκλάμουρ και τη μεγάλη ζωή και τις βελούδινες πολυθρόνες. Παραμύθια της Χαλιμάς για να πιστεύεις πως τα χρειάζεσαι και να ‘σαι του χεριού τους.

Η ευτυχία ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά τα μεγάλα, τα τρανά, τα βροντόφωνα. Είναι μικρή, τόση δα και καλά κρυμμένη στα πιο απίστευτα σημεία. Στα μικρά κουτούκια που δύο φίλοι ακούνε μία κιθάρα, στο μεζέ που θα σε φιλέψει η γιαγιά σου, στο σπιτικό κρασάκι που θα πιεις με τους δικούς σου ένα βράδυ που δεν ήταν γιορτή. Σε εκείνο το καφενείο της γειτονιάς που γεμίζει κάθε που έχει αγώνα και σε αυτές τις συνοικίες που γνωρίζονται όλοι με το μικρό τους όνομα.

Η ευτυχία βρίσκεται στα ασήμαντα. Σε όλα αυτά που προσπερνάς καθημερινά για να πας να διεκδικήσεις άλλα πιο σημαντικά. Στις συζητήσεις, στις συμβουλές, στα ευχαριστώ. Ξέχασες κι εσύ να τα εκτιμάς γιατί έχεις άλλα τόσα να θυμάσαι. Ζητάς να ανέβεις ψηλά μα λησμονείς πως όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της.

Στα μικρά φίλε, στα μικρά είναι τα πράγματα τα όμορφα. Μην ξεχνάς.

Της Κατερίνας Χήναρη
Πηγή: mindthetrap.gr

Thessaloniki Arts and Culture