Όλοι οι άνθρωποι ψαχουλεύουν. Έλεος πια με όλη αυτή την τάχα μου δήθεν ανωτερότητα.
Δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που θα βρεθεί μπροστά σε τηλέφωνο, tablet, pc, ημερολόγιο του αγαπημένου του και δε θα μπει στον πειρασμό να το ανοίξει.
Μπορεί να είναι το γονίδιο της περιέργειας, μπορεί να είναι κι αυτή η έμφυτη τάση του ανθρώπου να θέλει να ανακαλύψει οτιδήποτε νιώθει πως είναι κρυφό. Λίγη σημασία έχει. Αυτό που μετράει πως το άγνωστο τραβάει σαν μαγνήτης μέχρι να το ξετυλίξεις και να γίνει γνωστό.
Ναι, εντάξει, όλοι έχουμε πει κατά καιρούς πως εμείς ποτέ δε θα μπαίναμε σε μια τέτοια διαδικασία, πως ο χώρος του αλλουνού είναι ιερός κι αξιοσέβαστος και πως τα προσωπικά του καθενός οφείλουν να μένουν προσωπικά.
Έρχεται όμως, εκείνη η ρημάδα η ώρα που θα μείνεις μόνος σου σε ένα δωμάτιο με τα υπάρχοντά του. Το κινητό του σου κλείνει το μάτι με νόημα, τα συρτάρια του σου φωνάζουν πως κρύβουν κάποιο σκοτεινό μυστικό και οι σημειώσεις του ουρλιάζουν «διάβασέ με». Αντιστέκεσαι σθεναρά. Σφυρίζεις κλέφτικα, κοιτάς το ταβάνι, σφίγγεις τα χέρια σου. Δεν πρέπει να ενδώσεις. Είναι κατινιά και το ξέρεις.
Κι όμως απ’ την ώρα που τρύπωσε η σκέψη στο κεφάλι σου, δε λέει να φύγει. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Κι αν έχει κάποιο σκοτεινό μυστικό, δεν πρέπει να το μάθω; Κι αν με κερατώνει και κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου; Κι αν σκέφτεται πράγματα που δεν ποτέ δεν τα λέει;
Στήνεις ένα μικρό δικαστήριο με τον εαυτό σου. Μωρέ λες; Μπα, δεν είναι σωστό αυτό. Αν ανακαλύψω κάτι που δε θα μου αρέσει; Καλύτερα να μάθω τώρα προτού να είναι αργά. Αυτό ήταν. Η απόφαση πάρθηκε. Θα ψάξεις και θα πεις κι ένα τραγούδι.
Ο χρόνος παίρνει άλλη διάσταση και τα δευτερόλεπτα κυλούν απελπιστικά γρήγορα. Δεν πρέπει να σε πιάσει στα πράσα. Πόση ώρα θα κάνει να βγει απ’ το μπάνιο; Πόση ώρα θα κάνει να γυρίσει απ’ το περίπτερο; Υπολογίζεις και ψάχνεις. Κάπου έχει κωδικούς. Δεν τους ξέρεις. Σε λούζει κρύος ιδρώτας. Ψάχνεις τα υπόλοιπα που μπορείς να ερευνήσεις. Μηνύματα, εισερχόμενα, εξερχόμενα, ποιος είναι αυτός, ποια είναι εκείνη, εδώ άφησε τρεις τελίτσες, ωρέ θα τόνε σφάξω, σόι του είναι, άκυρος ο συναγερμός. Συνεχίζεις σαν λαγωνικό και δεν ησυχάζεις αν δε βρεις κάτι που θα κρίνει ένοχο τον κατηγορούμενο.
Βλέπεις, κάπως πρέπει να δικαιολογήσεις το λόγο που σε έκανε να μπεις σε αυτή τη διαδικασία και καλύτερο επιχείρημα από την ολοφάνερη ενοχή του κατηγορούμενου δεν υπάρχει. Όταν βρεις αυτό που ψάχνεις, θα έχεις κάτι στα χέρια σου για να του το τρίψεις στη μούρη και τότε να δούμε τι θα βρει να πει.
Εννιά στις δέκα περιπτώσεις κάτι θα βρεις. Θες αθώο, θες πονηρό, θες μια κουβέντα για σένα στους φίλους, πάντα κάτι ανακαλύπτεις που σου ήταν άγνωστο μέχρι πριν λίγο. Το πώς θα επιλέξεις να το χειριστείς είναι δικό σου χέρι.
Εγώ απλά σου δίνω συγχωροχάρτι για το αμάρτημα του «ψαχουλεύειν». Κι επειδή ως γνωστό: «Όποιος ψάχνει, βρίσκει», ας φρόντιζε νωρίτερα να είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη σου ή να είχε καλυμμένα τα νώτα του.
Της Κατερίνας Χήναρη
Πηγή: mindthetrap.gr
Thessaloniki Arts and Culture
