Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για όλους τους ανθρώπους, που έρχονται αντιμέτωποι με τον τρόμο της λευκής σελίδας.

Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για όλους τους ανθρώπους, που κατανικώντας τον τρόμο αυτό, καταθέτουν στη συνέχεια τον μικρό ή μεγάλο οβολό τους, στο κοινό ταμείο της ανθρώπινης σκέψης.

Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό όμως και για όλους τους ανθρώπους, που με τα ίδια τους τα χέρια, σβήνουν, καίνε και πετάνε, στην επώδυνη διαδικασία της διόρθωσης ή της αναθεώρησης, τον πρώτο καρπό της έμπνευσής τους.

Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για τους ανθρώπους που γράφουν χωρίς τη φιλοδοξία να εκδοθούν. Σεμνοί διάκονοι της δικής τους έμπνευσης, γράφουν και διορθώνουν, σβήνουν και ξαναγράφουν, μα μένουν πάντα πιστοί στην εσωτερικοί τους παρόρμηση. Ανάμεσα τους ίσως κρύβεται ο επόμενος Φερνάντο Πεσσόα.

Η γραφή δεν είναι τίποτα άλλο παρά το χορταστικό βύζαγμα της έμπνευσης. Είναι το απόσταγμα της θλίψης της καρδιάς, μα και η άπληστη χαρά του νου. Είναι η άνετη συνενοχή των δυο τους στην φευγαλέα ανακούφιση, που φέρνει το γέμισμα μιας και μοναδικής, πολλές φορές, σελίδας.

Αυτή τη γραφή διακονούν με το πείσμα του ζευγά, άνθρωποι και άνθρωποι. Μικροί και μεγάλοι, ταλαντούχοι και ατάλαντοι, πρωτόγονα ειλικρινείς και επιτηδευμένα υποκριτές. Και το κάνουν μέρα και νύχτα, όλο το χρόνο. Και σοδιάζεται το υλικό, και γεωργείται το καλό χωράφι, και ανθίζουν τα σπαρτά.

Η γραφή είναι η δοξολογία της μνήμης και το ξόρκι του θανάτου. Είναι η ακοίμητη περιέργεια του θνητού να ταξιδέψει στο άπειρο του χρόνου και να νικήσει τους φυσικούς καταναγκασμούς της ύπαρξης.

Σεβαστείτε τον γραφιά. Σεβαστείτε εκείνον που βουτάει στα μύχια γυμνός και αποσαρκωμένος, για να αναδυθεί στην ξαστεριά της καρδιάς.

Σεβαστείτε και αγαπήστε τον χειροτέχνη της γλώσσας, τον αταξίδευτο ταξιδευτή στους χιμαιρικούς τόπους της γραφής.

Ημεδαπός Εξόριστος

. . .  κατά κόσμον

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Πηγή: n-tomaras.blogspot.gr

Thessaloniki Arts and Culture