Παρόλο που ήταν κοντά στην τελειότητα και άντεχε την τελευταία του πληγή,

του φαινόταν πως αυτοί οι άνθρωποι – παιδιά ήταν αδέλφια του, η ματαιοδοξία, η απληστία, και η γελοιότητά τους έχαναν για κείνον κάθε κωμικότητα, γίνονταν κατανοητές, γίνονταν αξιαγάπητες, ακόμα και άξιες σεβασμού.

Η τυφλή αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της, η κουτή, τυφλή περηφάνια ενός φαντασμένου πατέρα για τον μοναδικό του γιόκα, η τυφλή, άγρια επιδίωξη μιας νεαρής φιλάρεσκης γυναίκας για στολίδια και θαυμαστικά αντρικά μάτια, όλα αυτά τα παιδιαρίσματα, όλες αυτές οι απλές, ανόητες, αλλά απίστευτα ισχυρές, απέραντα ζωντανές, οι παθιασμένες ορμές και απληστίες, δεν ήταν πια παιδιάστικες για τον Σιντάρτα.

Έβλεπε τους ανθρώπους να ζουν γι’ αυτές, τους έβλεπε να κατορθώνουν απίστευτα επιτεύγματα χάρη σ’ αυτές, να κάνουν ταξίδια, να διεξάγουν πολέμους, να υποφέρουν απέραντα, να υπομένουν απέραντα. Και τους αγαπούσε γι’ αυτό.
Έβλεπε τη ζωή, το ζωντανό, το ακατάστρεπτο μέσα σ’ όλες τις οδύνες τους, μέσα σ’ όλες τις πράξεις τους.

Έρμαν Έσσε: Σιντάρτα, εκδόσεις Καστανιώτη

Thessaloniki Arts and Culture