Artist: Tim Navis

Μπορεί ο παράδεισος να περιμένει;

Κατέβασε τα γυαλιά ηλίου στην άκρη της μύτης του και κοίταξε ξανά την πινακίδα στη διασταύρωση.

Παράδεισος 9km.
Ήταν χιλιάδες ναυτικά μίλια μακριά από την Ελλάδα και τη δική του προσωπική κόλαση, με μόνη προσδοκία να αποφορτιστεί από την αρνητικότητα που περιέβαλε τη ζωή του το τελευταίο διάστημα και ξαφνικά αντίκριζε μια δελεαστική, αν και σχετικά παλιά πινακίδα που διεκδικούσε την προσοχή του μέσα από δέκα γράμματα:

Π-α-ρ-ά-δ-ε-ι-σ-ο-ς
Όταν αποφάσισε να επισκεφθεί την Κούβα γνώριζε πολύ καλά πως θα εξερευνούσε έναν από τους τελευταίους επίγειους παραδείσους αλλά πόσες πιθανότητες υπήρχαν να βρεθεί μπροστά σε μια προτροπή να στρίψει αριστερά τυπωμένη στα ελληνικά, στη μέση μιας Ισπανόφωνης λατινικής χώρας;

Έριξε μια ματιά στον χάρτη που είχε ανοιχτό στο διπλανό κάθισμα του αυτοκινήτου. Είχε σημειώσει με κόκκινο στυλό τη διαδρομή που θα ακολουθούσε και με κίτρινο φωσφορίζον μαρκαδόρο τα σημεία που θα σταματούσε. Δεν έβλεπε πουθενά τον συγκεκριμένο προορισμό.
Η γενετήσια περιέργεια του ν’ ανακαλύπτει την αλήθεια πίσω από κάθε μυστήριο που κέντριζε το ενδιαφέρον του συναγωνιζόταν την εμμονική συνήθεια του να μη βγαίνει ποτέ εκτός προγράμματος. Άραγε, μπορούσε ο παράδεισος να περιμένει;

Έπιασε τον εαυτό του να τρίβει αμήχανα τα χέρια του στο τιμόνι προσθέτοντας περίσσιο ιδρώτα στους ήδη ταλαιπωρημένους από την υγρασία και ζέστη του τροπικού Αυγούστου πόρους του δέρματος του και να μιλάει φωναχτά. Μια «γαμημένη απόφαση είναι, πάρτη επιτέλους. Πόσο δύσκολο είναι να στρίψεις;»

Από τη μια, διψούσε να μάθει τι ήταν αυτό που κρυβόταν απ’ τον χάρτη αλλά απείχε μόλις μερικά χιλιόμετρα από το κεντρικό οδικό δίκτυο του νησιού και απ’ την άλλη, τα επίπεδα της λογικής του χτυπούσαν (πάλι) κόκκινο.

Αν άξιζε τον κόπο, οι χάρτες της google θα το είχαν ανακαλύψει ή οι ταξιδιωτικοί οδηγοί θα το είχαν ήδη στη λίστα με τα 10 πράγματα που πρέπει να δει ο επισκέπτης, στις προτάσεις με τις 20 καλύτερες εναλλακτικές διαδρομές ή έστω τις 5 διαδρομές για ψαγμένους ταξιδιώτες, κάπου τέλος πάντων. Αδύνατον να είχε περάσει απαρατήρητο. Δεν γινόταν να είναι κάτι σημαντικό. Αν ήταν όμως;
Αν αυτή τη φορά ο δικός του παράδεισος δεν συμβάδιζε με τις προσταγές των τουριστικών οδηγών και πρακτορείων; Αν δεν ήταν απλή σύμπτωση –δεδομένης της περίπλοκης φάσης της ζωής του- αλλά ένα σημάδι πως πρέπει να βγει απ’ την περπατημένη;

«Συγκεντρώσου, ρε μαλάκα» φώναξε στον εαυτό του. «Εσύ δεν πιστεύεις στο σύμπαν και τις συνωμοσίες του. Έχεις να κάνεις το γύρω του νησιού με βάση το σχεδιασμό σου σε περιορισμένο χρόνο και κάθεσαι τόση ώρα με την μηχανή αναμμένη, στη μέση του πουθενά, επειδή θυμήθηκες να δώσεις σημασία στις συμπτώσεις!»
Άλλωστε, βλέποντας την κατάσταση ρεαλιστικά, πόσες πιθανότητες υπήρχαν να συναντήσει εκεί κάποια κομμάτια του δικού του παραδείσου;

Μόνο εκείνος ήξερε το θεϊκό συνδυασμό που είχε το άρωμα βανίλιας με εκείνο της λεβάντας όταν το κορμί της ξάπλωνε στα σεντόνια του. Ή τη φρουτώδη γεύση που άφηναν τα χείλη της κάθε φορά που τα ρουφούσε σαν νέκταρ.
Μόνο εκείνος ήξερε την αίσθηση της ευφορίας που μυρμήγκιαζε τα άκρα του κάθε φορά που έτρεχε να την συναντήσει. Ή τα χαμόγελα που χωρίς καμιά ενοχή σχηματίζονταν στο πρόσωπο του όποτε τη σκεφτόταν. Η αλήθεια ήταν πως δεν μπορούσε να φανταστεί έναν παράδεισο χωρίς εκείνη μέσα.

Όμως, ακόμη κι αν, υποθετικά, έστω μακριά της, έβρισκε έναν κάποιο παράδεισο, πόσο δικός του θα ήταν, τελικά; Πόσες αποσκευές θα μπορούσε να πάρει μαζί του; Πόσες προσωπικές στιγμές και πόσες δικές του μικρές οάσεις θα χωρούσαν σ’ ένα άλλο σκηνικό;
Ήταν σίγουρος πως ο παράδεισος δεν κρύβεται στα προφανή, τα απτά, τα ελκυστικά στο κοινό μάτι. Ο παράδεισος είναι μια προσωπική υπόθεση, χωρίς οδηγίες λειτουργίας ή χρήσης, χωρίς κανόνες.

Δεν μετριέται σε χιλιόμετρα, δεν είναι ένα μέρος της γης, δεν είναι καν μέρος. Παράδεισος είναι οι στιγμές, η ζωή, το ίδιο το ταξίδι. Οι ανάσες, οι παύσεις, τα δάκρυα χαράς, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα γέλια. Παράδεισος είναι και οι πίκρες, οι λύπες. Εκείνες που σε έκαναν σοφότερο, δυνατότερο ή έστω αυτό που είσαι.

Κοίταξε γύρω του για τελευταία φορά, έβαλε την πρώτη ταχύτητα αποφασιστικά και συνέχισε ευθεία. Εκείνος ο παράδεισος μπορούσε να περιμένει γιατί δεν ήταν ο δικός του.
Παράδεισος ήταν το τώρα του. Το πριν. Το μετά. Το κλικ της στιγμής που γίνεται ανάμνηση και η ανάμνηση που γίνεται τρόπος ζωής. Το βίωμα χωρίς αναλύσεις. Η αναζήτηση ως σκοπός και όχι ως κυνήγι θησαυρού.

Το δικό του σεντούκι περιείχε μόνο εμπειρίες. Λάθη, πάθη, ανάποδα, σωστά, στραβά αλλά πάνω απ’ όλα αληθινά συναισθήματα. Είχε έρωτες, αγάπες, φιλίες. Είχε ελπίδα, αισιοδοξία, όνειρα, στόχους, νίκες αλλά και ήττες. Ήξερε πως δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς έξω από τον εαυτό του.

Ο παράδεισος είναι εκεί όπου βρίσκεται η αλήθεια σου.

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα

Thessaloniki Arts and Culture

 

 

Διαβάστε επίσης

Close