Εμφανίζεσαι.

Τις νύχτες που νιώθεις μόνος.

Ζητάς.
Στιγμές δανεικές, επίπλαστες.

Επιθυμείς.
Να νιώσεις δίχως επαφή, χωρίς τριβή.

Αισθάνεσαι.
Τα «θέλω» να σε κυριεύουν, να στήνουν χορό.

Ξέρεις.
Πως το μόνο που χορεύει είναι η αυταπάτη.

Διεκδικείς.
Χώρο με την απουσία, χρόνο με τη σιωπή, έρωτα με το τίποτα.

Νομίζεις.
Πως ζεις, πως παραληρείς μέσα στην έξαψη.

Υμνείς.
Ένα συναίσθημα που μηδενίζει πριν ακόμη αρχίσει να μετρά.

Θέλεις.
Tο τέρμα μιας διαδρομής που δεν διέσχισες ποτέ.

Αρνείσαι.
Την αίσθηση που η πραγματικότητα δίνει απλόχερα.

Πιστεύεις.
Πως είναι δική σου, πως είσαι δικός της.

Διαπιστώνεις.
Πως τίποτα δεν σας ανήκει. Ούτε καν οι λέξεις. Κι αυτές δανεικές.

Φαντάζεσαι.
Το βλέμμα της όταν σε κοιτά. Τα χέρια της όταν σ’ αγγίζουν.

Ορέγεσαι.
Τη γεύση του φιλιού της. Το άρωμα που αναδίδει το κορμί της.

Απορείς.
Πως θα καιγόντουσαν οι επιθυμίες σας αν συναντιόντουσαν.

Αναρωτιέσαι.
Πόσο κοντά μπορεί να φέρει δυο ψυχές ένας λόγος χωρίς αναμνήσεις.

Γράφεις .
Το τέλος μιας στιγμής. Χωρίς να έχεις κάνει το βήμα της αρχής.

Χάνεσαι.
Χορτασμένος από ψευδαισθήσεις. Φορτωμένος με υποσχέσεις.

Ονειρεύεσαι.
Πως όλα θα πάρουν σάρκα και οστά. Πως αύριο θα τολμήσεις περισσότερο.

Φοβάσαι.
Πως ο έρωτας θα δει την αλήθεια σου.

Πες μου.
Πόσο τίποτα χωρά στην κενή από αληθινό έρωτα ζωή σου;

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα

Thessaloniki Arts and Culture,