—Τι μετράς;
—Τις αμαρτίες μου.

—Πόσες είναι;
—Χάνω το μέτρημα.

—Θέλεις άφεση;
—Θέλω κι άλλες.

—Σκέφτεσαι επικίνδυνα.
—Ίσως. Αλλά ζω έντονα.

—Πονάει η ένταση, καλέ μου.
—Όταν την έχεις γνωρίσει, δεν συμβιβάζεσαι.

—Σου αρέσει να παιδεύεσαι, νομίζω.
—Ν’ αντλώ ηδονή από καθετί, μου αρέσει.

—Δηλώσεις και σημεία των καιρών.
—Όχι για μένα.

—Τι σε κάνει να ξεχωρίζεις, νομίζεις;
—Το γεγονός πως κάνω πράξη όσα λέω.

—Δυσεύρετο.
—Μόνο για όσους δε θέλουν να ψάξουν.

—Τους λείπει η θέληση, λες;
—Η σπίθα τους λείπει.

—Η σπίθα μπορεί να φέρει τη φωτιά.

—Απεχθάνομαι τη στασιμότητα του πάγου.

—Η στασιμότητα παρέχει σταθερότητα και ασφάλεια.
—Ξεχνάς πως αν ακουμπήσεις για ώρα τον πάγο καίγεσαι εξίσου άσχημα.

Σταμάτησα το παιχνίδι των ερωτήσεων και απαντήσεων και έμεινα να τον κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. Είχε, στ’ αλήθεια, δίκιο. Έπιασα ασυναίσθητα τον εαυτό μου να τρίβει τα δάχτυλα του ποδιού μέσα από το παπούτσι μου καθώς έφερα στο νου την πρώτη και τελευταία φορά που προσπάθησα να κάνω σκι στο βουνό.

Κάποιοι φίλοι με είχαν πείσει να δοκιμάσω για την εμπειρία αλλά είχαν ξεχάσει να με προειδοποιήσουν για τους κίνδυνους. Κατέληξα να πάρω λάθος στροφή σε κάποια πίστα, να βρεθώ πολύ μακριά από τους υπόλοιπους, με το ένα πέδιλο του σκι πεταμένο μακριά από το σημείο που είχα πέσει και το πόδι αρκετά τραυματισμένο για να κάνω οποιαδήποτε προσπάθεια να σηκωθώ από το χιόνι.

Έμεινα τόση ώρα εκεί ώστε να νιώσω το σώμα μου να μουδιάζει από το κρύο, το παγωμένο πρόσωπο μου να αρνείται να συνοδεύσει με μορφασμούς τον πόνο που με κατέκλυζε και τα δάχτυλα του ποδιού μου, βουτηγμένα στο χιόνι παρά τη θέληση τους, να προσπαθούν μάταια να δείξουν σημάδια κινητικότητας.

Πανικοβλήθηκα, φοβήθηκα, έκλαψα, ούρλιαξα, άλλοτε από απόγνωση κι άλλοτε από πόνο και πήρα όλες εκείνες τις αποφάσεις που μέχρι τότε ανέβαλλα γιατί δήθεν δεν είχα χρόνο. Μπούρδες! Πάντοτε βρίσκεις χρόνος για όσα πράγματι επιθυμείς. Κι αν δεν βρίσκεις είναι γιατί η επιθυμία σου να τα αναβάλλεις είναι μεγαλύτερη.

Μια από τις αυταπάτες του 21ου αιώνα είναι η δικαιολογία “Δεν έχω χρόνο”. Όλοι έχουμε χρόνο. Για την ακρίβεια όλοι έχουμε ακριβώς τον ίδιο χρόνο ημέρας. Το πώς θα τον ξοδέψουμε είναι μια προσωπική επιλογή που δεν επιδέχεται την μετατόπιση του βάρους της ευθύνης της στον ίδιο το χρόνο. Εκείνος μας δίνεται χωρίς όρους κι εμείς τον μοιράζουμε κατά το δοκούν.

Η αντίστροφη μέτρηση για την αλλαγή του έτους με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Τα φώτα έκλεισαν, τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο χόρευαν ανυπόμονα και τα πρώτα πυροτεχνήματα ακούστηκαν την ώρα που έκλεινα τα μάτια και ευχόμουν ο νέος χρόνος να φέρει στιγμές, όχι δικαιολογίες, να φέρει όνειρα, όχι φόβους, να φέρει αλήθειες, όχι ψέματα, να φέρει φωτιά που θα λιώσει τον πάγο των αποστάσεων από τις πραγματικές επιθυμίες.

”Που ταξίδεψες αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα του χρόνου;”, με ρώτησε διακόπτοντας τις σκέψεις μου. “Στο μέλλον”, του απάντησα και τον κοίταξα. “Και τι είδες;”, συνέχισε. “Εμένα» του είπα βιαστικά. “Να χορεύω στις φλόγες”. “Κι αν καείς;”, επέμεινε χαμογελώντας με ευχαρίστηση ενώ γέμιζε το ποτήρι μου με ουίσκι.

Κατέβασα τις πρώτες γουλιές πριν προλάβει να προσθέσει πάγο. “Ας είναι”, του απάντησα σηκώνοντας περιπαικτικά τους ώμους και νιώθοντας το ποτό να καίει τον ουρανίσκο μου.

Καλύτερη καμένη από το χρόνο παρά χαμένη.

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα

Thessaloniki Arts and Culture,