Διανύουμε την εποχή της άκρατης υπερβολής σε όλα τα επίπεδα και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Είμαστε υπερβολικοί στις δηλώσεις μας, τις απαιτήσεις μας, την έκθεση του εαυτού μας, το ντύσιμο, το γδύσιμο, τον έρωτα, όλα.
Μένω στον έρωτα γιατί θέλω να αναφερθώ στο παράδοξο σημείο των καιρών του σύγχρονου δυτικού κόσμου, που δεν είναι άλλο από τον διακαή πόθο του να συναντήσει, να γνωρίσει, να αναβιώσει και πάει λέγοντας, κάτι τόσο εφήμερο όσο ο (μεγάλος) έρωτας.
Μετά από τόσους αγώνες για την εδραίωση της προσωπικής ελευθερίας και της χειραφέτησης αυτό που να επιθυμούν οι άνθρωποι είναι να σκλαβωθούν, να παρασυρθούν, να σαγηνευθούν ή ακόμη και να λυτρωθούν, όλα χάρη σε έναν ανυπέρβλητο έρωτα.
Μιλάμε, με άλλα λόγια, για μια μεγαλειώδη επιθυμία η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη δήλωση ενός κόσμου με υπερβολική αυταρέσκεια για τον εαυτού του πως “δεν έχει ανάγκη κανέναν” (γεγονός που σημαίνει ταυτόχρονα πως κανένας δεν έχει ανάγκη εκείνον).
Η αυτονομία του καθενός προσκρούει στου άλλου και πάνω εκεί οι άνθρωποι περισσότερο (αυτό)τραυματίζονται και λιγότερο επουλώνουν τις πληγές τους.
Ζούμε στον πολιτισμό των απολαύσεων, βομβαρδιζόμαστε από αυτές, χάνουμε το μέτρο και εθιζόμαστε σε ένα κυνήγι ερωτικών περιπετειών που δεν θέλουμε να στερηθούμε αλλά ούτε να αποχωριστούμε προκειμένου να κάνουμε χώρο για τον μεγάλο έρωτα.
Φιλοσοφούμε πολύ και παντού για το πώς θα έπρεπε να είναι ο έρωτας, πώς θα έπρεπε να φέρεται, να συμπεριφέρεται, να κυκλοφορεί, να αναπνέει.
Μιλάμε πολύ και πράττουμε λίγο.
Καταλήγουμε με αυτό τον τρόπο να ζούμε μικρές ερωτικές παρενθέσεις και όχι ολόκληρα κεφάλαια.
Να θεοποιούμε τη σαγήνη της κατάκτησης, κατακτώντας τελικά μόνο το περιτύλιγμα και όχι ολόκληρο το πακέτο.
Να αναζητούμε σχεδόν αδιάλειπτα το διαρκές πάθος και να αποκηρύσσουμε τα ημίμετρα.
Όχι μόνο δεν αφήνουμε το χρόνο να φθείρει τον έρωτα αλλά επιπλέον τον φθείρουμε εμείς οι ίδιοι ζητώντας του μόνιμα να υπερβεί την ατελή φύση του —μιας και βιώνεται από ατελή ανθρώπινα όντα¬— και να τα κάνει όλα τέλεια.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως το πάθος —το οποίο τόσο πολύ υμνούμε— δεν είναι ποτέ απλά ποιητικό ή ευτυχισμένο. Έρχεται πάντα με συνέπειες ,οι οποίες μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι μοιραίες.
Ομοίως, ο έρωτας (μας) είναι θνητός, έχει ελλείψεις και κάνει λάθη. Δεν είναι ούτε άγιο δισκοπότηρο, ούτε διαβατήριο για τη λύτρωση μας. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φευγαλέο συναίσθημα που προκαλεί δυνατές συγκινήσεις.
Δεν είμαστε ήρωες ερωτογραφημάτων για να απαιτούμε από τους έρωτες μας να είναι ηρωικοί.
Η υπερβολή της εποχή, λοιπόν, θα μπορούσε να συνοψισθεί στην έκφραση «τα θέλω όλα ή τίποτα», έκφραση που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει ή έχουμε ξεστομίσει.
Περιμένουμε δηλαδή να βρούμε έναν ρεαλιστικό έρωτα έχοντας ιδεαλιστικές προσδοκίες.
Αντί να περιμένουμε, προτείνω να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο.
Να ερωτευόμαστε. Όπως και όσο μπορούμε.
Οτιδήποτε περισσότερο είναι απλώς υπερβολή.
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
Thessaloniki Arts and Culture
