Ο Gabriel Garcia Marques στο βιβλίο του «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» βάζει τον ήρωα του να κάνει την αυτοκριτική του στα 90 του.
Έχοντας περάσει μια ζωή με χρόνο για όλα εκτός από τον έρωτα και θέλοντας να απαλύνει τη μοναξιά του, πλήρωνε γυναίκες για να κοιμηθούν μαζί του.
Ομολογεί στον εαυτό του πως «το σεξ είναι η παρηγοριά που έχει κανείς όταν δεν υπάρχει έρωτας».
Στα 90κοστα του γενέθλια θέλοντας να κάνει δώρο στον εαυτό του μια νεαρή παρθένα παραδέχεται, έστω και αργά όπως θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι :
«…εκείνη τη νύχτα ανακάλυψα την απίθανη ηδονή να παρατηρώ το σώμα μιας κοιμισμένης γυναίκας χωρίς τις βιασύνες του πόθου ή τις αναστολές της ντροπής».
Έκθαμβος δηλώνει: «Σήμερα ξέρω πως δεν είναι παραίσθηση, αλλά ένα ακόμη θαύμα του πρώτου έρωτα της ζωής μου στα ενενήντα μου».
Ανακαλύπτει ξαφνικά κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που θα μπορούσε να βιώσει πολύ νωρίτερα στη ζωή του και κάνει την αυτοκριτική του χωρίς όμως να αυτοκαταδικάζεται.
Βλέπει το λάθος του που τόσα χρόνια δεν έδινε μια ευκαιρία στον έρωτα και προσπαθεί να το διορθώσει έστω και αργά.
Δεν κατηγορεί τον εαυτό του, δεν προσπαθεί να τον δικαιολογήσει, δεν επιρρίπτει ευθύνες , δεν τα βάζει με θεούς και δαίμονες.
Κοιτά κατάματα την αλήθεια και με πλήρη διαύγεια αναλαμβάνει το μερίδιο των ευθυνών του.
Πόσους άραγε θα άφηνε ο εγωισμός να παραδεχτούν κάτι ανάλογο χωρίς να «σταυρώνουν» τον εαυτό τους;
Έχουμε συνδυάσει την έννοια «παραδοχή» με την «έννοια» ήττα.
Νομίζουμε πως αν παραδεχτούμε λάθη, κακές επιλογές ή έστω επιλογές που κάποτε φαινόντουσαν ιδανικές κι αργότερα απλώς αποτυχημένες σημαίνει αυτόματα ότι χάσαμε το παιχνίδι.
Μήπως όμως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξαναμπούμε στο παιχνίδι;
Ζούμε καθημερινά μέσα σε διχασμούς. Απαιτούνται από εμάς ολοένα και περισσότερα και δυστυχώς φτάσαμε να το θεωρούμαι φυσικό να πρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα και μάλιστα με τέλεια αποτελέσματα.
Φτάσαμε να θεωρούμε ανάγκη να πλησιάσουμε τα πρότυπα και τα υποδείγματα και γεννάμε άπληστες προσδοκίες.
Δεν έχει σημασία που τις περισσότερες φορές οι ανάγκες αυτές είναι σκηνοθετημένες, δοτές, φτιαχτές. Πρέπει να τις πλησιάσουμε γιατί έτσι μάθαμε να λειτουργούμε. Να τρέχουμε για το αποτέλεσμα.
Κι ακόμη και στις ενδιάμεσες παύσεις, σ΄αυτή την καθημερινή κούρσα για ντοπαρισμένα άλογα, δεν τολμάμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Να ξεδιπλώσουμε τις δικές μας ανάγκες και να δούμε αν συμβαδίζουν με τις ανάγκες που με τόσο σθένος προσπαθούμε να καλύψουμε.
Όσο αντικειμενικοί είμαστε με τους άλλους, τόσο υποκειμενικοί είμαστε με τον εαυτό μας.
Στη ζωή, για να πας μπροστά πρέπει να ρισκάρεις και το πιο δύσκολο ρίσκο είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, να παραδέχεσαι τα όρια σου, τις αντοχές σου, τα λάθη σου, τα πάθη σου, τις αδυναμίες σου.
Το να ξεγελάς τον εαυτό σου και να αποφεύγεις να δεις τις αλήθειες σου κατάματα είναι το πιο εύκολο πράγμα. Το να ρίχνεις τις ευθύνες αλλού το πιο επιπόλαιο.
Με την αυτοκριτική αξιολογείς τις πράξεις σου, επισημαίνεις τα προτερήματά σου και καταπολεμάς τις αδυναμίες σου.
Δεν είναι ποτέ αργά για να συμφιλιωθείς με τα σφάλματά σου και να κριτικάρεις τις επιλογές σου, αρκεί να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να επανορθώσει έστω και στα ενενήντα.
Γιατί η πραγματική ζωή δεν τελειώνει ποτέ.
Γιατί «… δεν είναι κάτι που περνάει σαν το ορμητικό ποτάμι του Ηράκλειτου, αλλά μια μοναδική ευκαιρία να γυρίσουμε πάνω στη σχάρα και να συνεχίσουμε να ψήνουμε από την άλλη πλευρά για άλλα 90 χρόνια».
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
