Πολλά άτομα διαγράφουν πορείες καθημερινά μπροστά στα μάτια μας.
Κάποια απλά περνούν και χάνονται και κάποια επιλέγουν να διαμορφώσουν τις ζωές μας. Μένουν ακίνητα μπροστά μας και θέλουν να τους διαλέξουμε για να συνεχίσουμε μια κοινή πορεία.
Την στιγμή που συναντάμε τέτοια άτομα το καταλαβαίνουμε πολύ καλά, είναι μια αίσθηση διαφορετική, κάτι σαν μικρό σοκ αυτό που βιώνουμε. Τα βλέμματα μιλούν και τα στόματα μένουν παγωμένα, σχεδόν βουβά. Αυτά τα βλέμματα έχουμε να θυμόμαστε που συνοδεύτηκαν από ένα χαμόγελο ή ήταν από μόνα τους χαμόγελα.
Ναι, αξίζει να προσπαθήσεις για ένα τέτοιο βλέμμα, γιατί πίσω από κάθε χαμόγελο κρύβεται τις περισσότερες φορές ένα βαθύ συναίσθημα. Δώσε λοιπόν φωνή στο βλέμμα σου και πες αυτά που είναι να πεις. Ίσως με αυτόν τον τρόπο το ανέφικτο γίνει εφικτό κι εσύ μαζί του ευτυχισμένος άνθρωπος.
Κι η ευτυχία είναι κάτι που σε γεμίζει και σε ολοκληρώνει, ειδικά όταν την μοιράζεσαι με άλλα άτομα. Κι όταν μετά από καιρό την κατακτάς σκέφτεσαι πως θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτήν. Σκέφτεσαι πως θα ήταν αν δεν είχες γνωρίσει αυτό το άτομο που σου την χάρισε. Αν δεν είχατε πει τίποτα προσωπικό, όπως αυτά που λένε οι άνθρωποι όταν γνωρίζονται «καλά».
Πλάθουμε την τέλεια εικόνα για τα άτομα που αγαπάμε κι όταν αυτή η εικόνα αποδομείται, τότε καταλαβαίνουμε αν τα αγαπάμε ειλικρινά. Φεύγει το πέπλο από πάνω τους και στέκονται μπροστά μας φωτισμένοι με το φως της αλήθειας.
Εκεί που το λευκό συναντά το μαύρο, που η λογική αναιρεί το συναίσθημα, που ο χαρακτήρας εκτιμάται έναντι της εμφάνισης, εκεί το γκρι είναι η λύτρωση που επιζητούμε. Και η λύτρωση της ψυχής είναι το σημαντικότερο αγαθό που θα μπορούσαμε να έχουμε ποτέ. Απαλλαγμένος πια από παρωπίδες και συναισθήματα στέκεσαι μπροστά στο ίδιο άτομο και όμως είναι όλα τόσο διαφορετικά.
Ένας διαφορετικός «εαυτός» ξεπροβάλλει μπροστά στα μάτια σου. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι ήσασταν απλά βλέμματα που συναντήθηκαν, για να αλλάξουν κατεύθυνση. Δρόμοι που διασταυρώθηκαν, για να γίνουν διαφορετικές διαδρομές. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν για να οδηγηθούν στον παντοτινό χωρισμό. Εκεί που το «Για πάντα» γκρεμίζεται από το « Ποτέ» πρέπει να καταλάβουμε ότι η αιωνιότητα αποτελείται από στιγμές.
Οι στιγμές μετατρέπονται σε αναμνήσεις και εσύ μένεις πίσω να θυμάσαι και να πονάς. Αναρωτιέσαι γιατί οι αναμνήσεις σου δεν σβήνονται τόσο εύκολα, όπως τα γράμματα από τον μαυροπίνακα; Αναρωτιέσαι γιατί η καρδιά σου μπλοκάρει τη λογική και σε μεταφέρει πίσω; Είναι άραγε δύναμη κάποιων ανθρώπων το γεγονός ότι μπορούν να ξεχνάνε και να πηγαίνουν παρακάτω;
Προσωπικά το θεωρώ αδυναμία! Ξεχνάω κάτι σημαίνει δεν το θυμάμαι ποτέ! Κι όσο κι αν ξεχάσεις πρόσωπα και ονόματα, οι στιγμές πάντα θα αναβιώνουν μπροστά στα μάτια σου πιο ζωντανές από ποτέ. Επομένως, ποτέ δεν ξεχνάς απλά μαθαίνεις με τον καιρό να αναπολείς χωρίς να πληγώνεσαι.
Η αγάπη είναι τόσο σύντομη και η λήθη τόσο μεγάλη. Άραγε, αυτά που λένε για παντοτινή αγάπη είναι ψέματα; Το «Για πάντα» του καθενός δεν μετράει διάρκεια, αλλά τη δύναμη του συναισθήματος.
Όσο για τη λήθη, προσπαθεί να τρυπώσει κι αυτή σαν τον σκόρο στα μάλλινα ρούχα και δυστυχώς γι’ αυτήν δεν υπάρχει απωθητικό. Εισβάλλει και μας κλέβει τις ομορφότερες αναμνήσεις. Τίποτα άλλο από πρόσωπα που χάθηκαν, συναισθήματα που θάφτηκαν και τόποι που έγιναν τοπία.
Το δυσκολότερο όλων είναι να προχωρήσεις παρακάτω. Να βρεις έναν τρόπο να ορίσεις μια καινούργια πορεία απαλλαγμένος όσο το δυνατόν περισσότερο από όσα έχουν συμβεί και προσπαθώντας να δεις ως μια μεγάλη εμπειρία την ιστορία που έληξε άδοξα. Ναι κάποιες μέρες θα θέλαμε να μην είχαν έρθει.
Η δυστυχία του σήμερα να γινόταν ένα μακρινό χθες που δε θα μας είχε πληγώσει ποτέ. Πόσες φορές αναλογιστήκαμε, γιατί συμβαίνουν μερικά πράγματα, και δεν καταλήξαμε πουθενά. Ίσως κάποια πράγματα συμβαίνουν για να δοκιμαστούν οι αντοχές μας, ίσως για να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, ίσως πάλι για να πιάσουμε επιτέλους το νόημα της ζωής.
Κι αν τέλος η μοναξιά είναι επιλογή, τότε ο μόνος άνθρωπος πρέπει να είναι ευτυχισμένος με αυτήν την σύμβαση. Τι ορίζουμε εμείς οι ίδιοι ως ευτυχία και τι είναι πραγματικά; Όσο κι αν προσπάθησα να καταλάβω, ποτέ μου δεν τα κατάφερα.
Γύρω μου ζευγάρια, παντρεμένοι, χωρισμένοι, εργένηδες. Ο καθένας τους ακολουθεί τον δικό του κανόνα ευτυχίας. Ίσως τελικά ευτυχία να είναι κατάσταση που μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Κιλκίς, 24/03/2017
Γράφει η Όλγα Στράντζαλη
Thessaloniki Arts and Culture
