Τα γράφω τώρα που οι σκέψεις είναι νωπές και τα λόγια συντάσσονται με τα συναισθήματα χωρίς θυμό ούτε πίκρα ή πικρία απλά με μια ελπίδα κατανόησης.
Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να βάλει στη ζωή του ανθρώπους που δεν θέλει αλλά είναι σκληρό να τους βγάζεις μόνο και μόνο επειδή έδειξαν αδύναμοι, όχι από πραγματική αδυναμία αλλά από φόβο να μην πληγωθούν περισσότερο.
Έχω φτιάξει ένα σκληρό κέλυφος γύρω μου και όσο και εάν φαίνομαι ανοιχτός δεν είμαι. Στην πραγματικότητα είμαι σαν ένα μεγάλο στρείδι που δεν αφήνει τίποτα να περάσει και υπάρχει λόγος για αυτό. Όταν από το νηπιαγωγείο ακόμα μέχρι και μετά το γυμνάσιο δεχόμουν το «πείραγμα» από τα άλλα παιδιά λογικό δεν ήταν;
Γιατί ξέρεις το πείραγμα δεν τελειώνει στο σχολείο αυτή είναι η τρομερή αλήθεια για τον σχολικό εκφοβισμό που δεν λένε· ότι σε κυνηγάνε ακόμα και έξω και δεν μπορώ καν να μπω στην θέση των σημερινών παιδιών που πλέον τα ακολουθούν ακόμα και μέσα στο σπίτι τους μέσω του ίντερνετ.
Κάθε άσχημη λέξη προσέθετε και λίγο πάχος στο κέλυφος μου, κάθε βλέμμα, χτύπημα, περιφρόνηση έβαζαν και ένα τούβλο στον τοίχο μου ώσπου έφτασε μια μέρα που έγινε κάστρο ολόκληρο. Όλοι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σκοτάδι και εσωτερικό αλλά και εξωτερικό αλλά δεν είναι όλα τα σκοτάδια ίδια όπως δεν είναι ούτε οι άνθρωποι· είναι τόσο μοναδικά όσο και οι ψυχές μέσα στις οποίες κατοικούν.
Και δεν ζητάω να το μοιραστώ μαζί σου, είναι δικό μου βάρος για να το σηκώσω, απλά εκείνες οι λίγες στιγμές που ερχόσουν και χωνόσουν στην αγκαλιά μου το έκαναν να μοιάζει λίγο πιο ελαφρύ και μου λείπει αυτό.
Ξέρεις το κέλυφος είχε αρχίσει να ανοίγει αλλά μετά κάτι το φόβισε, κάτι του φάνηκε ότι άλλαξε ξαφνικά και παρ’ ότι πιθανότατα δεν ήταν έτσι έκανε αυτό το οποίο φτιάχτηκε να κάνει: να προστατεύει.
Γιατί το κυριότερο μυστικό του είναι αυτό, το τι προστατεύει. Ξέρεις τα στρείδια φτιάχτηκαν έτσι για να προστατεύουν έναν από τους ομορφότερους θησαυρούς του κόσμου, το μαργαριτάρι και δεν είναι τυχαίο ότι όσο μεγαλύτερο το κέλυφος τόσο πιο όμορφος και μεγαλύτερος ο θησαυρός του. Θα μου πεις τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά, για πιο λόγο συνεχίζω να μιλάω για πράγματα που δεν βγάζουν πουθενά.
Ίσως γιατί αυτό που ίσως να μοιάζει με ηττοπάθεια ή αυτολύπηση, αυτό που μοιάζει με απόγνωση και απελπισία να μην είναι κάτι τέτοιο. Αλλά απλώς ένα διαστρεβλωμένο τραγούδι μιας σειρήνας που αντί να καλεί τους ταξιδιώτες για να τους κατασπαράξει τους απωθεί και ταυτόχρονα τους καλεί να έρθουν κοντά για να δουν τι κρύβει.
Κάποιοι πλησίασαν λίγο, κάποιοι δεν χρειάστηκε καν να πλησιάσουν για να ξέρουν τι κρύβει αλλά όλοι κατάλαβαν τι αξίζει ακόμα και αν έφυγαν.
Το μόνο που λέω είναι μείνε κοντά, γιατί δεν το έχτισα επειδή το ήθελα αλλά γιατί αναγκάστηκα και θέλω πολύ να το ανοίξω όπως και όλοι οι άνθρωποι μαργαριτάρια
Γράφει ο Γίαννης Χειμαριώτης
Thessaloniki Arts and Culture
