Άλλη μια γλυκιά νύχτα που έχεις τρυπώσει στο μυαλό μου.
Η μορφή σου μου δίνει έμπνευση. Το χαρτί θα γίνει για ακόμη μια φορά ο καμβάς που θα ζωγραφιστούν οι σκέψεις μου.
Με μόνη παρέα μου το στιλό και ανοιχτό το ράδιο θα μετατρέψω τις λίγες στιγμές μας σε ποίημα. Γιατί τραγούδια είναι η ζωή μας. Άλλα σε τονώνουν, κάποια σε κάνουν να μελαγχολείς. Άλλα στάζουν έρωτα και ρόδι, κάποια θυμίζουν πόνο, πληγή βαθειά.
Καλοκαίρι και Αύγουστος είναι το δικό μας. Ζεστό σα να γεννήθηκε χθες, δροσερό σαν τη θάλασσα, ρούχα ελαφριά, χρώματα και ήλιος. Αναδύθηκε το όνειρο μας μιαν αυγουστιάτικη ανατολή του ήλιου. Η λάμψη του ήταν τόσο εκτυφλωτική που τίποτα δεν προέβλεπε τη δύση. Ο ήλιος δυνατός και λαμπερός διέταζε έρωτα.
Είτε απ’ αφέλεια, είτε απ’ ανάγκη επηρεαστήκαμε. Επηρεαστήκαμε και απλώναμε τα όνειρά μας σα ρούχα λευκά να στεγνώνουν στην αυλή. Ξεχάσαμε να τα μαζέψουμε όμως και στέγνωσαν. Στέγνωσαν τόσο που δε μας χωρούσαν πια. Απογοητευτήκαμε και ακόμα είναι μεσημέρι.
Το απόγευμα ωστόσο θα φτάσει γλυκά. Θα θυμίζει τις ανέμελες στιγμές στο χωριό. Θα έχει άρωμα καρπούζι και γεύση γλυκό του κουταλιού, που πάντα είναι λίγο πιο νόστιμα εκείνα τα νοσταλγικά απογεύματα του Αυγούστου. Ο ήλιος όμως ξαφνικά χάνει την παντοδυναμία του και λυγίζει. Ξεσπά μπόρα. Το έδαφος ανασαίνει πάλι, το χώμα μυρίζει βροχή και η μάνα φύση καλεί τους οργανισμούς σε μια τελετουργία χωρίς προηγούμενο.
Είμαστε ακόμα μαζί, απολαμβάνουμε το θέαμα και συνεχίζουμε, προχωράμε. Τίποτα δεν προμηνύει τη δύση. Μα φτάνει τελικά απρόσμενα, και το φεγγάρι αρπάζει τα σκήπτρα από τον ήλιο. Η μάχη χαμμένη. Το φεγγάρι καταφέρνει να επικρατήσει και τότε γίνεται η ανατροπή.
Ο ήλιος δύωντας καλύπτει ολάκερο τον ουρανό. Ντύνεται με τα πιο όμορφα χρώματα και ακριβώς πάνω στη δύση του βρίσκεται η μεγαλύτερη ανατολή του! Αυτή ήταν η αγάπη μου.
Η δική σου πάλι είναι το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Η πιο εντυπωσιακή πανσέληνος του χρόνου. Μικροί-μεγάλοι την αποζητούν, τρέχουν να τη δουν, εκστασιάζονται. Μα διαρκεί λίγο, για μια και μόνο νύχτα. Ωστόσο το σημάδι της μένει ανεξίτηλο, χαραγμένο στη μνήμη και στην καρδιά. Θα ‘θελα και φέτος να τη δω… Και θα τη δω! Μα δε θα είναι πια με τα ίδια μάτια…
Αύγουστος ήρθες στην καρδιά μου και τον Αύγουστο κρατώ!
Γράφει η Νάντια Κορτάθαρ
Thessaloniki Arts and Culture
