Ποτέ δε θα αρκεί μια συγγνώμη. Ποτέ.

Ποτέ δε θα αρκεί μια συγγνώμη. Ποτέ.

Δεν είμαστε δα πια παιδάκια.

Αλλάξαμε. Αλλάξαμε πολύ.

Δεν το θέλαμε, δεν το επιλέξαμε, μα έγινε.

Από λάθος ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά μας,
από αγάπες που δε στέριωσαν σιμά μας,
από χτυπήματα πισώπλατα και άδικα.

Όχι πως δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης στο χαμό,
όχι πως αρνιόμαστε τι νιώσαμε.

Όμως καμιά απαίτηση δεν έχουμε,
κανένα δάκρυ δε μας φτάνει.

Κι αυτή η συγγνώμη που έρχεται λες και όλα θα τα σβήσει,
δε μας κάνει τίποτα πια.

Τώρα που όλα φοβήθηκαν κι έφυγαν,
δεν ωφελεί κανέναν.

Γι’ αυτό δε θέλουμε να μας κοιτάνε μάτια,
μ’ αυτή τη λέξη στα χείλη,
ελπίζοντας πως θα βρουν ό,τι πέρασε.

Δε θα το βρουν.

Τελειώσαν πια τα ψέματα
και δεν υπάρχουν αντοχές,
κλείσαμε, πώς το λένε.

Ας κάτσει ο καθένας
κι ας σκεφτεί πού έφταιξε, πού όχι,

μα μετά ας οικοδομήσει τη ζωή του
αλλιώς, αλλού, όχι εδώ.

Ας υπάρχει κι ας σκέφτεται τα καλά,
τα κακά μόνο πόνο θα φέρνουν
στο μυαλό, στην καρδιά.

Δε συμβιβαζόμαστε με τα περασμένα.

Κι ο κακός εαυτός μας
που βγήκε, εκείνο το διάστημα, είχε λόγο.

Για ό,τι ξεστομίσαμε, είχαμε λόγο,
κάποιοι μας οδήγησαν εκεί,

δεν ξυπνούσαμε την κάθε μέρα
με διάθεση για να χαλαστούμε.

Η συγγνώμη για να γίνει αποδεκτή
προϋποθέτει άλλα πράγματα.

Αυτά τα άλλα ισοπεδώθηκαν,
γι’ άλλους εν μία νυκτί

και γι’ άλλους χρονοτρίβησαν πολύ,
κι είναι αυτοί, οι τελευταίοι,
που νιώθουν πως είναι οι μεγάλοι χαμένοι.

Κάθε λόγος να λέγεται στο σωστό χρόνο και τόπο,
αλλιώς δε λειτουργεί, είναι μάταιος.

Κι αυτό να το χωνέψουμε όλοι καλά.

Καμιά συγγνώμη δεν αναπτύσσεται στα συντρίμμια.

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά

Thessaloniki Arts and Culture