Είναι κάποιες αγάπες που μας σημαδεύουν.

Μας πετυχαίνουν με τη μία, βρίσκουν την πιο σωστή θέση, έρχονται την κατάλληλη στιγμή και χαράζουν πάνω μας την ελπίδα.

Κι εκεί που είμαστε λίγο πριν καταρρεύσουμε, μας δίνουν κάτι σαν το φιλί της ζωής και μας ανασταίνουν. Σηκωνόμαστε πριν καν το καταλάβουμε και ζωγραφίζεται στα χείλη μας το χαμόγελο.

Είναι αγάπες που δεν μας κλείνουνε την πόρτα, που μας ανοίγουν παράθυρα και αντικρίζουμε μια θέα που δεν προσμέναμε. Μας δείχνουν την ομορφιά της ζωής, την δυσθεώρητη ομορφιά.

Είναι αγάπες γεμάτες καλοσύνη, δοτικές, που ακόμη κι όταν εμείς δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε, αυτές είναι που χαρίζουν απλόχερα με την ψυχή τους, μας δίνουν το χέρι και μας ωθούν να πάμε παρακάτω, να μη στεκόμαστε σαν αγάλματα βουτηγμένοι στην αδράνεια και στην αναποφασιστικότητα.

Μας κινητοποιούν και μας δείχνουν το δρόμο, το σωστό δρόμο. Μας βγάζουν από το κακό μονοπάτι πριν ακόμα το βαδίσουμε.

Είναι αυτές οι αγάπες που δε μας προδίδουν ποτέ, ό,τι κι αν γίνει, που στέκονται πάντα δίπλα μας σαν φύλακες άγγελοι.

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά

Thessaloniki Arts and Culture