Στους ανθρώπους δεν ερωτευόμαστε μάτια, αυτιά και χέρια αλλά μία αδιόρατη αύρα.
Κρυφακούγοντας χθες τη συζήτηση μιας παρέας από νεαρά κορίτσια, το πολύ γυμνασίου, συνειδητοποίησα πόσο απλοποιημένα πασάρεται στην κοινωνία η έννοια του έρωτα και του γάμου. «Εγώ υπολογίζω στα τριάντα μου να έχω παντρευτεί και να έχω και ένα παιδί» ξεστόμισε ένα από τα κοριτσάκια και τα υπόλοιπα με περίσσεια ενδιαφέροντος τη ρωτούσαν πώς τον θέλει.
Πώς τον θέλει τον γαμπρό ή πώς τον θέλει τον έρωτα; Γέλασα γιατί αυθόρμητα στο μυαλό μου προσπάθησα να δώσω μια απάντηση στην πρώτη ερώτηση ενώ στα εικοσιτέσσερα μου φαίνεται αδύνατο να δώσω μία σαφή απάντηση στη δεύτερη. Πολύ μικρή ακόμα αλλά πολύ πιο κοντά στα τριάντα από το κοριτσάκι που έδινε παραγγελία στο σύμπαν για τον ιδανικό άντρα με όλες τις προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη συμβίωση. Να μας ζήσουν τα παιδιά και στα δικά μας…
Τα δικά μας… Γέλιο και πάλι. Δεν μπόρεσα να δώσω μία απάντηση ούτε στην πρώτη ερώτηση τελικά. Πεπεισμένη ότι στους ανθρώπους δεν ερωτευόμαστε μάτια, αυτιά και χέρια αλλά μία αδιόρατη αύρα. Κάτι μυστήριο το οποίο κάνει αυτά τα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια πιο ελκυστικά από του γείτονα, όσο πανομοιότυπα και να φαντάζουν εκ πρώτης όψεως.
Όσο επιμένουμε λοιπόν να σκουντουφλάμε σε γνωριμίες, συνάπτουμε σχέσεις μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε ότι εκείνη η δύναμη που θα μαγνητίσει το πιθανό ταίρι στα μπιρμπιλωτά μας μάτια που τόσο έχει παινέψει η μάνα μας έχει απενεργοποιηθεί. Από την άλλη, απορρίπτουμε επιπόλαια ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί το ένστικτο μας μας δίνει ανελλιπώς πληροφορίες περί κατάλληλου, μερικώς κατάλληλου και ακατάλληλου.
Εμπιστευόμαστε δηλαδή ένα ένστικτο που δεν αποκλείεται να είναι χαλασμένο και όχι την επίμονη προσπάθεια ενός ανθρώπου να μας κερδίσει με όλα τα μέσα. Θα ονομάσω έλξη τον έρωτα για την ακρίβεια των όρων.
Δίνουμε περισσότερη σημασία στην αξία της αρχικής και πρώτης έλξης και διστάζουμε να δώσουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τις δυνατότητες τους για χάρη μας. Μόνο και μόνο για να μη συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο από εκείνο το βλέμμα όλο νόημα που θα μας καθηλώσει από την πρώτη επαφή.
Αυτές οι πρώτες επαφές ξεγελούν λιγάκι γιατί αυτό που έχει σημασία για να διατηρήσεις τη σχέση σου με έναν άνθρωπο δεν είναι μια έλξη που έρχεται και φεύγει, αλλά να ταιριάξετε τα κομμάτια σας. Η αξία ενός μυθοποιημένου χαμόγελου που σε μέθυσε τον πρώτο μήνα, δε θα έχει καμία αξία μόλις αντιληφθείς την αχόρταγη επιθυμία ενός άλλου ανθρώπου να σε κρατήσει στη ζωή του.
Εκεί να δεις πόσα ερωτεύσιμα στοιχεία θα ανακαλύψεις αρκεί να αφήσεις τον χρόνο να περάσει. Λίγο παραπάνω χρόνος φτάνει για να μετατραπεί μία μέτρια έλξη σε τόσο ακαταμάχητη για να σε καθηλώσει σε μία σχέση χωρίς ανάγκη αναζήτησης του καλύτερου.
Υπάρχει ο φόβος ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι καταδικασμένοι να ζούνε μόνοι. Δεν υπάρχει καταδίκη μοναξιάς. Μόνο ατυχία στις ερωτικές συναναστροφές. Δεν έτυχε, δεν πέτυχε. Φυσικά το νόημα δεν είναι να αναγκάσεις τον εαυτό σου να προσποιηθεί την έλξη στο όνομα μιας κοινωνικής επιταγής που θεωρεί τον μόνο μίζερο.
Τότε όντως θα έχεις συμβιβαστεί και θα έχεις εξαπατήσει. Αν θεωρείς ότι εκεί έξω υπάρχει κάτι καλύτερο από το σύντροφο σου και τον κρατάς απλά ως καβάτζα για τις δύσκολες μέρες, η μαγκιά είναι να τον διώξεις πριν ακόμα μπεις στη διαδικασία της εκ νέου αναζήτησης. Ειλικρίνεια και αν όλα πάνε καλά ο έρωτας κάπου, κάποτε θα φανεί και θα είναι επιτέλους τόσο ξεκάθαρος που δε θα ψάχνεις πιο ασφαλείς όρους για να τον ονομάσεις.
Γράφει η Θεοδώρα Μαρία Βένου
Thessaloniki Arts and Culture
