Είναι φορές που δε θες να μιλήσεις με κανέναν.

Θες να βρεις μια γωνιά πάνω στη γη και να τα πεις με τον εαυτό σου, να τον δικαιολογήσεις, να τον συγχωρήσεις, ακόμα και να του επιτεθείς.

Να μην κάνει παράσιτα από πουθενά. Να μην υπάρχει, ρε παιδί μου, άλλος. Η μοναξιά να είναι η μόνη φίλη σ’ αυτές τις στιγμές σου. Να τη νιώθεις, να βουλιάζεις μέσα της, να απολαμβάνεις την αίσθηση της απόλυτης ησυχίας.

Και τότε, να αρχίζεις εσωτερικά να ουρλιάζεις, να λες αυτά που θες.

Να πάλλεται η καρδιά σου απ’ όλα αυτά που δεν ήξερες πως κρατάς στην ψυχή φυλαγμένα. Σημειώσεις του μυαλού που υποσυνείδητα υπήρχαν, παρουσιάζονται πρώτη φορά, με μοναδικό κοινό εσένα τον ίδιο.

Τα δάκρυα μπορεί να κυλούν χωρίς να κυριαρχεί η ντροπή και έτσι νιώθεις ο εαυτός σου. Μπροστά σου δεν υπάρχει άλλος, δε θες να υπάρχει.

Η μοναξιά, πολλές φορές, είναι δύναμη. Τη χρειάζεσαι. Μακριά απ’ τη φασαρία, απ’ τη βουή αυτού του κόσμου, συγκεντρώνεσαι, ξεσπάς, σκέφτεσαι καλύτερα.

Και τότε αφού αισθανθείς πως είσαι καλά μόνος, είσαι έτοιμος να επιστρέψεις.

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά

Thessaloniki Arts and Culture