Αφορμή μου και απόψε θα αποτελέσει κάτι που επιλέχθηκε τυχαία θα μπορούσε να πει κανείς να ακουστεί από τα ηχεία του ραδιοφώνου.

Βέβαια δεν είμαι εντελώς σίγουρη πως συνέβη τυχαία. Άλλωστε όπως πιστεύω ακράδαντα όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.

Και με αυτήν την κλισέ ατάκα λοιπόν θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω το λόγο που αποφάσισα να γράψω. Όπως πιθανόν να κατάλαβες πρόκειται για στίχους τραγουδιού οι οποίοι αφύπνισαν την έμπνευση, αν μπορώ να το πω έτσι, που βρισκόταν λαθραία μέσα μου χωρίς να το καταλάβω.

Έτσι λοιπόν ήρθαν κάποιοι απρόσωποι στίχοι να πάρουν σάρκα και οστά από όσα έχω δει, ακούσει ή νιώσει. Στα πρώτα δευτερόλεπτα αυτό που ακούγεται πιο δυνατά στα αυτιά μου είναι η φράση: Τώρα πια φεύγω από δω… Πόση δύναμη απαιτείται να φύγεις και να μην επιστρέψεις σε ότι σου καίει την ψυχή. Πόση απελπισία κρύβει αυτό το πια. Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές.

Φεύγω από εσένα, από την φυλακή που έχεις κλείσει γύρω μου. Φεύγω από το εμείς γιατί κάθε άλλο παρά χαρούμενο με κάνει.. Όσο λοιπόν τα δευτερόλεπτα περνούν χωρίς να με αγγίζουν τόσο πολύ φτάνω σε έναν ακόμη στίχο που γρατζουνά την ψυχή μου.  Γιατί να σ’ αγαπήσω… Φέρ’  τα μου όλα πίσω…

Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή από αυτήν που μετανιώνεις για την αγάπη που χάρισες. Για την γενναιοδωρία που σε διακατείχε και σ έκανε να δώσεις όλα όσα είχες. Χωρίς να σε ενδιαφέρει τι θα λάβεις ως αντάλλαγμα. Να φτάνεις σε σημείο να τα ζητάς όλα πίσω. Να μην θες να κρατήσει τίποτα δικό σου με μόνο σκοπό τη λήθη.

Να ξεχάσεις ότι σε πονάει και γενικά ότι σε συνδέει με όλα αυτά που άφησαν πληγές στην ψυχή σου. Θυμός και όσο περνάει ο καιρός βαθύς πόνος που αργεί να περάσει. Πάντως αν θες να με ακούσεις δεν αξίζει. Μην ζητάς πίσω όλα όσα έδωσες. Όταν τα χάρισες με όση γενναιοψυχία διαθέτεις υπήρχε λόγος και θέληση.

Άφησε πίσω ότι έγινε και ότι εκ των πραγμάτων σε πληγώνει και κοίτα μπροστά.

Show must go on…

Γράφει η Χρύσα Λαμπρινούδη, [email protected]

Thessaloniki Arts and Culture