Κάποιοι λένε πως σημασία δεν έχει το μέρος αλλά η παρέα. Τώρα αν και το μέρος είναι όμορφο τα συνδυάζουμε ακόμα καλύτερα.
Εγώ σήμερα γράφω για εκείνη την όμορφη παρέα, αποτελούμενη από μικρά παιδιά, συνομήλικα σχεδόν, σε εκείνο το υπέροχο χωριό που συναντιόταν κάθε καλοκαίρι. Την παρέα μου.
Και ίσως τώρα που διαβάζεις την ιστορία μου, κάπου μέσα να βρεις κάτι που θα σου θυμίσει τη δική σου.
Με αυτά τα παιδιά δε θυμάμαι καν πώς γνωριστήκαμε. Θυμάμαι απλά να φωνάζω τα ονόματά τους, στην πλατεία του χωριού και να ξέρω ακριβώς που είναι το σπίτι τους.
Κάπου εκεί ξεκινάνε οι μνήμες…
Σ’ ένα παγκάκι να καθόμαστε όλοι μαζί, σαν κάποιος να μας τοποθέτησε έτσι και να έπρεπε να κάνουμε παρέα και κάναμε, την καλύτερη. Παίζαμε πολλά παιχνίδια μήλα, βαρελάκια, κυνηγητό, κρυφτό, κλέφτες και αστυνόμους,παντομίμα, πέφτει η νύχτα στο παλέρμο, αναπτήρα, θάρρος ή αλήθεια. Οργανώναμε εκδρομές που φάνταζαν ολόκληρο ταξίδι.
Πηγαίναμε σε σκοτεινά μέρη για να βλέπουμε τα αστέρια να πέφτουν, κάναμε ευχές, παίζαμε μουσική με κιθάρα, βιολί, κλαρίνο και τραγουδούσαμε, κάναμε μέχρι και δικό μας πανηγύρι και γελούσαμε, γελούσαμε πολύ με όσα που είχανε γίνει τα προηγούμενα χρόνια αλλά και με τα καινούργια.
Τα χρόνια περνούσαν και περιμέναμε με ανυπομονησία να έρθει το καλοκαίρι να ξανασυναντηθούμε, ενώ μεσολαβούσαν χειμώνες που δεν είχαμε καμία επικοινωνία και όλα έμεναν ίδια, για πολλά, πάρα πολλά χρόνια.
Το μόνο που άλλαζε ήταν το παγκάκι και εμείς που μεγαλώναμε αλλά δεν το καταλαβαίναμε.
Κάθε μέρα που περνάει σε κάνει να γίνεσαι και λίγο διαφορετικός. Πάει καιρός που έχουμε να παίξουμε, να ξημερώσουμε με μουσικές και να κάνουμε όλα αυτά που κάναμε σαν παιδιά.
Δεν είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν κάποτε και ίσως πάει καιρός που γελάσαμε με την καρδιά μας, που κάναμε όνειρα για το μέλλον, που καπνίσαμε στα κρυφά και που κάναμε ευχές με τα αστέρια που έπεφταν.
Για μένα όμως, όλα εκείνα τα παιδιά έγιναν η παρέα μου, η παρέα που οι λέξεις δεν είναι λέξεις, είναι αστεία. Αστεία που δεν θα τα καταλάβει κανείς, γιατί πίσω από το καθένα βρίσκεται και μία ιστορία που θα βαριέσαι να ακούσεις, αλλά και να την ακούσεις, δεν θα είναι το ίδιο. Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, αν και όλοι μας τόσο πολύ διαφορετικοί, αυτό ήταν που μάλλον έκανε το δέσιμό μας μαγικό.
Με αυτή την παρέα και σε αυτό το μέρος είχα πάντα ελαφριά καρδιά, τα ξεχνούσα όλα,περπατούσα ευτυχισμένη και γεμάτη. Κάποιοι από αυτούς έγιναν πλέον δικοί μου άνθρωποι όχι μόνο για τα καλοκαίρια που ζήσαμε κάποτε αλλά και για όσους χειμώνες μοιραστήκαμε μετά. Μετά που μεγαλώσαμε και είχαμε άλλα στο μυαλό μας, σπουδές, επαγγελματικά, προσωπικά.
Κάποιοι παντρεύτηκαν, κάποιοι έγιναν γονείς και τα παιδιά τους πλέον έχουν πάρει τη θέση τους στο παγκάκι μας. Εύχομαι σε μερικά χρόνια να δημιουργήσουν μια όμορφη παρέα.
Είμαι πάντως σίγουρη πως αν μας ξανατοποθετούσαν σε εκείνο το παγκάκι και ξεχνούσαμε λίγο πως έχουμε μεγαλώσει πάλι τα ίδια θα κάναμε, γιατί η παιδικότητα σε ακολουθεί πάντα όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σ’ ευχαριστώ… για όλα εκείνα τα καλοκαίρια, γιατί έχεις κάνει την παιδική μου ηλικία υπέροχη, γεμάτη από όμορφες εικόνες και αναμνήσεις κι ας μη θυμάμαι πως γνωριστήκαμε.
Γράφει η Γεωργία Τζουμάκα
”Τελείωσα βιομηχανικό σχέδιο… κι επειδή στην ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα να σχεδιάσω, σχεδιάζω με λέξεις τις σκέψεις μου!”
Thessaloniki Arts and Culture
