Αν περιμένω εσένα θα χάσω και εμένα…
Γιατί αν περιμένω από σένα, ζήτω που καήκαμε.
Δε θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα παρά με μια από τις γνωστές λαϊκές φράσεις, σκέψεις του σοφού σε βάθος χρόνου, καθαρόαιμου ελληνικού λαού, οι οποίες διαμορφώθηκαν και καθιερώθηκαν μέσα από εμπειρίες βίων που άφησαν εποχή, συνοψίζοντας με λίγες λέξεις, αυτό που ρομαντικοί Ευρωπαίοι συγγραφείς προσπάθησαν να διατυπώσουν στα κλασικά, διεθνούς φήμης έργα τους. Κάτι του στυλ, αν περιμένω εσένα θα χάσω και εμένα…
Λένε ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε ποιους ανθρώπους θα γνωρίσουμε αλλά επιλέγουμε ποιους θα κρατήσουμε. Ξεχνάμε ίσως ότι ορισμένοι από αυτούς έρχονται με το έτσι θέλω, τους δεχόμαστε γιατί ακόμα δε γνωρίζουμε τι αναταράξεις μπορούν να προκαλέσουν, τους αφήνουμε να φτιάχνουν νέα αρχή, μέση και τέλος στο σενάριο της δικής μας ζωής.
Είναι έντονοι, ιδιαίτεροι στα μάτια μας, εξυψωμένοι και μοναδικοί. Είναι αυτό που εμείς δεν καταφέραμε να γίνουμε. Με λίγη από την λάμψη τους, που τυφλώνει εκτός από την όραση και την κρίση μας, πιστεύουμε ότι μπορούμε μαζί με αυτούς να κυριαρχήσουμε σε τούτον εδώ τον πλανήτη.
Μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, να ανατινάξουμε τα πάντα στον αέρα και να τα ξαναχτίσουμε από την αρχή, με ελάχιστο κόπο. Γιατί αυτοί κατέχουν τη δύναμη και την υπεροχή, που εμείς ποτέ δε βρήκαμε το κουράγιο, όντας μικροί ανόητοι και δειλοί, να διακρίνουμε μέσα μας.
Παραμελήσαμε τον εαυτό μας, τον αφήσαμε για λίγο στην άκρη, προς αναζήτηση ενός άλλου. Ενός καλύτερου. Λες και ο χαρακτήρας και το εγώ μας όλο είναι αντικείμενο προς επισκευή, παλιώνει και ξανανιώνει αντικαθιστώντας το με ένα ξένο, δανεικό.
Βρε, άμα το αλλάξεις πέντε δέκα φορές και αν ψάχνεις κάθε τρεις και λίγο αντικαταστάτες του, θα σου γυρίσει την πλάτη μια και καλή αφού πρώτα θα σε έχει διαολοστείλει.
Πόσος καιρός πρέπει να περάσει και πόσα ακόμη άτομα πρέπει να βρεις για να καλύψεις τα κενά του δικού σου εαυτού. Μη κατανοώντας ότι κάθε φορά ανοίγεις μεγαλύτερα. Είσαι σάρκα, οστά, ψυχή και πνεύμα. Όλα σε ένα.
Αν δεν καταλάβεις ότι το ένα ακολουθεί το άλλο, από το πρώτο ως το τελευταίο και αντιστρόφως, το σώμα σου θα καταλήξει να ξερνάει την ψυχή σου και το πνεύμα σου να αναρωτιέται αν βρίσκεται στη σωστή σάρκα.
Όλα μαζί είναι δικά σου, δε μπορείς να δανείζεσαι από δω και από κει και καλά θα κάνεις να τα ποθείς όλα σου τα κομμάτια το ίδιο. Να μην τα χαρίζεις με προϋποθέσεις, εγγυήσεις και ανταλλάγματα. Όποιος σε αγαπάει τα αγαπάει όλα αυτά μαζί, όπως θα έπρεπε να κάνεις και εσύ.
Στη θεωρία λέγεται, όλα ακούγονται εύκολα, στην πράξη είναι η ουσία. Αν βρεθείς μπροστά από την εξής καταραμένη περίπτωση. Να μετράει κάποιος άλλος περισσότερο από σένα για εσένα, να είναι το Α και το Ω στη ζωή σου και γι’ αυτόν να μπορούσες ανιδιοτελώς να παραδώσεις σώμα, ψυχή, πνεύμα και ότι σε καθιστά αυτό που είσαι.
Αν δεν αντιληφθείς την παγίδα που σου επιφυλάσσει τότε η μοίρα σου. Γιατί είναι ξεκάθαρο και της μοίρας σου γραφτό το αποτέλεσμα. Θα καείς. Αν δε δίνεσαι με τη συνείδηση αλλά με την ψυχή σου, αυτή θα σου φύγει. Καλύτερα μην μπεις καν σε διαδικασία δοκιμής. Θα στο εξηγήσω «επιστημονικά».
Η ψυχή είναι «αλανιάρα». Επιθυμεί τόπους, ποθεί ανθρώπους, γουστάρει περιπέτεια και καταστάσεις ριψοκίνδυνες, δεν είναι να την εμπιστεύεσαι και να την αφήνεις ξέμπαρκη να γυροφέρνει από δω και από κει. Η λογική την κρατάει στο σώμα σου.
Η τελευταία όμως πρέπει να είναι σίγουρη και σοβαρή. Να μην κάμπτεται εύκολα. Αυτές οι δύο βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη αλλά χωριστά δεν υφίστανται. Χώρια, δεν είσαι παρά έρμαιο αδηφάγων διαθέσεων, δικών σου και των υπολοίπων.
Θα έπρεπε να είσαι για τους έξω σου αυτό που φαίνεσαι. Τίποτα πέρα από την επιφάνεια, το σώμα, τη φιγούρα και ότι τη στηρίζει, μόνο ελάχιστες στρώσεις κάτω από το εμφανές.
Το μέσα μας, εκεί στο βάθος, φτάνοντας στην ψυχή μας, εκεί κοντά στην καρδιά, αλλά λίγο πιο κρυφά, καλύτερα να μην κάνει να το ξέρει κανείς. Είναι για πολύ λίγους ίσως και για κανέναν. Ο άνθρωπος με τα επιπόλαια συναισθήματά του είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους.
Αν θυμηθώ πότε η διαμάχη αυτή έφτασε στο τέλος της και νικήθηκε η υπόστασή μου, ήταν όταν δοκίμασα έρωτα, όταν η σάρκα μου πήρε φωτιά και η ψυχή μου έψαχνε την έξοδο κινδύνου.
Σαν να αποχώρησαν μαζί λίγο αργότερα από το σώμα μου, γιατί έπαψαν να μου ανήκουν ολοκληρωτικά. Αν ήταν ποτέ εξ ολοκλήρου δικά μου. Δεν έχω ακόμη καταλήξει…
Γιατί αυτά τα δύο, ως πιο ευαίσθητα και αυθεντικά κρατάνε αποστάσεις και άμυνες. Αν παρασυρθούν δεν τα κρατάς στη θέση τους. Μερικές φορές καταλήγουν να φεύγουν από σένα. Γιατί δεν είναι φτιαγμένα για να μείνουν πολύ καιρό.
Πρέπει να μοιραστούν τα πάθη, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους, με κάποιον άλλον που έχει την ίδια όμορφη ή άσχημη ψυχή το ίδιο καθαρό ή βρώμικο πνεύμα.
Αν είναι να χαρίσεις τελικά την άυλη ιδιοκτησία σου, επέλεξε να την αφήσεις κάπου που θα την φροντίζουν, όπως θα έκανες εσύ.
Γράφει η Ελένη Καζαντζή
Είναι 26 ετών και ζει στην Θεσσαλονίκη.
Απόφοιτη τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής Α.Π.Θ
Προπτυχιακή φοιτήτρια τμήματος Ιταλικής γλώσσας και φιλολογίας Α.Π.Θ.
http://www.thessalonikiartsandculture.gr
