Η » τέχνη » του ποιείν θύματα ; η «τέχνη» του αιώνα μας; Η Οργουελιανή πραγματικότητα;

Ίσως…

Είμαστε σαν τα χρυσόψαρα, χρυσοί και ασφαλείς…
Μέσα στη γυάλα μας, και ξέρεις, συναρτήσει  του μεγέθους της γυάλας, εξαρτάται το πόσο αναπτυσσόμαστε….

Και το μέγεθος της γυάλας ελάχιστα το ορίζουμε εμείς προσωπικά..
Όμως…

Υπάρχουν και τα ψάρια στο ποτάμι.. Ελεύθερα μεν , υπό την απειλή του εκάστοτε αγκιστριού δε..
Σκέψου αυτά τα ορφανά ψάρια. Σου θυμίζουν κανέναν;…Τον άστεγο; τον πρόσφυγα; τον άμαχο πολέμου; κάποιον άλλον μήπως;…..

Όταν αυτός που μας πετάει στις γυάλες, αποφασίσει να μας αμολήσει στο ποτάμι; Τότε ποιος θα είναι εκεί για μας;
Ποιό αγκίστρι μας καρτεράει;

Και θυμήσου πως όλοι είμαστε ψάρια , απλά ορισμένα ψάρια από μας είναι μιμητές ψαράδων.(κακές απομιμήσεις κυρίως)
Ας μην αρκούμαστε στο να είμαστε πρώτοι στη γυάλα μας(εκ του πρώτος στο χωριό) , ο ωκεανός είναι απέραντος .

Γράφει ο Θανάσης Γκατζόπουλος

Thessaloniki Arts and Culture