Ένα γράμμα της ευτυχίας προς την ανθρωπότητα.
Αγαπημένη ανθρωπότητα,
Όταν αντιλήφθηκες την παρουσία μου στα χαμόγελα και στα μάτια που έλαμπαν, αποφάσισες να με ονοματίσεις και να καθιερώσεις, έτσι, και επίσημα την ύπαρξή μου: “ευτυχία”. Εσύ πρώτη, δηλαδή, με αισθάνθηκες και με αναγνώρισες, ως κάτι που υπάρχει και που προσδιορίζεται.
Με κατέταξες στην κατηγορία των “συναισθημάτων”, όπου, όπως συμβαίνει και με τη σκέψη, δεν μπορείς να με δεις, αλλά μόνο να αντιληφθείς την επίδρασή μου πάνω σου. Και παρόλο που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατηθώ στη ζωή σου, εσύ έπαψες πια να με “βλέπεις”.
Επέτρεψες, έτσι, στην πιο άσπονδη εχθρό μου, τη δυστυχία, να υπερισχύσει. Την αφήνεις να εξουσιάζει εσένα και να επισκιάζει εμένα. Της δίνεις δικαιώματα, γιατί όταν την κρατάς, σου παίρνει καιρό για να την αποχωριστείς.. Εμένα, δε με αφήνεις να ζήσω για πολύ ώρα στα χέρια σου. Με ένα τίναγμά σου, με εξαφανίζεις. Τη δυστυχία, στο πρώτο, αδιόρατο ακόμα φύσημά της, θα τη νιώσεις και θα την καλωσορίσεις στη ζωή σου.
Εγώ, αν δε γίνω ανεμοστρόβιλος πάνω σου, γιατί δεν μπορείς να με αισθανθείς; Το ξέρεις ότι με έχει κάνει δυστυχισμένη η στάση σου; Φανταζόταν άραγε ποτέ κανείς, ότι ακόμα και η ίδια η ευτυχία θα μπορούσε κάποτε να δυστυχήσει;
Οι μεγάλοι ποιητές και οι λογοτέχνες σου, έπλεκαν εγκώμια γύρω από το όνομά μου. Έβλεπαν παντού την ύπαρξή μου, στα δέντρα, στα φύλλα των δέντρων, στο ανέμισμα των φύλλων των δέντρων. Με εντόπιζαν πάνω σου και η ίδια η ύπαρξή σου ακόμα, ήταν ένας λόγος για να με εκθειάσουν.
Ο λογοτέχνης, μάλιστα, που διαπέρασε ανεπανόρθωτα την καρδιά μου, ήταν εκείνος που κατάφερε να αποτυπώσει τη δυστυχία μου με όλη της την ακρίβεια, γράφοντας ότι “ο άνθρωπος είναι δυστυχισμένος γιατί δεν ξέρει ότι είναι ευτυχισμένος”.
Πρώτη φορά κατάφερε κάποιος να μπει τόσο εύστοχα στο πρόβλημά μου και να το αναδείξει. Αλλά, αγαπημένη μου ανθρωπότητα, το ξέρω ότι οι ποιητές σου δεν μπορούν να σε πείσουν. Είναι πολύ ονειροπόλοι και δε σε παρεξηγώ για αυτό. Πώς να ταυτιστεί σκέψη σου με τη δική τους;
Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να σου δώσω κανένα ελαφρυντικό για την τάση που έχεις να πιστεύεις ότι είμαι τόσο φιλάργυρη και να θεωρείς δεδομένο ότι θα με συναντήσεις στα λεφτά. Από που αντλείς, ήθελα να ήξερα, αυτή τη βεβαιότητα; Και, για να σε βγάλω από την πλάνη σου, θα σε διαφωτίσω όσο μπορώ. Όποτε προσπάθησα να χωθώ μέσα στα χρήματά σου, με καταρράκωναν.
Στοιβάζονταν πάνω μου κι εγώ προσπαθούσα να αναρριχηθώ από τον πάτο, στον οποίο με είχαν εγκλωβίσει. Καμιά φορά που κατάφερνα να πάρω λίγο αέρα από το βάρος τους, συναντούσα άλλα συναισθήματα, πιο επιβλητικά από εμένα. Έλάχιστες φορές κατάφερα να υπερισχύσω και να αναρριχηθώ μέχρι να πατήσω πάνω στα λεφτά σου και να σου φωνάξω, για να κατεβάσεις το κεφάλι σου και να με δεις.
Η πλάνη σου, όμως, επεκτείνεται ακόμα περισσότερο. Με έχεις ταυτίσει, ξανά με δική σου πρωτοβουλία, με την ωραιότητα. Πιστεύεις ότι το όμορφο θα είναι, απαραιτήτως, και ευτυχισμένο. Όμως, η ωραιότητα συνοδεύεται, συνήθως, από την ανασφάλεια.
Και η ανασφάλεια είναι ένα συναίσθημα το οποίο σπανίως μπορώ να κατευνάσω και να εκτοπίσω. Οχι από δική μου, εκ γενετής αδυναμία, αλλά χάρη στην ισχύ που εσύ έδωσες με το πέρασμα των χρόνων σε εμένα και στα υπόλοιπα συναισθήματά σου.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να σε βεβαιώσω για κάτι ακόμα. Νομίζεις ότι θα έρθω κοντά σου, όταν θα τα έχεις όλα. Όταν δε θα σου περισσεύει, δηλαδή, ούτε χρόνος, ούτε διάθεση για να με δεις. Τα έχω δοκιμάσει, να ξέρεις, αυτά και βαρέθηκα να περνώ απαρατήρητη. Αποφάσισα ότι δε θα μπω ξανά στη διαδικασία. Τζάμπα κόπος…
Γράφει η Δημήτρια Κουρίδη
Thessaloniki Arts and Culture
