Σε ένα καλάθι ενός σούπερ μάρκετ υπήρχαν πολλές ξεφούσκωτες μπάλες που περίμεναν να τις διαλέξουν και να γίνουν το αγαπημένο παιχνίδι κάθε παιδιού.

Λίγο αέρα θα τις πρόσθεταν και θα πηδούσαν ψηλά από χαρά. Δεν έχει σημασία σε τι παιχνίδι θα τις χρησιμοποιείσουν, η χαρά και το γέλιο που θα προσφέρουν είναι αρκετό για αυτές.       

Όπως και οι υπόλοιπες έτσι και μια συγκεκριμένη μπάλα αγοράστηκε από την μητέρα ενός παιδιού. Καθώς πηγαίναν προς το αυτοκίνητο τους, το παιδάκι κρατούσε την ξεφούσκωτη μπάλα στα χέρια του, τότε ένα σκυλί πλησίασε κοντά του και άρχισε να γαυγίζει.

Τρόμαξε το καημένο το παιδάκι και όπως κρατούσε την μπάλα στα χέρια του, του έπεσε. Μη χάνοντας χρόνο, αμέσως το σκυλί άρπαξε το παιχνίδι του παιδιού, νομίζοντας ότι είναι φαγητό και άρχισε να τρέχει ασταμάτητα. Το καημένο το παιδάκι άρχισε να κλαίει και η μαμά του πήγε και του πήρε άλλη μπάλα.

Κάποια στιγμή ο σκύλος σταμάτησε σε μια μεγάλη αλάνα και αφού κοίταξε δεξιά και αριστερά μην υπάρχει κάποιος αποφάσισε να δοκιμάσει τι γεύση έχει το λάφυρο του. Με μεγάλη του απογοήτευση κατάλαβε ότι αυτό που έκλεψε δεν ήταν κάτι που τρώγεται. Παράτησε την μπάλα εκεί που ήταν και έφυγε προς αναζήτηση τροφής.

Μια μεγάλη παρέα από παιδιά εμφανίστηκε μετά από λίγο και βρήκαν το ξεφούσκωτο παιχνίδι να στέκεται εκεί βρώμικο. Δεν αναρωτήθηκαν πως βρέθηκε εκεί, απλά ξεκίνησαν να το κλωτσούν με όση δύναμη είχαν ο ένας στον άλλον χωρίς να τους ενδιαφέρει που δεν είχε καθόλου αέρα μέσα του. Έπαιξαν αρκετή ώρα μαζί του έως ότου ένα από τα παιδιά την κλώτσησε τόσο δυνατά που πήγε πολύ μακριά. Έψαξαν να την βρουν αλλά τελικά δεν κατάφεραν να την εντοπίσουν.

Εκεί κοντά στην αλάνα είχε ένα μεγάλο κάδο σκουπιδιών, εκεί μέσα βρήκε και προσγειώθηκε η καημένη η μπαλίτσα. Στόχο τον κάδο να είχαν βάλει τα παιδιά δεν θα κατάφερναν να τον πετύχουν, να όμως που το κατάφεραν.

Πολύ κοντά εκεί στον κάδο ζούσε μια άστεγη τριμελής οικογένεια με ένα αγοράκι. Δυστυχώς η οικογένεια αυτή ήταν θύμα των οικονομικών δυσκολιών που ζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Δυο χρόνια πριν ζούσαν μια ευτυχισμένη ζωή.

Ο πατέρας του παιδιού ήταν οικοδόμος και η μητέρα του δούλευε σε ένα κατάστημα με ρούχα. Από την στιγμή που σταμάτησαν να χτίζονται πλέον σπίτια ο μπαμπάς του παιδιού έμεινε χωρίς δουλειά, η μαμά του δε λόγω της πτώσης της αγοράς ο ιδιοκτήτης αναγκάστηκε να την απολύσει.

Έζησαν ένα χρόνο με τις οικονομίες που είχαν μαζέψει τόσα χρόνια από την εργασία τους αλλά έφτασε ο καιρός που δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους και έτσι εδώ και ένα χρόνο είναι άστεγοι και ζουν μέσα στο αυτοκίνητο τους που το είχαν παρκάρει κοντά σε αυτή την αλάνα.

Το καημένο το παιδάκι αναγκάστηκε να σταματήσει και το σχολείο, ήταν από τους καλύτερους μαθητές της τάξης του. Έπρεπε να πουλάει χαρτομάντηλα για να μπορέσουν να αποκτήσουν ένα πιάτο φαγητό. Τα συσσίτια που έδιναν για τους άστεγους ήταν λίγο μακριά για αυτούς και όσες φορές είχαν πάει είχε τύχει να τελειώσουν όλα.

Κάποιες φορές κάποιοι καλοί άνθρωποι άφηναν μια σακούλα με φαγητό που περίσσευε από το δικό τους σπίτι. Αντί να το πετάξουν στα σκουπίδια ή να το ταΐσουν σε κάποιο αδέσποτο ζώο το άφηναν σε ένα σημείο έξω από τον κάδο ώστε να το πάρει αυτός που το έχει πραγματική ανάγκη.

Ο μικρός μας φίλος λοιπόν πήγε να ελέγξει αν υπάρχει κάποιο σωτήριο γεύμα για να γεμίσουν την κοιλιά τους εκείνη τουλάχιστον την ημέρα. Ήταν τυχερή η οικογένεια του εκείνη την ημέρα, υπήρχε κάτι να φάνε.

Με την άκρη του ματιού του φεύγοντας από τον κάδο, είδε μέσα την καημένη την ξεφούσκωτη μπαλίτσα. Ήταν λες και τον περίμενε να την σώσει από εκεί γιατί σε μία ώρα θα περνούσε το σκουπιδιάρικο και μαζί με τα σκουπίδια θα καταστρεφόταν και αυτή.

Ήταν διπλή η χαρά του πλέον. Είχε να φάει αλλά και βρήκε να παίξει με κάτι. Τον τελευταίο χρόνο είχε ξεχάσει πως είναι να είσαι παιδί. Πήγε την σακούλα με το φαγητό στην μαμά του και μετά σε ένα κοντινό βενζινάδικο να φουσκώσει την μπάλα. Τα δόντια του σκύλου ευτυχώς δεν της είχαν κάνει καμία ζημιά.

Έπαιζε με τις ώρες με την “ καινούρια ” του μπάλα. Πεινούσε αλλά δεν τον ένοιαζε τόσο πολύ. Αυτό που περίμενε κάθε μέρα, ήταν μετά που γυρνούσε από την δουλειά και από το πολύ περπάτημα, να παίξει με αυτό που του θύμισε ξανά πως είναι να είσαι ευτυχισμένος. Τόσο απλό είναι να γίνει ένα παιδί χαρούμενο.

Δε χρειάζεται να ξοδέψει πολλά χρήματα ή να πει κάποιος τα ωραιότερα λόγια και κομπλιμέντα για να κάνει κάποιον χαρούμενο. Κάποιες φορές το πιο μικρό, το πιο ασήμαντο για μας, μια αληθινή πράξη αγάπης μπορεί να κάνει κάποιον να αισθανθεί σαν ένα μικρό ευτυχισμένο παιδί. Η λάμψη από το χαμόγελο που θα δημιουργήσεις θα είναι τόσο φωτεινή όσο όλοι οι ήλιοι του κόσμου μαζί.    

Γράφει ο Άγγελος Παπαντωνίου

Thessaloniki Arts and Culture