Η ζωή, μια ζωή, μια ζωή ενός ανθρώπου που αγαπάς, μια πολύτιμη για εσένα ζωή, η δική σου ζωή, μια διελκυστίνδα που φέρει αρχή, μέση και τέλος.

Μια στιγμή στον απέραντο χωροχρόνο, η στιγμή του θανάτου, η στιγμή της γέννησης.

Μια στιγμή που περικλείει όμως τα πάντα, απ΄την αρχή μέχρι το τέλος, τα πάντα, τις εμπειρίες, τις λύπες, τις χαρές, τα συναισθήματα, εσένα, εκείνον, εκείνη. Και όμως όλα περικλείονται, συμπεριλαμβάνονται, αρχίζουν και τελειώνουν σε μια στιγμή, σε ένα βλεφάρισμα του ματιού, σε ένα πετάρισμα, σε έναν παφλασμό της θάλασσας, σε ένα χάδι, σε ένα άγγιγμα.    

Εάν είναι γραφτό να ζεις μόνο μια στιγμή στην απεραντοσύνη του χρόνου και όμως να αντιμετωπίζεις αυτήν την στιγμή σαν να επρόκειτο για μια αιωνιότητα, τότε αναρωτιέμαι, γιατί να μην προσπαθείς να κάνεις αυτήν την στιγμή, την δική σου μικρή και μοναδική αιωνιότητα, να αξίζει;    

Όλοι ευτυχώς, τολμώ να πω, θα πεθάνουμε. Ο θάνατος είναι το πιο δημοκρατικό και αξιοκρατικό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία. Δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν παραβλέπει κανέναν, δεν δωροδοκείται, δεν εξαγοράζεται. Ο θάνατος υπάρχει για να μας υπενθυμίζει πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι περιορισμένη και ως τέτοια θα πρέπει να εκλαμβάνεται, αλλά κυρίως να αξιοποιείται.

Ο θάνατος δεν αφαιρεί, αλλά προσδίδει νόημα. Δεν πρέπει να θεωρείται ως εχθρός, αλλά ως σύμμαχος. Μόνο όταν είμαστε πλήρως συμφιλιωμένοι με την πραγματικότητα του θανάτου, μπορούμε να δούμε την ζωή ως αληθινό δώρο. Κάθε μήνας, εβδομάδα, μέρα, λεπτό, δευτερόλεπτο είναι ένα δώρο.

Τώρα είναι η στιγμή να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, να παίξεις, να γελάσεις, να κλάψεις, να κολυμπήσεις, να συγχωρέσεις, να πάρεις τηλέφωνο, να ζητήσεις συγγνώμη, να πεις ένα σε αγαπώ, να αγοράσεις ένα δώρο. Τώρα. Δεν υπάρχει άλλη στιγμή και καμία λέξη πιο δυνατή από το ΤΩΡΑ.

Γράφει η Φωτεινή Σταματοπούλου, Ψυχολόγος

Thessaloniki Arts and Culture