Artist: Franco Clun

Και τέλειωσα με άριστα αλλά… από τη Θεοδώρα Μαρία Βένου

Καιρός ξεκαθαρίσματος στη ζωή σου. Κάτι θες να πετάξεις, κάτι θες να αλλάξεις.

Ξεκίνησες με την παραδοχή ότι κάτι σου φταίει για να καταλήξεις ότι όλα σου φταίνε τελικά αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα σε τι φταις. Πάντα θα την πληρώνουν τα μαλλιά και η ντουλάπα.

Αφού τη ντουλάπα την ξεσκαρτάρισες στην προηγούμενη πρόσφατη κρίση μιζέριας που πέρασες και τα μαλλιά σου εκτός από καημένα είναι πια καμένα από τις πολλές βαφές, αρχίζεις να ανακατώνεις όλα τα συρτάρια  μήπως και γλιτώσεις το κούρεμα. Πτυχία, αριστεία και ένα συρτάρι χαρτιά με το όνομά σου γραμμένο με καλλιγραφικά γράμματα.

Για όλους είναι πάντα αυτονόητο ότι θα τα καταφέρεις. Για όλους εκτός από σένα. Γιατί κανένα από τα επιτεύγματά σου, από τα μίνι μέχρι τα μεγαλύτερα, δεν ήρθαν με προσευχές και δεήσεις αράζοντας σε κάποια παραλία με τον φραπέ στο χέρι.

Αν θα έπρεπε να σου αποδώσουν κάποιον ευγενή τίτλο σε κάποια χώρα με βασιλικό καθεστώς, τότε θα ήσουν αναμφισβήτητα ο μαρκήσιος ή μαρκησία, ο «Δε σε φοβάμαι εσένα». Αυτό συνήθισες να ακούς κάθε φορά ακόμα κι όταν βρισκόσουν στα πρόθυρα να τα παρατήσεις και εξέπεμπες απεγνωσμένα σήματα «SOS» στους γύρω σου.

Δεν έχεις ιδέα αν με αυτό σκόπευαν να σε παρηγορήσουν ή να σου δώσουν κουράγιο, πάντως το μόνο που κατάφερναν είναι να σε ξεφορτωθούν. Αποσυρόσουν ακόμα πιο θυμωμένος και με τη βεβαιότητα πλέον ότι οι άνθρωποι γύρω σου είναι πεπεισμένοι ότι είσαι προικισμένος με κάποιο υπερφυσικό χάρισμα- μαγνήτη επιτυχιών. Βρε ηλίθιε! Τι είμαι για να με φοβάσαι; Λογαριασμός της ΔΕΗ ή αρρώστια;

Βέβαια κάποια στιγμή στη ζωή σου αισθάνθηκες φορέας κάποιας επικίνδυνης και άκρως μεταδοτικής ασθένειας. Όλα ξεκίνησαν στο σχολείο όταν ξαφνικά έχασες το όνομά σου και έμεινες στα πρακτικά ως ο ξενέρωτος χωρίς βέβαια να έχεις νιώσει ποτέ έτσι. Σε πλησίασαν για να τους σβήσεις την απουσία για την κοπάνα της τελευταίας ώρας. Τα πρώτα ρουσφέτια και το παιχνιδάκι to be continued…

Σε χώνανε με το ζόρι σε ένα τρυπάκι ανταγωνισμού που τροφοδοτούσαν απαιτητικοί δάσκαλοι, γονείς- παγόνια και η περιπτερού που σε παίνευε κάθε βράδυ στο γιο της για να τον πείσει να κάτσει να διαβάσει. Και όλα αυτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που σε βαθμολογούσε σε μόνιμη βάση μέτρια στην έκθεση γιατί οι λέξεις έβγαιναν ατόφιες από το μυαλό σου και δεν πέρασαν ποτέ από τα φίλτρα της επιβεβλημένης παπαγαλίας.

«Και τέλειωσα με άριστα αλλά…». Δεν έχω ευχάριστα; Τίποτα δεν ήταν προκαταβολικά γραμμένο στον κόσμο. Όλα γράφτηκαν  από τα δικά σου χέρια αλλά αποφασιστικά μετά από ατέλειωτα ξενύχτια και ώρες άγχους που ένιωθες το στομάχι σου τόσο σφιγμένο που αν μπορούσες θα το έφτυνες με ευχαρίστηση. Για κανένα θαυμασμό και καμία κοινωνική καταξίωση.

Όλα έγιναν από εσένα για εσένα και για τους ανθρώπους που σου παρείχαν το υλικό και συναισθηματικό budget να ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Με την υγειά σου βοηθό, επανέλαβες πολλές φορές από μέσα σου ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Ούτε ο προορισμός, ούτε το ταξίδι.

Περισσότερο σημασία έχει ο ταξιδιώτης και οι πυξίδες του. Προορισμοί με σουβενίρ εκείνα τα χαρτιά που βρήκες πριν από λίγο στο συρτάρι σου και ευχαρίστως θα κατέληγαν ως προσανάμματα μόνο που δεν έχεις τζάκι.

Δεν έχω ευχάριστα μάλλον. Για αυτό όλα μου φταίνε. Αλλιώς δε θα ξεσπούσα στο παρελθόν για να εξηγήσω το κενό μου. Κάτι μήνες άνεργη και με ένα πτυχίο με βαθμό «λίαν καλώς» να με καρφώνει απ’ το κάδρο. Ούτε καν άριστα αυτή τη φορά.

Γέμισε ο κάδος μέχρι πάνω αλλά καμία  διαφορά. Ραντεβού στο κομμωτήριο λοιπόν λες και η ντεκαπάζ αυτή τη φορά θα κάψει όσα σε κάνουν να νιώθεις τόσο μόνος. Λες ότι τα έχεις όλα. Μπορεί αλλά έχεις σίγουρα και μια ρουτίνα που σε κάνει να ξεχνάς τον ταξιδιώτη εαυτό σου για χάρη μίας περιπλάνησης πολύ μακριά από τον προσωπικό ορισμό της ευτυχίας.

Η μόνη λύση είναι αλλαγή πλεύσης  και επιλογή διαδρομών που όσο σε ξοδέψουν, τόσο σε γεμίζουν. Και πού το ξέρεις; Μπορεί ενώ εσύ την ευτυχία σου την ψάχνεις στους μακροπρόθεσμους στόχους της δεκαετίας, εκείνη απλά να σου εμφανιστεί στην εξόρμηση που κανόνισες με φίλους για το σαββατοκύριακο.

Σ’ ευχαριστώ μαμά!

 

Γράφει η Θεοδώρα Μαρία Βένου

Thessaloniki Arts and Culture 

 

 

Διαβάστε επίσης

Close