Γιατί η τέχνη είναι η επιθυμία για δοκιμασία, μια ανάγκη ψυχής που επαναλαμβάνει συνέχεια την έντασή της και θέλει να σε φτάσει στα άκρα.

Και είναι μια δοκιμασία που τη γνωρίζεις καλά, γιατί έχεις περάσει στο παρελθόν, πολλές φορές, από τα ίδια μονοπάτια. Και ξέρεις ότι το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει αναγνωρίζοντας σε κάθε έργο σου ένα κομμάτι από το δικό σου ψηφιδωτό.

Εσένα και ό,τι κουβαλάς, τον εαυτό-θεό, τον εαυτό-κτήνος, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, τις όμορφες εικόνες που έμειναν στη μνήμη… τις εικόνες που έχεις, είχες και που ίσως δεν θα ξανα-έχεις. Κάνεις χώρο και παλέτα χρωματική για νέες μνήμες, εικόνες, ζωές.

Ο καμβάς, για όσους αναρωτιούνται, δε φωτογραφίζει για να επικουρεί τη μνήμη. Αποτυπώνει συναισθήματα, ίσως και γι’ αυτό να μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων. Ο καμβάς δεν είναι δημιουργική απασχόληση για τις άδειες ώρες. Απέναντι στον καμβά τοποθετείται ένας άνθρωπος πάντα, το έχετε παρατηρήσει, είμαι σίγουρη, αλλιώς δεν έχει νόημα να συνεχίσετε το διάβασμα ετούτου του κειμένου!

Είτε σαν καλλιτέχνης, μπροστά στο καβαλέτο του, είτε σα θεατής μπροστά στο έργο. Είτε όμως είναι ο δημιουργός του έργου, είτε είναι αυτός που επισκέπτεται και θαυμάζει το έργο, δεν παύει, και ο ένας και ο άλλος, να είναι ο ιχνηλάτης της φαντασίας και ο ανατόμος των ίδιων του των συναισθημάτων!

Ο καλλιτέχνης, ιδιαίτερα, είναι ολόκληρος ένα πείραμα, πειραματιζόμενος επί τόπου πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Κανένας, μα κανένας άλλος δε συμμετέχει στη διαδικασία τη στιγμή που συμβαίνει. Και δεν εξαρτάσαι από καμία συνθήκη.

Αντίθετα τη συνθήκη τη φτιάχνεις, την επιλέγεις, την κάνεις δική σου και την πας παραπέρα… αν μπορείς. Αν δεν μπορείς, προκύπτει ένα θεματάκι… ποιό δηλαδή;

Ότι δε θα τη σερβίρεις σαν την τέχνη που είναι εντός σου… απλά θα τη φτύσεις! Αλλά αυτοί είναι οι κίνδυνοι του πειράματος φίλοι μου!!!

ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΧΝΗ…! ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΣ ΓΙΑ ΨΑΡΕΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;

Γράφει η Χριστίνα Ζώη

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr