Άραγε στις μέρες μας, κατά πόσο το εκφυλισμένο, ερμηνεύεται ως ενάρετο ή ως αρεστό;

Η γυμναστική παρέχει την αρετή, γιατί ενσιχύει την υγεία και δίνει ένα καλλίγραμμο και δυνατό σώμα.
Είναι όμως εκφυλισμός, όταν υγιείς άνδρες δηλητηριάζουν το σώμα τους, για να είναι αποδεκτοί και αρεστοί ή προσπαθώντας για την επίτευξη ενός στόχου, ο οποίος είναι πάνω από τις φυσικές τους δυνάμεις, επιλέγοντας να ρέει στις φλέβες τους, περισσότερο φαρμάκι απ’ότι αίμα.

Η ομορφιά της εμφάνισης παρέχει την αρετή, γιατί προσφέρει και εισπράττει το θαυμασμό.
Είναι όμως εκφυλισμός, όταν ορισμενένες όμορφες εμφανισιακά γυναίκες, προσπαθούν να ρίξουν στα δίχτυα τους, πλούσιους φιλήδονους άνδρες, επιδιώκοντας να ζήσουν μια υλικά άνετη ζωή, δημιουργικού τίποτα.

Η εργασία (και όχι η δουλεία) παρέχει την αρετή, γιατί διδάσκει το πώς κανείς να εκτιμά.
Είναι όμως εκφυλισμός, όταν ο μικρομεσαίος εργαζόμενος σπεύδει να αγοράσει το καινούριο gadget τελευταίας τεχνολογίας, και ξοδεύει όλο το μισθό του εκεί, ως θύμα του καταναλωτισμού.

Η συντροφικότητα παρέχει την αρετή, γιατί ενώνει και μονοιάζει τους ανθρώπους.
Είναι όμως εκφυλισμός, όταν άνθρωποι παντρεμένοι, έχουν παράλληλες κρυφές σχέσεις και δεν τολμούν να δώσουν ένα τέλος στο γάμο τους, γιατί φοβούνται να απελευθερωθούν.

Είναι εκφυλισμός, όταν πλέον η έννοια αλληλεγγύη μετονομάζεται ως οίκτος και ελεημοσύνη. Όταν δίνεται περισσότερη σημασία στο περιτύλιγμα παρά στην ουσία. Όταν για τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας η καλλιέργεια του πνεύματος είναι είδος υπό εξαφάνιση και κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω είναι το ψέμα και η υποκρισία. Σαφώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, οι οποίες είναι αυτές που δίνουν και την ελπίδα. Μόνο που για την υλοποίηση αυτής της ελπίδας θα πρέπει από εξαιρέσεις να μετονομαστούν σε υπεράριθμοι.

Το σπουδαιότερο και το αναγκαιότερο τη δεδομένη στιγμή, είναι να σεβαστεί να εκτιμήσει και να αγαπήσει ο καθένας τον εαυτό του και έπειτα και τον δίπλα του. Έτσι ώστε, να καταλαγιάσουν έννοιες και αρνητικά συναισθήματα όπως ζήλια, δόλος, ανασφάλεια, εγωισμός, εκμετάλευση και τάση για υποκρισία. Αδιαφορώντας και μη επηρεαζόμενος από το τι κάνουν οι πολλοί, μη επηρεαζόμενος από καταστάσεις και πρότυπα τα οποία περιορίζουν τη σκέψη. Θέτοντας ως βάση, το δημιουργικό καλό και όχι το εύκολο κακό.
Ακόμη κι αν όλα αυτά έχουν ειπωθεί επανειλημμένα από τα πολύ παλιά χρόνια, και ίσως η επίτευξη και η υλοποίησή τους μαζικά ακούγεται ουτοπική, όσο κανείς προσπαθεί κι όσο αυξάνεται ο κόσμος που αποκτά συνείδηση, τόσο θα αποδεικνύεται το αντίθετο.

Κείμενο: Ανδρέας Φαντούσης 

Thessaloniki Arts and Culture