Και μάθαμε μόνο με τραγούδια να μιλάμε

τόσο φτωχά τα λόγια
βρήκαμε ρυθμούς, στοίχους, μουσική
γραμμένες παρτιτούρες και άγραφες

Θυμάμαι μαέστρο πάντα την καρδιά σου
και εσύ ο πιο επίμονος μουσικός
κρατώντας με στα χέρια σου
τις χορδές μου βρίσκοντας και αγγίζοντας τες.

Άρπα και πιάνο, βιολί και τσέλο
ανάμεσα στα παθιασμένα δάχτυλα σου
που με κάθε νότα
μου θύμιζαν το πρώτο μας φιλί.

Μαζί σου έπαιξα τις πιο όμορφες μελωδίες
και η ξύλινη καρδιά μου
καλά κριμένη πίσω από τις χορδές
αφέθηκε.. μέχρι η παρτιτούρα να σημάνει τέλος.

Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου

Thessaloniki Arts and Culture