Ένα βράδυ θα ήθελα να εισβάλλω με το ζόρι στα όνειρά σου και να σε ταράξω.
Να ταράξω αυτόν το γαλήνιο λήθαργο που έχεις βρει καταφύγιο… Τότε αγάπη μου θα δεις πραγματικά όνειρα!
Η εικόνα μου θα γίνει η παροδική σου πραγματικότητα και η απελπισμένη μου φωνή θα σου τραγουδά επαναστατικά τραγούδια. Ύμνους που θα σε ωθούν να τους ψάλλεις, που θα έχουν ενέργεια και ροή και που θα ταράζουν τη νηνεμία των ψευτονείρων σου.
Θα ‘θελα να ΄μαι όμορφη όταν θα με βλέπεις. Πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά… Πιο όμορφη ακόμα από τη στιγμή που μ’ ερωτεύτηκες! Τα μεγάλα πράσινα μάτια μου θα σε στοιχειώνουν.
Θα σου υπενθυμίζουν την κάθε μικρή στιγμή που έχουμε ζήσει! Θα απαιτούν να θυμηθείς τις ένδοξες μέρες που τα κοίταζες και δε χόρταινες να τα βλέπεις… να τα κοιτάζεις λοιπόν τώρα και να θαυμάζεις το φλογερό πνεύμα τους αλλά να μην λησμονείς την αγάπη που αντικατόπτριζαν όταν σε έβλεπαν. Γιατί πραγματικά σε έβλεπαν!
Τα χείλη μου… Τα χείλη μου θα ήθελα να είναι κόκκινα, κόκκινα σαν το κρασί. Να σου προσφέρουν πάντα με το φιλί τους αυτήν την πρώτη γουλιά κρασιού μετά το ταξίδι σου. Να σε κάνουν να θυμάσαι τις στιγμές που τα φυλάκιζες στα χείλη σου.
Τα μαλλιά μου θα ήθελα να χαϊδεύουν το σώμα σου. Να το τυλίγουν ζεστά και να σταματούν τον ιδρώτα σου πριν προλάβει να κυλίσει στο μέτωπό σου.
Τα χέρια μου… τα χέρια μου θα ήθελα να σε αγκαλιάζουν. Όχι για ‘σενα, όχι, προς Θεού. Αυτό το θέλω για ‘μένα!
Το σώμα μου θα ήθελα να είναι ντυμένο στα λευκά. Ήξερα πως πάντα σου άρεσα λίγο περισσότερο με το λευκό μου φουστάνι. Το έβλεπα στα μάτια σου που πλημμύριζαν από αγάπη και λαχτάρα κάθε φορά που μ’ έβλεπες να το φορώ και να κοντοστέκομαι δειλά στην πόρτα του δωματίου σου. Δε θέλω να φοράω παπούτσια όμως. Ξυπόλυτη… Ξυπόλυτη θα μπω πιο αέρινα στο δωμάτιο της ψυχής σου.
-Πω πω! Είναι αποπνικτικά εδώ… Μήπως να ανοίξεις το παράθυρο; Το κρατάς αρκετό καιρό κλειστό.
–Απίστευτο! Εδώ είμαι εγώ! Εδώ είμαστε εμείς! Τη θυμάμαι αυτή τη μέρα. Αλλά και αυτή τη νύχτα! Εδώ είναι όλα! Στο πιο απόμερο και καλά φυλαγμένο κομμάτι της ψυχής σου βρίσκεται η μικρή μας ζωή!
–Τη βρήκα! Αυτήν την ανάμνηση θέλω να ανασύρω στο όνειρό σου… την όμορφη εκείνη νύχτα που ήρθες διακριτικά πίσω μου, με αγκάλιασες σφιχτά, με τύλιξες θερμά στο σώμα σου και μου ψυθίρισες ότι με αγαπάς πολύ… πάρα πολύ… Μ’ έκανες ευτυχισμένη τότε! Πραγματικά ευτυχισμένη!!
Τώρα το βλέπω… θα ‘χεις πια ξυπνήσει. Μα εγώ είμαι εκεί! Μπροστά σου, δίπλα σου, πίσω σου… παντού! Ικανοποιημένη! Ικανοποιημένη που κατάφερα να σου προκαλέσω αυτήν την αναστάτωση. Και χαμογελάω γιατί ξέρω πως θα με αποζητήσεις και στο επόμενο όνειρο.
Μα μην ξεχνάς πως λίγα είναι τα όνειρα που είναι τόσο δυνατά ώστε να τα θυμάσαι και στη διάρκεια της επόμενης ημέρας και θες να τα δεις ξανά… να τα ονειρευτείς έστω μια φορά ακόμη στη ζωή σου! Είμαι έτοιμη πια να φύγω.
Καληνύχτα αγάπη μου! Όνειρα γλυκά…
Γράφει η Νάντια Κορτάθαρ
Thessaloniki Arts and Culture
