Μη μου πεις ξανά πως μ’ αγαπάς.

Όχι γιατί δε μ’ αρέσει να τ’ ακούω ή γιατί δε θέλω να μ’ αγαπούν, αλλά γιατί δε θέλω να χάσω το νόημα του «σ’ αγαπώ»  έτσι εξιδανικευμένο και ξεχωριστό, όπως το έχω στο μυαλό μου.

Οι λέξεις και τα λόγια είναι όμορφα, αλλά όταν δε γίνονται πράξεις, αποδυναμώνονται και χάνουν το νόημα και την αξία τους.

Άκου λοιπόν πως το έχω στο μυαλό μου…

Όταν αγαπάς κάποιον, δε τον χώνεις απλά στη ζωή σου όπου περισσεύει χώρος και χρόνος. Δε τον βάζεις σε κενά και σε τρύπες. Δημιουργείς  χώρο και χρόνο γι’ αυτόν, γιατί  είναι σημαντικός για σένα και σ’ ενδιαφέρει να έχει περίοπτη θέση μέσα σ’ αυτήν. Του δίνεις ρόλο σημαντικό, πρωταγωνιστικό κι όχι δευτεροτρίτο ή κομπάρσου.

Τον διεκδικείς, γιατί φοβάσαι μη τον χάσεις και δε φέρεσαι σα να σου κάνει το ίδιο το αν μείνει ή αν φύγει από κοντά σου. Θέλεις να μείνει κοντά σου και το δηλώνεις.  Δε φοβάσαι να πεις και να δείξεις με κάθε τρόπο ότι τον θέλεις στη ζωή σου.

Μιλάς γι’ αυτόν στους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για σένα και δε φοβάσαι να εκδηλώσεις και να δείξεις μπροστά τους το πώς αισθάνεσαι γι’ αυτόν. Θέλεις να δείξεις και να εκδηλώσεις αυτά που αισθάνεσαι, κάνοντάς τον να νιώθει ξεχωριστός και μοναδικός για σένα.

Σε νοιάζει να νιώθει ασφάλεια και ζεστασιά δίπλα σου και δε τον αφήνεις να παλεύει με τους δαίμονές του μόνος.  Είσαι διατεθειμένος να κατευνάσεις τις ανησυχίες του, γιατί σ’ ενδιαφέρει να είναι καλά και δε συμπεριφέρεσαι σφυρίζοντας αδιάφορα, σα να έχει κάποια ίωση που θα του περάσει.

Δε μπορείς να σκεφτείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Σου λείπει ακόμα κι όταν τον έχεις δίπλα σου. Παύεις να είσαι ολιγαρκής. Γίνεσαι άπληστος και ζητάς όλο και περισσότερα μαζί του. Κάνεις όνειρα και σχέδια για το μέλλον που περιλαμβάνουν το «μαζί», όχι το «κάνε ότι νομίζεις καλύτερο για σένα, ανεξάρτητα από  εμένα».

Όλα τ’ άλλα… είναι μια απλή ερωτική επιθυμία, με λίγο «νoιάζομαι» και ένα σχετικό ενδιαφέρον, έτσι… για το αλατοπίπερο.

Την αγάπη πρέπει να τη νιώθεις μέχρι το μεδούλι.

Αν δε μου ξυπνάς και δε σου ξυπνάω όλα αυτά, πως μπορώ να ονειρευτώ μαζί σου; Κι αν δεν ονειρεύομαι μαζί σου, τότε τι κάνω μαζί σου; Αν δε μπορούμε να ονειρευόμαστε μαζί, ακόμα κι αν τα όνειρα στην πορεία δε βγουν αληθινά,  τότε τι κάνουμε μαζί;  Υπάρχει το «μαζί»;

Όταν οι μόνες στιγμές που είμαστε «ένα» είναι όταν κάνουμε έρωτα και σ’ όλα τ’ άλλα λειτουργούμε σα μονάδα ανεξάρτητα ο ένας απ’ τον άλλο, υπάρχει το «μαζί»;  Υπάρχει πραγματική «ένωση»; Υπάρχει στ’ αλήθεια κάτι;

Το «έχεις ωραίο κώλο», «είσαι όμορφη», «μην πας με κάποιον άλλο», η καύλα και οι διαδοχικοί οργασμοί, δεν είναι αγάπη καλέ μου.  Είτε το ξέρεις ήδη και απλά ωραιοποιείς την πραγματικότητα, είτε έχεις χάσει το νόημα…

Αγάπη για μένα είναι, να μπορείς να ονειρεύεσαι μαζί με τον άνθρωπο που αγαπάς, να ξεπερνάς τους φόβους σου, τα λάθη σου κι ότι σε πλήγωσε. Να πιστεύεις και να παίρνεις δύναμη απ’ το «μαζί» και να τολμάς να προχωρήσεις και να ζήσεις όσα δεν τόλμησες ποτέ. Γιατί μαζί με τον άνθρωπο που λες πως αγαπάς, θέλεις να ζήσεις όπως δεν έζησες ποτέ πριν με κανέναν άλλο.

Αφήνεσαι, παρασύρεσαι, γιατί αγαπάς και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Επιθυμείς να φτιάξεις κάτι νέο και δεν περπατάς σαν υπνοβάτης στα ερείπια του παρελθόντος, κλαίγοντας τη μοίρα σου στον ώμο του για τα λάθη που έκανες πριν. Οραματίζεσαι μια νέα ζωή μαζί του και βλέπεις φως κι όχι εφιάλτες στην ιδέα της δέσμευσης. Τη ζητάς τη δέσμευση όταν αγαπάς, την έχεις ανάγκη, δεν τη φοβάσαι.

Πιάνεις το χέρι του και νιώθεις τόσο δυνατός που μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις όλα τα δύσκολα και τα καθημερινά, γιατί είναι αυτός εκεί… όχι για να δώσει τους δικούς σου αγώνες, αλλά για να σε στηρίξει όταν νιώθεις αδύναμος.

Έτσι την έχω στο μυαλό μου εγώ την αγάπη. Στρογγυλή και συμπαγή, χωρίς κενά και γωνίες. Η δική μου αγάπη δεν μπάζει από πουθενά.

Κι αν νομίζεις πως είναι πολύ νωρίς για όλα αυτά…μη μου λες πως μ’ αγαπάς. Τουλάχιστον κάνε μου αυτή τη χάρη, γιατί δε θέλω να πιστέψω ότι η αγάπη και ο έρωτας είναι διαφορετικά απ’ ότι τα φαντάζομαι.

Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου

Thessaloniki Arts and Culture