Κάποτε μου είπες πως θα δω την άλλη όψη του νομίσματος

Όμως αδυνατούσα να καταλάβω
το νόημα της φράσης σου.

Έβλεπα πάντα το φεγγάρι μισό,
εσένα να φεύγεις,
τους δείκτες του ρολογιού αμετακίνητους.

Δεν την ήθελα την άλλη όψη σου ποτέ.

Γιατί ίσως θα έχανα ακόμα και το ελάχιστο που έμεινε από σένα, δηλαδή τη φυγή σου.

Και τότε μπορεί να μην υπήρχες
ούτε σαν πληγή
που μου ξυπνάει τόσα πολλά συναισθήματα.

Μπορεί να κόβομαι,
μα όσο υπάρχεις εδώ στ’ αριστερά μου,

στο σημείο της καρδιάς,
ξέρω ότι υπάρχω κι εγώ.

Και ίσως, εκεί μακριά που βρίσκεσαι,
να το ξέρεις κι εσύ.

Θα μου πεις πως όλα αυτά
είναι θεωρητικά και βλακείες.

Μα σκέψου, στον κόσμο που ζούμε,
οι ωραιότερες ώρες είναι αυτές του δειλινού…

οι ώρες που ο ρομαντισμός
χτυπάει κόκκινο.

Η άλλη όψη σίγουρα κρύβει σκοτάδι
και δεν θέλω να το δω.

Να έρχεσαι…
να φεύγεις…
να μην αλλάξει όψη η ζωή μας.

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά

Thessaloniki Arts and Culture