Έχουν απλά μια τελείως διαφορετική αντίληψη της ζωής.
Κι όμως…
Ζούν εδώ… με σώμα και ψυχή, κάπου ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο.
Πρόκειται για κάποιες περιπλανώμενες, αβυσσαλέες ψυχές που σπανίζουν σ’αυτόν τον κόσμο.
Ψυχές που ακροβατούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Μερικές φορές οι άνθρωποι μπερδεύονται… δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αν είναι ανθρώπινα όντα ή πλάσματα βγαλμένα μέσα από κάποιο ακατανόητο παραμύθι.
Κρυφά και πολύ συχνά, πιάνουν τον εαυτός τους να τους θαυμάζουν, όταν οι ίδιοι πνίγονται σε πελάγη απόγνωσης, θλίψης ή αναπάντεχης ρουτίνας. Δεν παύουν όμως και να τους φοβούνται…
Τους φοβούνται γιατί εκείνοι επιλέγουν να ζούν διαφορετικά… απροσδιόριστα… ίσως και αφύσικα!
Κι όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί έτσι είναι προορισμένοι να επιβιώνουν…
Έχουν απλά μια τελείως διαφορετική αντίληψη της ζωής.
Με το που ανοίγουν τα μάτια, ξεκινούν να ονειρεύονται.
Κάθε μέρα, όλη μέρα… κάθε νύχτα, όλη νύχτα.
Δεν μπορούν να ηρεμήσουν.
Ονειρεύονται το ακατόρθωτο κι αν τυχόν καταφέρουν και το γευτούν έστω και λίγο, τότε είναι που με μια τεράστια πλημμύρα ενθουσιαμού και λαχτάρας, επιθυμούν να κατακτήσουν ολόκληρη τη ζωή. Τόσο υπέροχα φαντασιόπληκτοι είναι.
Δεν παύει να είναι ακατόρθωτο, το γνωρίζουν. Όμως θαρρούν ότι πολύ εύκολα μπορούν… γιατί έχουν πίστη, φαντασία, αλλά πάνω απ ‘όλα τους κυριεύει ένα περίεργο και σπάνιο είδος τρέλας.
Ένα ιδιαίτερο και συνάμα αλλόκοτο προσόν που δυστυχώς λείπει από πολλούς ώστε να καταφέρουν το ανέφικτο.
Να θαυμάζεις αυτούς τους τρελούς! Όσο τρελό κι αν ακούγεται…
Έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε κεντρίζουν περίεργα, ασυνήθιστα αλλά και όμορφα.
Θα σε μπλέξουν σε δύσκολους λαβύρινθους, μα άμα τους δείξεις λίγη εμπιστοσύνη και αφεθείς στην μαγεία των σκέψεών τους, θα σε οδηγήσουν σίγουρα σε μία διαφορετική χώρα θαυμάτων, που ούτε η ίδια η Αλίκη δεν θα έψαχνε την έξοδο.
Έχουν μάθει να ψάχνουν, να γελάνε δυνατά, να γνωρίζουν καινούριους ανθρώπους, να τραγουδάνε και να χορεύουν με την ψυχή τους, να λένε τον πόνο τους σε κάποιον άγνωστο, να κάνουν έρωτα με όλο τους το είναι, να ταξιδεύουν χωρίς προορισμό, ν’απολαμβάνουν κάθε εικόνα, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή.
Δεν ησυχάζουν ποτέ. Δεν συμβιβάζονται εύκολα…
Δεν αρκούνται με αυτά που ο κόσμος τους έχει επιβάλει να αρκούνται. Είναι πολύ λίγα γι’ αυτούς και η ζωή πολύ σύντομη, για να την σπαταλούν σε όλες αυτές τις ελλείψεις και τις ατέλειες που την συνοδεύουν.
Δεν φοβούνται να δοκιμάζουν, να βουτάνε στη ζωή με πάθος και πείσμα.
Να τολμάνε για το άπιαστο… για το αδύνατο.
Αν δεν υπήρχε χρήμα και συμφέρον μπορεί να έφτιαχναν πολύ πιο εύκολα έναν όμορφο κόσμο για όλους κι αυτό φυσικά ίσως το κατάφερναν με το ένα και δυνατότερό τους προσόν… την δίψα τους για ζωή…για μια διαφορετική, καλύτερη ζωή, γεμάτη όνειρα και ιδέες…
Υλοποιήσιμα όνειρα και υλοποιήσιμες ιδέες.
Εξάλλου κι αυτοί οι “άνθρωποι” για τους οποίους μιλάμε, δεν παύουν να ειναι κάτι άπιαστο… σαν μία ιδέα.
Γράφει η Xenia Goudi
Thessaloniki Arts and Culture
