Κάθε φορά που ανταμώνουμε, σα να σε βλέπω πρώτη φορά.

Έτσι σε αισθάνομαι.

Κάθε φορά που κοιτάζω τα μάτια σου, με διαπερνά μέσα μου, στο πιο απόκρυφο σημείο μου, ένα συναίσθημα – σα να μην το΄χω ξαναζήσει αυτό το όνειρο.

Και εκεί είναι που ξυπνάω. Και προσπαθώ να σε μάθω, να σε ζήσω, μέχρι να σε συνηθίσω. Αντιγράφω κάθε σου κίνηση μέσα στην μνήμη του τρεμάμενου μυαλού μου, και την επαναλαμβάνω μέχρι να την βαρεθώ. Η  σκηνή που παίζεται στο φιλμ των κυττάρων μου-δεν λέει να σταματήσει- .

Σε φτιάχνω σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία που την έχω κοιτάξει φορές αμέτρητες. Και μεταφέρομαι σε μια άλλη εποχή- ξεφεύγω από το έγχρωμο παρόν μου.

Καμιά φορά σε εκείνη την ίδια γωνιά, σε εκείνο το ίδιο μέρος, με εκείνη την ίδια μουσική και τον καιρό, σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα γίνεις συνήθεια. Όλο τα ίδια και τα ίδια.  Κάθε μέρα τον ίδιο απέραντο ουρανό κοιτάζω.

Έτσι σε αισθάνομαι- ασυνήθιστα-.

Γράφει η Γεωργία Παυλοπούλου
Σπουδάζω στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και γράφω… πού και πού.

Thessaloniki Arts and Culture