Το σπίτι στην άκρη του δρόμου το κοιτάς κάθε μέρα…
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
το κοιτάς κάθε μέρα,
μέσα από ένα κρύο λεωφορείο
και αναρωτιέσαι…
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
ποιανού σπίτι να ήταν κάποτε,
το αγαπούσε ποτέ κανείς;
τι να έχει νιώσει αυτό το σπίτι;
τι να έχουν νιώσει σε αυτό το σπίτι;
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
μοιάζει απόμακρο, μοναχικό
μοιάζει με βράχο κοφτερό
με ξερό στάχυ ανάμεσα σε όμορφα τριαντάφυλλα.
Για μένα το σπίτι στην άκρη του δρόμου
είναι περιζήτητο
Το βλέπω στα άγρια χόρτα που έχουν ανθίσει γύρο του,
λαχταρούν να το αγγίξουν
Να το πονάνε άραγε;
Θα το πονέσουν άραγε;
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
μοιάζει κρύο
εμένα πάντως
μου ζεσταίνει την καρδιά
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
μοιάζει να φθονεί τα άλλα σπίτια
για μένα πάντως
απλώς διαφέρει.
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
μοιάζει άδειο
εγώ πάντως
φύλαξα την καρδιά μου εκεί.
Το σπίτι στην άκρη του δρόμου
είσαι εσύ…
Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου
