Χρειάζεται αυτί για ν’ ακούσουμε τα ποιήματα,

…χρειάζεται αυτί για ν’ ακούσουμε τα ποιήματα• τα άλλα είναι χριστουγεννιάτικες κουβέντες σαν αυτές που κάνω τώρα».

(Γ. Σεφέρης, Μια σκηνοθεσία για την Κίχλη «Δοκιμές» II σελ. 53-54)

Υπάρχει μια μουσική παύση στο τέλος της «Κίχλης» που μετράει όσο μια ζωή. Είναι το ποιητικό ανάλογο του θανάτου — παύση – «μετάβαση» εις άλλο γένος. Το νόημα δεν δίνεται με λέξεις – παρά με κενό και αλλαγή ρυθμού.

Τα ανοιχτά παράθυρα και ο φοβερός χείμαρρος του φωτός

Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε…
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη·
στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα·
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης·

όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ’ αγαπήσει,
στο φως·

και είσαι
σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από πού
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά
και το τιτίβισμα των πουλιών
θ’ αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά
και νότο
θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φως της μέρας

πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Πόρος, «Γαλήνη», 31 του Οχτώβρη 1946
Γιώργος Σεφέρη, Το ναυάγιο της Κίχλης, Ποιήματα, Ίκαρος

Πηγή: taenoikwkaiendimw.blogspot.gr

Thessaloniki Arts and Culture