54ο ΦΚΘ: 5 επιλογές και 2 αφιερώματα από τον Δημήτρη Συμεωνίδη

54ο ΦΚΘ: 5 επιλογές και 2 αφιερώματα από τον Δημήτρη Συμεωνίδη

Πως να βρεις τις καλύτερες ταινίες σε ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα;

Απλά δεν μπορείς να τις βρείς. Άσε που τα πάντα είναι εντελώς υποκειμενικά! Έτσι, (συνεχίζοντας από το υποκειμενικά), προτείνω:

5 ταινίες

Vic+Flo ont vu un ours, Denis Côté
Μια στάση του λεωφορείου, ένας πρόσκοπος που παίζει τρομπέτα, μια γυναίκα που αρνείται να του δώσει χρήματα. Αυτή η γεμάτη ειρωνεία και χιούμορ αφετηρία της ταινίας θέτει τον τόνο για τη συνέχεια. Αφηγείται την ιστορία της Vic, μιας γυναίκας που μόλις βγήκε από τη φυλακή, και η οποία το μόνο που αναζητά είναι ηρεμία και γαλήνη. Μετακομίζει στο σπίτι ενός συγγενή της, στο δάσος, και εκεί την επισκέπτεται η ερωμένη της, η Flo. Οι δυο τους αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα χωρίς σχέδια, εξερευνώντας την ύπαιθρο και απολαμβάνοντας το τοπίο. Η ζωή θα μπορούσε να είναι υπέροχη, αν δεν σκιαζόταν από το παρελθόν. Σημάδια μιας επικείμενης απειλής εμφανίζονται και αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται.…
Μία πινακοθήκη από εκκεντρικούς χαρακτήρες, παράδοξες σκηνοθετικές ιδέες και μυστηριώδη ατμόσφαιρα: ο καναδός κριτικός κινηματογράφου και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και ταινιών μυθοπλασίας, Denis Côté δημιουργεί ένα δικό του τεχνητό κόσμο, με μια εντελώς απρόβλεπτη πραγματικότητα.

Dast-Neveshtehaa Nemisoozand (Manuscripts Don’t Burn), Mohammad Rasoulof
Ο Khosrow και o Morteza έχουν αναλάβει μια αποστολή: να δολοφονήσουν κάποιον. Η δολοφονία θα πρέπει να εμφανισθεί σαν αυτοκτονία. Την τελευταία στιγμή όμως, είναι υποχρεωμένοι να αλλάξουν τα αρχικά τους σχέδια …

Dolgaya schastlivaya zhizn (Βίος μακρύς κι ανθόσπαρτος), Boris Khlebnikov
Ο Sascha ζει σε ένα χωριό στη χερσόνησο της Κόλα στη βόρεια Ρωσία και διαχειρίζεται ότι έχει απομείνει από ένα παλιό κολχόζ. Τα πάει καλά με τους εργαζόμενους που τον σέβονται. Διατηρεί μια ερωτική σχέση με την Anya, μια γραμματέα στο τοπικό γραφείο της κυβέρνησης. Όμως ξαφνικά ο Sascha βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα δίλημμα: κυβερνητικοί αξιωματούχοι τού κάνουν μια δελεαστική προσφορά για το αγρόκτημα. Από νομική άποψη, ο Sascha είναι στον αέρα: η μίσθωση του αγροκτήματος έγινε με μια χειραψία. Όμως καθώς οι πιέσεις αυξάνονται, οι εργαζόμενοι τον πιέζουν να αρνηθεί.
Με φόντο ένα μαγευτικό τοπίο, η ταινία εστιάζει σ’ έναν χαρακτήρα. Ο σκηνοθέτης Boris Khlebnikov μετασχηματίζει αυτήν την ιστορία, που διαδραματίζεται στην ύπαιθρο της Ρωσίας της, σ’ ένα υπαρξιακό δράμα. Η ταινία είναι μια τραγωδία για έναν αξιοπρεπή άνθρωπο, που αρνείται να παραδοθεί στην απληστία και τη διαφθορά, ρισκάροντας ότι αγαπά περισσότερο.

Suzanne της Katell Quillévére
Κάποιες φορές μελοδραματική και κάποιες άλλες όχι, η ταινία είναι μια βιογραφία που απεικονίζει τη διαδρομή μιας γυναίκας από την παιδική ηλικία μέχρι την (συναισθηματική) ωριμότητα.
Η ομώνυμη του τίτλου ηρωίδα μεγαλώνει μαζί με την αδελφή της και του χήρο πατέρα τους. Η αφήγηση συγκροτείται από τα πολλά και διάφορα επεισόδια της ζωής τους: Η εφηβεία, η εγκυμοσύνη και η μητρότητα της, η μετακόμιση της αδελφής της στη μεγάλη πόλη, ο «L’amour fou» της Sunanne για έναν εκτός νόμου, ένας έρωτας δίχως όρια, οι περιπέτειες της με το νόμο, η εξαφάνιση της…
Χωρίς ποτέ να υπάρχει μια οπτική ηθικής καταδίκης η σκηνοθεσία εστιάζει σ’ αυτήν τη γεμάτη αδυναμίες και ανασφάλειες (συναισθηματικές και όχι μόνο), χαοτική νεαρή γυναίκα (στο ρόλο η εξαιρετική Sara Forestier). Χτίζοντας σιγά-σιγά την αφήγηση, η σκηνοθεσία δημιουργεί παράλληλα και το πορτραίτο (όχι μόνο ψυχολογικό) του κεντρικού χαρακτήρα. Τα διάφορα επεισόδια της ζωής της Suzanne
στα οποία εστιάζει η αφήγηση χωρίζονται πολλές φορές από μεγάλης χρονικής διάρκειας αφηγηματικά χάσματα και έγκειται στον θεατή κάθε φορά να συμπληρώνει τις απουσίες και να δημιουργεί τις συνέχειες. Έτσι χτίζεται σιγά –σιγά ως με ψηφίδες το πορτρέτο της Suzanne .
Ό,τι παρακολουθούμε είναι μια νεαρή γυναίκα που ζει τα λάθη της (και πληρώνει τις συνέπειες τους), που αναζητά μια συναισθηματική ισορροπία στη ζωή της, μια κατεύθυνση. Ο τραυματικός πυρήνας απ’ όπου όλα κατάγονται είναι η απουσία της μητέρας: η αδελφική σχέση, αλλά και η διαρκής παρουσία του πατέρα αδυνατούν να αναπληρώσουν το κενό. Είναι τα τραύματα, οι ανοιχτές χαίνουσες πληγές, είναι εντέλει τα λάθη που δημιουργούν την απαραίτητη ισορροπία ζωής και που στο τέλος οδηγούν την ηρωίδα στη συναισθηματική ωριμότητα.

Nobody’s Daughter Haewon του Hong Sang-Soo
Μετά το διάλειμμα της ταινίας In Another County (όπου στο κέντρο ήταν μια ξένη σταρ, η Isabelle Huppert), ο κορεάτης δημιουργός, τοποθετεί και πάλι στο κέντρο της αφήγησης μια νεαρή σπουδάστρια, η οποία, όντας παγιδευμένη στα αδιέξοδα του έρωτα, έρχεται αντιμέτωπη με τα συνήθη διλήμματα του. Αυτή η κωμική στο ύφος ταινία με το λεπτό της χιούμορ είναι κάτι παραπάνω από μια ευχάριστη οπτική εμπειρία: πάντα υπάρχει κάτι σχετικό με την αφήγηση και τους τρόπους της.
Η αφετηρία της είναι μια αναχώρηση, η οποία και προκαλεί μια όχι χωρίς σημασία απουσία: η μητέρα της ομώνυμης του τίτλου ηρωίδας μεταναστεύει στον Καναδά. Ασταθής συναισθηματικά, η Haewon βρίσκεται ήδη μπροστά στα αδιέξοδα της ζωής: ζει τον με διακυμάνσεις, αλλά χωρίς διέξοδο έρωτα της για τον καθηγητή της στη δραματική σχολή. Γεμάτη από παρεκβάσεις στην αφήγηση, που αποδεικνύονται ότι είναι τα όνειρα της ηρωίδας, η ταινία παρακολουθεί τις διαδρομές της και τις συναντήσεις της, οι οποίες όλες θα μπορούσαν να είναι μέρος ενός ονείρου.
Και εδώ, όπως και στις άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, το κεντρικό γυναικείο πρόσωπο παρ’ όλες τις αδεξιότητες της απεικονίζεται πάντα με γλυκύτητα και συμπάθεια. Ενώ ο ανδρικός χαρακτήρας που βρίσκεται απέναντι της, είναι πάντα αδέξιος, άγαρμπος και εντέλει αδύναμος –και γι’ αυτό ένας χαρακτήρας που προκαλεί το κωμικό. Οι ήρωες, αμήχανοι απέναντι στην πραγματικότητα (και τις περιπλοκές της) προσπαθούν να βρουν μια μάλλον αδύνατη να επιτευχθεί ισορροπία. Και εδώ βρίσκεται το κωμικό αλλά και το δραματικό στοιχείο της ταινίας.
Ωστόσο και αυτή είναι μια ταινία που υπερβαίνεται τα όποια στενά όρια του θέματος και της ιστορίας. Πέρα λοιπόν από μια απολαυστική γλυκόπικρη κωμωδία για τις περιπέτειες του έρωτα, είναι και μια ταινία για τη δύναμη του τυχαίου, για τις (χαμένες) αυταπάτες της ζωής. Μια ταινία, λοιπόν, λιγότερο για τον έρωτα (και τις σχέσεις) και περισσότερα για τη αφήγηση του έρωτα (και των σχέσεων), για τις άπειρες δυνατότητες που κρύβει η αφήγηση (και η ζωή).

Τα παιδιά του ιερέα / Βίνκο Μπρέσαν
Πεπεισμένος ότι κάνει το σωστό, μιας που «ακόμα κι ο Πάπας είναι αντίθετος στη χρήση προφυλακτικών», ο Ντον Φάμπιγιαν, καθολικός ιερέας σ’ ένα νησί στις Δαλματικές Ακτές, ξεκινά να τρυπά όλες τις συσκευασίες προφυλακτικών που πουλά στο περίπτερό του ο Πέταρ, ο θεοσεβούμενος εφημεριδοπώλης. Σύντομα, θα ταχθεί μαζί τους κι ο Μάριν, ο ντόπιος φαρμακοποιός, που θ’ αρχίσει να πουλά στο φαρμακείο του βιταμίνες αντί για αντισυλληπτικά. Κάπως έτσι, ελέγχοντας τη σεξουαλική ζωή ανδρών και γυναικών, θα καταργήσουν κάθε μέσο αντισύλληψης στο νησί. Καθώς εμφανίζονται οι πρώτες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, ο Ντον Φάμπιγιαν θα κάνει ό,τι μπορεί για να παντρέψει τα ζευγάρια που προκύπτουν σύμφωνα με το χριστιανικό πρότυπο, ακόμα και παρά τη θέλησή τους. Μόνο που οι πράξεις της τριάδας ξεκινούν να επηρεάζουν τις ζωές των κατοίκων που σταματούν να είναι κυρίαρχοι της μοίρας τους.

και 2 αφιερώματα

1. Το αφιέρωμα στον Αργεντίνικο Κινηματογράφο (δείτε εδώ)

2. Το αφιέρωμα στον Αλέν Γκιροντί

Όλο το πρόγραμμα του Φεστιβάλ αναλυτικά: εδώ

Καλές θεάσεις!

Διαβάστε επίσης

Close