Μέσα στα πλαίσια του 2014 είδαμε, ξεχωρίσαμε αλλά και αγαπήσαμε…..

Eίναι η ταινία που με άγγιξε και με έκανε να την αγαπήσω όσο καμία άλλη για τη χρονιά του 2014. Η φράση “δεν πρέπει να τη χάσετε” πραγματικά ακούγεται λίγη και μικρή. Το “Xenia” θα σας αγγίξει, θα σας κάνει να δακρύσετε αλλά και να χαμογελάσετε με ευτυχία και αισιοδοξία.

Έκανε πολλούς να παραμιλάνε μετά την προβολής της. Και όχι άδικα. Το Gone Girl μας “έστειλε”! Αιχμηρό, αποκαλύπτικό. Λόγια «έξω από τα δόντια», με έναν ιδιαίτερο τρόπο σε κάνουν να νιώθεις άβολα, λες και απευθύνονται σε σένα και όχι στους σεναριακούς χαρακτήρες.

Μια ψυχή φυλακισμένη σε ένα κλουβί που αδημονεί να ξεφύγει. Αυτό ίσως είναι ο “Λευκός Θεός”. Ή τουλάχιστον αυτό μου έβγαλε εμένα.

Έχουμε να κάνουμε με μια ταινιάρα αντιρατσιστικού μηνύματος, κατά των “γκέτο” που υπάρχουν διάσπαρτα στην κοινωνία μας, δομημένη πανέξυπνα, που σε κάνει να τη λατρέψεις.

Για 130 λεπτά απουσιάζει μια αίσθηση. Αυτής της ομιλίας. Αλήθεια, μας είναι τόσο απαραίτητη όσο ίσως πιστεύουμε και στην περίπτωση της ταινίας αλλά και στη ζωή γενικότερα? Στην περίπτωση της ταινίας, από το πρώτο κιόλας λεπτό, παύει να μας ξενίζει το γεγονός ότι δεν ακούμε διαλόγους με λόγια και λέξεις. Βυθιζόμαστε στον κόσμο της “Φυλής” που δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τον δικό μας. Βία εδώ, βία και εκεί. Αγάπη εδώ, αγάπη και εκεί. Πόνος εδώ, πόνος και εκεί.

Όλη η ταινία είναι μια διδαχή για τη ζωή (πόσο κλισέ φαίνεται αυτό ε? Αλλά είναι αλήθεια!) Η κάμερα του Linklater δεν διστάζει να μας φέρει πολύ κοντά στους ήρωες. Καθώς την παρακολουθούμε βιώνουμε και ‘μεις τις καταστάσεις των ηρώων και αυτό βοηθά στο να εμβαθύνουμε τις σκέψεις μας παίρνοντας ως παράδειγμα καταστάσεις από τις δικές μας ζωές.

Μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας του ομοφυλόφιλου ζευγαριού, εμπλέκεται και ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι και παρακολουθούμε τις εντάσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και αυτό με τη σειρά του. Έτσι ο σκηνοθέτης φαίνεται να μας ρωτά: “Τι θα πει γκει ή straight αγάπη δηλαδή?” και να μας απαντά αμέσως μετά: “Αγάπη σκέτο λέγεται, και έχει τα προβλήματα της. Υπάρχουν και συμβαίνουν και οι 2 περιπτώσεις!”

Αναμφισβήτητα μια από τις πολυαγαπημένες και ιδιαίτερες ταινίες της χρονιάς! Μια ταινία -οφθαλμόλουτρo με τη μοναδική πολύχρωμη παλέτα που χρησιμοποιεί ο Anderson, και με ιδιαίτερο χιούμορ.

Το «Ανθρώπινο Κεφάλαιο», ένας όρος ανατριχιαστικός στη σκέψη, καθορίζει στην πραγματική ζωή, την καθαρή αξία της αποζημίωσης στην οικογένεια του θύματος σε περίπτωση ατυχήματος…Ανθρώπινη ταινία που δεν σταματά να σε κρατά σε αγωνία και προβληματισμό.

O πολιτικοποιημένος και ανθρωπιστής σκηνοθέτης από την Ιρλανδία, επιστρέφει με την (ίσως) τελευταία ταινία του και μας διηγείται μια συγκλονιστική,αληθινή ιστορία.

Μια καθαρόαιμη ταινία για την έννοια του προσωπικού αγώνα, της αυτοθυσίας και άλλων παρόμοιων αγαθών, που αφυπνίζει το θεατή.

Οι αδερφοί Dardenne -που θεωρούνται πλέον από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές αλλά και ειδήμονες σε τέτοια σοβαρά θέματα, δημιούργησαν μια πέρα για πέρα ανθρώπινη ταινία, με ένα φλέγον ζήτημα, μια επίκαιρη και άβολη περίπτωση. Δεν σκεφτόμαστε στιγμή πως είναι η ηθοποιός-σταρ αυτή που βλέπουμε. Η Cotillard είναι η Σάντρα. Το σώμα της, ετοιμόρροπο. Η απόγνωση και η αγωνία αποτυπώνονται σε κάθε σημείο του σώματός της.

…..και επειδή δεν μπόρεσα να αντισταθώ, θα αναφέρω μερικές ακόμη που άφησαν το δικό τους γοητευτικό στίγμα…

Μια πραγματικά υποδειγματική δουλειά που αξίζει να τη δείτε, και να νιώσετε τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης. Στην περίπτωση αυτή, την «ανακάλυψη» του αφανή ήρωα, Sixto Rodriguez.

“Το χάος είναι μια τάξη που δεν αποκρυπτογραφήθηκε ακόμα”

(Ζοζέ Σαραμάγκο) είναι η φράση που καλούμαστε να κρατήσουμε στην άκρη του μυαλού μας από την αρχή ως το τέλος της ταινίας αυτής.

Ο «Καταζητούμενος» είναι καταδικασμένος να είναι για πάντα πλέον «μια από τις τελευταίες ταινίες του Philip Seymour Hoffman ». Χωρίς τη χρήση ειδικών εφέ και άλλων σαλτσών, όπως συνηθίζεται πλέον σε πολλές ταινίες του είδους, κρατά μια ισορροπημένη για το θεατή αγωνία.

Υ.Γ. Α ρε Hoffman…..

Η πλοκή του σεναρίου, σαν νεανική ρομαντική που είναι, φαντάζει οικείa στα μάτια μας, αλλά το θέμα του μας αφήνει με το δυνατό μήνυμα, ότι όμορφο είναι το να ζεις το παρόν σου αλλά περισσότερο όμορφο και ουσιαστικότερο το να προσπαθείς για ένα καλύτερο μέλλον, και το να δείχνεις σεβασμό στα άτομα που σου δίνουν αγάπη.

Το “Magical Girl” είναι σκοτεινό και παράτολμο. Σε σοκάρει και σε κρατά καλά καθισμένο στο κάθισμά σου. Συνδυάζει με επιτυχία τη λογική και την τρέλα και σε βάζει σε σκέψεις τύπου “εγώ άραγε θα το έκανα αυτό?” Η αφήγηση είναι γεμάτη ανατροπές, με ιστορίες μυστηρίου να εξελίσσονται μέσα από εξίσου μυστήριες σκηνές και πλάνα.