Ο άνθρωπος πίσω από τη σημαντικότερη ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης,
μιλά στο LIFO.gr για το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.
«Ο σκηνοθέτης, Wim Vanacker, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το να επιλεχτείς στο πρόγραμμα τού TiSFF σημαίνει πολλά, περισσότερα και από το αν σε διάλεγαν στα φεστιβάλ με “οσκαρικές” υποψήφιες ταινίες ή στα φεστιβάλ με βαρύγδουπες ονομασίες».
Ο Γιάννης Ζαχόπουλος, ο άνθρωπος πίσω από τη σημαντικότερη ταινιοθήκη της πόλης και του κινηματογραφικού θησαυρού ΑΖΑ, είναι η ψυχή και ο διοργανωτής του Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Θεσσαλονίκης.
Κοσμογυρισμένος, με λατρευτική αφοσίωση στο καλό κινηματογράφο μας μιλά για το ετήσιο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους που διοργανώνεται εδώ και 8 χρόνια στην πόλη και αποτελεί έναν από τους πιο δυνατούς και σύγχρονους τουριστικούς πόλους έλξης της Θεσσαλονίκης στο διεθνές πολιτιστικό πεδίο.
Ήταν μια φυσική συνέχεια η διοργάνωσή του ή ένας διακαής πόθος;
Ήταν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι έλειπε από τη Θεσσαλονίκη ένα τέτοιο Φεστιβάλ. Ο λόγος που παράτησα το management και το μηχανιλίκι, γιατί μηχανικός έχω υπάρξει και τεχνικός διευθυντής, είναι η απουσία μιας δημοτικής ταινιοθήκης.
Το ΑΖΑ δημιουργήθηκε για να καλύψει το κενό μιας δημοτικής ταινιοθήκης στην πόλη. Είναι ένα βιντεοκλάμπ στο οποίο έχεις τη δυνατότητα να βρεις όποια ταινία θέλεις, το καλό σινεμά όλου του κόσμου, από το 1903 και μετά.
Από τη Θεσσαλονίκη, όμως, έλειπε και ένα Φεστιβάλ Μικρού Μήκους που ακόμα η πόλη δεν έχει καταλάβει την αξία του. Πόλεις από Βρυξέλλες μέχρι Σεράγεβο επέκτειναν τη φήμη λόγω του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους που φιλοξενούσαν.
Η Θεσσαλονίκη πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου Φεστιβάλ αποτελεί συνέχεια του τουρισμού. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πολλά παιδιά έμαθαν τον κινηματογράφο μέσα στο ΑΖΑ. Ένα άρθρο στο New Yorker, αναφέρει ότι τα κινηματογραφικά πανεπιστήμια είναι τα βιντεοκλάμπ.
Αυτά λοιπόν τα παιδιά, πήγαν έξω σπούδασαν σινεμά, δούλεψαν στο Mega και σε διάφορες κινηματογραφικές εταιρείες στην Αθήνα και με πίεζαν να διοργανώσω ένα Φεστιβάλ Μικρού Μήκους για να παρουσιάσουν τις δουλειές τους. Ήταν μια παρότρυνση από τους «απόφοιτους» του ΑΖΑ.
Τι άλλαξε από την πρώτη χρονιά της διοργάνωσής του;
Τίποτα. Από τη πρώτη χρονιά δεσμεύτηκα ότι το Φεστιβάλ που θα διοργανώνω θα είναι βασισμένο μόνο στην ποιότητα, ούτε σε χορηγούς, ούτε σε budgets.
Είμαστε οι πιο αυστηροί από όλους στην επιλογή ταινιών γι’ αυτό είμαστε και το μόνο ελληνικό Φεστιβάλ που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των πιο σημαντικών στο κόσμο. Η μελέτη που μας κατατάσσει στα καλύτερα του κόσμου ήταν γερμανική και λειτούργησε σαν οδηγός Φεστιβάλ που αξίζει να στείλουν το έργο τους οι σκηνοθέτες.
Από 2500 Φεστιβάλ, κατέληξαν σε 45 από τα οποία τα 28 είναι ευρωπαϊκά και μέσα σ’ αυτά είμαστε και εμείς, το μοναδικό Φεστιβάλ από την Ελλάδα.
Πρόκειται για ένα Φεστιβάλ με ειδικό κοινό;
Θέλει πραγματικούς σινεφίλ. Για μένα τα φιλμ μας είναι ποιοτικά πιο ψηλά από τις ταινίες που βλέπουμε στους κινηματογράφους. Πέρυσι είχαμε 900 συμμετοχές, φέτος οι συμμετοχές 
έφτασαν τις 1480. Αυτό σημαίνει ότι 1480 σκηνοθέτες ή παραγωγοί ή διανομείς ξέρουν το έργο μας.
Δεν γίνεσαι γνωστός αν δεν έχεις κάποιο καλό όνομα. Ο σκηνοθέτης, Wim Vanacker, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το να επιλεχτείς στο πρόγραμμα τού TiSFF σημαίνει πολλά, περισσότερα και από το αν σε διάλεγαν στα φεστιβάλ με «οσκαρικές» υποψήφιες ταινίες ή στα φεστιβάλ με βαρύγδουπες ονομασίες.
Τα φιλμ μικρού μήκους σε τι διαφέρουν από τα μεγάλα;
Είναι νέοι δημιουργοί, οι ιδέες, η μικρή διάρκεια προβολής τους; Το ακροατήριο στο Φεστιβάλ Μικρούς Μήκους στις Βρυξέλλες και το ανάλογο στο Φεστιβάλ της Ισπανίας ήταν συγκριτικά ποιοτικότερο από τους θεατές τόσο του δικού μας Φεστιβάλ όσο και των Φεστιβάλ Ταινιών Μεγάλου Μήκους.
Σαν τρελός ήθελα να έχω τέτοιας ποιότητας σινεφίλ στην πόλη μου. Εδώ συναντάμε τους θεατές που ενθουσιάζονται και αυτούς που μιζεριάζουν και δεν είναι με τίποτα ευχαριστημένοι.
Έχει μια αβάντα η ταινία μικρού μήκους, μπορεί να είναι όλο το έργο μια ανθρώπινη αντίδραση, μια ερωτική αντίδραση, μια πολιτική αντίδραση των ηρώων, αλλά αναμφισβήτητα κάτι αξέχαστο.
Ποιο είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που τοποθετεί το Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης σε ένα από τα καλύτερα του είδους στην Ευρώπη;
Η φοβερά αυστηρή επιλογή με βάση την κινηματογραφική ποιότητα και καμιά άλλου είδους επιρροή. Στα οχτώ χρόνια ζωής του Φεστιβάλ δεν θα συναντήσεις κάποιον που να έμεινε δυσαρεστημένος από την ποιότητα των ταινιών που παρακολούθησε.
Επιμένω να περάσω την ιδέα ότι η ύπαρξη και συνέχιση του Φεστιβάλ είναι μια τουριστική επένδυση για τη Θεσσαλονίκη, όπως έγινε με το Σεράγεβο. City of cinema είναι το Σεράγεβο όχι η Θεσσαλονίκη και αυτό λόγω του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους.
Το Φεστιβάλ Δράμας διέθετε την περασμένη χρονιά 500.000 budget, το Φεστιβάλ Νάουσας είχε 250.000 budget, το δικό μας Φεστιβάλ είχε 5.000 budget πέρυσι, 3.000 φέτος.
Μ’ αυτό το ελάχιστο ποσό που θα δοθεί μετά από αρκετούς μήνες και ελαττωμένο λόγω εφορίας μπορεί να στεριώσει το Φεστιβάλ;
Το Φεστιβάλ δεν χρειάζεται μόνο ποιότητα, αλλά επισκέπτες, μεγάλα ονόματα και στήριξη, να ακουστεί. Λειτουργεί 5- 7 μέρες είναι διεθνές, προϋποθέτει ετήσια δουλειά και οργάνωση και διαφημίζει τόσο τη Θεσσαλονίκη όσο και τους σκηνοθέτες που λαμβάνουν μέρος.
Υπάρχει επικοινωνία και διάδραση με ανάλογα Φεστιβάλ σε Αθήνα και Ευρώπη;
Ναι, ασφαλώς. Η Αθήνα διέθετε το psarokokalo και κάθε χρόνο φιλοξενούσε 1-2 από τα καλύτερα μικρού μήκους δικά μας και εμείς πράτταμε το ίδιο εδώ. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζω επακριβώς για το πώς θα συνεχίσει την πορεία του το psarokokalo.
Με τα Φεστιβάλ Μικρού Μήκους, υπάρχει επαφή με αυτό των Βρυξελλών αν και τα περισσότερα αφορούν αφιερώματα. Δεν σας κρύβω ότι θέλει κυνήγι. Από το Νοέμβριο που θα ξεκινήσω την προετοιμασία του επόμενου Φεστιβάλ χρειάζομαι τουλάχιστον 5 ώρες σε καθημερινή βάση, η αλληλογραφία, η επαφή με τους δημιουργούς, όλα απαιτούν χρόνο και οργάνωση.
Τι σημαίνει για το δικό σας Φεστιβάλ, καλή ταινία, καλή δουλειά;
Να είναι κινηματογραφικά καλή δουλειά, οπτικά όμορφη, να διαθέτει ένα σημαντικό μήνυμα, να έχει ανατροπές ώστε να μην καταντάει προβλέψιμο το έργο.
Οι περισσότερες ταινίες που διαθέτουμε είναι 25- 40 λεπτά, πιο ολοκληρωμένες δουλειές με μεγάλα σενάρια, αν και ο χρόνος είναι κάτι γενικό. Θέλω ο κόσμος να χειροκροτήσει την ταινία και να του μείνει αξέχαστη.
Υπάρχουν θεατές από το πρώτο Φεστιβάλ που θυμούνται ποιες ταινίες είδαν και ποια ξεχώρισαν. Έχει μια αβάντα η ταινία μικρού μήκους, μπορεί να είναι όλο το έργο μια ανθρώπινη αντίδραση, μια ερωτική αντίδραση, μια πολιτική αντίδραση των ηρώων, αλλά αναμφισβήτητα κάτι αξέχαστο. Εγώ θυμάμαι όλα όσα έχουμε δείξει τόσα χρόνια.
Ποιο είναι το μήνυμα και ο στόχος του φετινού TISFF;
«The family of man and the art of cinema». Η οικογένεια των ανθρώπων, μιλώντας για ανθρώπινες εμπειρίες από γέννηση, έρωτα, μέχρι έγκλημα και θάνατο και η τέχνη του σινεμά, του καλού σινεμά.
Aπό την ΓΙΩΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ
Πηγή: www.lifo.gr
