1001 Grams (1001 Gram), κριτική ταινίας

1001 Grams (1001 Gram), κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Bent Hamer

Ηθοποιοί: Ane Dahl Torp, Peter Hudson, Per Christian Ellefsen, Laurent Stocker, Magne-Håvard Brekke, Stein Winge, Hildegun Riise, Molly Blixt Egelind, Charlotte Fich

Kριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη, Βαθμολογία 2.5/5

Μετά τις “Ιστορίες Κουζίνας” και την “Καινούρια Ζωή του Κυρίου Ο’Χόρτεν” ο Bent Hamer συνεχίζει στην παράδοση της υπόγειας (πιο υπόγειας δεν γίνεται) κωμικής αφήγησης ανανεώνοντας τη φιλμογραφία του με μια ταινία που αυτή τη φορά εμπεριέχει στοιχεία ρομαντικής κομεντί , με την επιθυμία μάλλον να γοητεύσει ένα ευρύτερο κοινό. Ta “1001 γραμμάρια” αποτέλεσαν την υποβολή της Νορβηγίας για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Πολλοί μπορεί να μη το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του, ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής.
Παρακολουθώντας το κινηματογραφικό κείμενο καταλαβαίνουμε πως ο Νορβηγός σκηνοθέτης σκόπιμα δημιουργεί πληκτική ατμόσφαιρα, με μια σφιχτή κινηματογράφηση μέσω σταθερών γενικών πλάνων (μερικά θυμίζουν διαφημίσεις ΙΚΕΑ) και με την φωτογραφία να επικεντρώνεται κυρίως στο χρώμα του μπλε (γίνεται πιο ζεστή μόνο όταν η ηρωίδα επισκέπτεται το Παρίσι), θέλοντας να σχολιάσει την εκνευριστική σχολαστικότητα και ρουτίνα των Νορβηγών. Σχολιάζει το πως το επάγγελμα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας γενικότερα. Η πρωταγωνίστρια είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του “κινδύνου”. Ζυγίζει στη δουλειά της, ζυγίζει και το κάθε τι στην καθημερινότητας της. Η καθημερινή διαδρομή της (με ένα “βαρετό” αμαξάκι τσέπης, και αυτό στο χρώμα του μπλε) περιορίζεται μεταξύ του αποστειρωμένου Εργαστηρίου Μετρήσεων και Σταθμών και του σπιτιού της. Το πολύ να προστεθούν και οι μετρημένες επισκέψεις στον πατέρα της. Η ζωή της έχει καταντήσει..άψυχη.
Η Ane Dahl Torp στο ρόλο της παγιδευμένης σε μια μονότονη και βαρετή καθημερινότητα, ηρωίδας, με αγέλαστο διαρκώς πρόσωπο και ένα..”δολοφονικό” βλέμμα, φαίνεται ιδανική, προσφέροντας στο φιλμ ακόμη πιο μουντή διάθεση.
Το εξίσου σφιχτοδεμένο με τη σκηνοθεσία, σενάριο όμως δεν ανοίγει εντελώς τις αγκαλιές του για να σε καλωσορίσει στον κόσμο του-επίτηδες μεν αλλά με κίνδυνο αρκετοί θεατές να αργήσουν να “μπουν” στο πνεύμα της ταινίας ή ακόμη και να μην καταφέρουν να το αναγνωρίσουν.
Υ.Γ. Δύσκολο το Νορβηγικό χιούμορ…
Παρασκευή Γιουβανάκη
Kριτική: Μαίρη Πουτιού, Movie Heat

Εμπνευσμένο από τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και το πώς οι ίδιοι οι άνθρωποι την εξερευνούν και την καθορίζουν, το «1001 Gram» κάνει μια αναφορά στο πόσο η καριέρα και η ψυχολογική κατάσταση καθορίζουν το «βάρος» της ζωής μας και θέτει τον προβληματισμό για την ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής με τον τρόπο που το έκανε κάποτε οAlejandro González Iñárritu με το “21 Gramms”.

H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “ Όταν η Marie (Ane Dahl Torp), υπάλληλος στη νορβηγική Υπηρεσία Μέτρων και Σταθμών, ταξιδεύει στο Παρίσι για το ετήσιο «συνέδριο του κιλού», μια σειρά γεγονότων την αναγκάζουν να ζυγίσει τη ζωή της με διαφορετικό τρόπο.”

Με μοναδική ηρεμία και μαεστρία, χωρίς περιττούς διαλόγους και σκηνές, ο Nορβηγός Bent Hamer δημιουργεί αυτό το φιλμ που κάνει ένα γλυκό ταξίδι στην πληκτική καθημερινότητα μιας γυναίκας που εργάζεται στον επιστημονικό τομέα. Ο πρώην άντρας της εμφανίζεται ανα διαστήματα στη ζωή της για να πάρει τα πράγματά του μετά το χωρισμό τους. Ο πατέρας της, της δίνει τις τελευταίες συμβουλές πριν το θάνατό του και η ίδια καλείται να ζυγίσει την ίδια της τη ζωή προκειμένου να καταλάβει το πραγματικό νόημά της. Μετά το θάνατό του, η Marie καλείται να μεταφέρει το νορβηγικό πρότυπο για το χιλιόγραμμο σε ένα συνέδριο στο Παρίσι. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που αυτό το επαγγελματικό ταξίδι θα πυροδοτήσει αυτή την αναζήτηση στο πραγματικά δύσκολο παρόν που την οδηγεί σε μια αβέβαιη κατάσταση στο μέλλον.

Παρόλα αυτά, η ταινία, αν και όμορφη και λιτή αισθητικά, δεν φτάνει ποτέ σε μια πραγματικά δραματική κατάσταση, με τέτοια ένταση που να ωθήσει το θεατή στο να νιώσει πραγματικά τους προβληματισμούς αυτού του κατά τα άλλα συμπαθέστατου χαρακτήρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος σχηματίζεται μια ευθεία γραμμή χωρίς σκαμπανεβάσματα και έντονες συμπεριφορές που δε δημιουργεί πάθη, όνειρα, λάθη και πραγματική λύτρωση. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το δραματικό χαρακτήρα της ταινίας την καθιστούν ελαφρά μονότονη, χωρίς ελκυστική δομή και ισχυρά έντονες σκέψεις. Κάποιοι από σας μπορεί να νιώσετε τα μάτια σας να κλείνουν, εξαιτίας των αργών υπερβολικά μελετημένων πλάνων με μια αδικαιολόγητη φειδώ στην κίνησή τους.

Ιδανικό το φιλμ για ένα ήσυχο και κατά προτίμηση μοναχικό απόγευμα. Αν αναζητάτε κάτι πιο έντονο με περισσότερη ενέργεια προτιμήστε κάτι άλλο!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Thessaloniki Arts and Culture,

Διαβάστε επίσης

Close