Gone Girl, κριτική ταινίας

Gone Girl, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: David Fincher

Ηθοποιοί: Ben Affleck, Rosamund Pike, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Carrie Coon, Kim Dickens, Patrick Fugit, Casey Wilson, Emily Ratajkowski, Sela Ward, Missi Pyle, Scoot McNairy

Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat

Το εξαιρετικό αστυνομικό best – seller της Gillian Flynn, με τίτλο “Gone Girl” (2012), μεταφέρεται υποδειγματικά στη μεγάλη οθόνη από τον έμπειρο στα αστυνομικά δράματα/θρίλερ David Fincher (“Seven” (1995), “Fight Club” (1999), “The Social Network” (2010), “The Girl with the Dragon Tattoo” (2011) ) και μπαίνει έυκολα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “ Όταν η γυναίκα του (Rosamund Pike) εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ο Nick Dunne (Ben Affleck) παρασύρεται στον ίλιγγο μιας μιντιακής φρενίτιδας, ενώ τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια τον μετατρέπουν σε βασικό ύποπτο. ”

To μεγαλύτερο όπλο της ταινίας είναι σαφέστατα η σκοτεινή ατμόσφαιρα που μόνο ο Fincher ξέρει να δημιουργεί. 145 λεπτά γεμάτα αγωνία και αδρεναλίνη (χωρίς καμία μεγάλη σκηνή «δράσης», είσαι πάραυτα καρφωμένος στη θέση σου καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, είτε έχεις διαβάσει το βιβλίο είτε όχι), έντονος αφηγηματικός ρυθμός που πηγάζει από το εξαιρετικό σενάριο, γραμμένο από την ίδια την Flynn, και εντυπωσιακές ερμηνείες από όλο το cast συνθέτουν ένα αριστουργηματικό θρίλερ.

Ένα θρίλερ, που πρέπει να τονίσουμε πως παραδόξως έχει μερικές άκρως ευχάριστες σκηνές χιούμορ, οι οποίες σατιρίζουν με πανέξυπνο τρόπο το «Αμερικανικό Όνειρο» και προκαλούν τρανταχτά γέλια στο κοινό.

Ο μισητός από πολλούς comic book fans, Ben Affleck, που έγινε πρώτη είδηση τέτοια εποχή πέρυσι, όταν ανέλαβε το ρόλο του Batman στην πολυαναμενόμενη ταινία “Batman v Superman: Dawn of Justice” (θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 2016), δίνει εδώ την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Γεγονός που λέει πολλά, αν αναλογιστεί κανείς πως, πέρα από τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει ο ίδιος σε αυτές (“Town” (2010) & “Argo” (2012) ), είναι ένας σταθερά μέτριος (στην καλύτερη περίπτωση) ηθοποιός.

Στο “Gone Girl” δίνει τον καλύτερό του εαυτό υποδυόμενος τον Nick Dunne, ένα ρόλο που μπορεί να τον οδηγήσει ως τα βραβεία Oscar (δύσκολο και αρκετά τραβηγμένο, αλλά διόλου απίθανο). Δίπλα του, επίσης στην καλύτερή της στιγμή στη μέχρι τώρα καριέρα της, στέκεται μια εξαιρετική Rosamund Pike, στο ρόλο της συζύγου του Nick, Amy Elliott-Dunne. Πολύ δυνατές ερμηνείες και από το υπόλοιπο cast (Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Carrie Coon & Kim Dickens).

Η υπέροχη, σκοτεινή φωτογραφία του Jeff Cronenweth και το απαλό soundtrack από τον Trent Reznor (και οι δύο σταθεροί συνεργάτες και φίλοι του Fincher) συνδέονται άρρηκτα με το όλο κλίμα της ταινίας και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην τελειοποίησή της.

Συνοψίζοντας, το “Gone Girl” είναι μια ταινία που θα κυνηγήσει αναμφισβήτητα πολλά βραβεία. Για τους λάτρεις των αστυνομικών θρίλερ, του σκηνοθέτη David Fincher, της συγγραφέως Gillian Flynn αλλά και για κάθε σινεφίλ που αγαπά τις καλές ταινίες, το “Gone Girl” θα σας μαγνητίσει.

Καλή Προβολή!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5

Για το Movie Heat,

Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Παρασκεύη Γιουβανάκη, Film critiques

“Fight Club”. “Seven”. “Social Network”. Ταινίες δια χειρός David Fincher. Ταινιάρες (ειδικά οι πρώτες δύο!)

“Gone Girl”. Ακόμη μια ταινία από τα επαγγελματικά έως και μαγικά χέρια του προαναφερθέντα. Ταινιάρα -και λίγα λέω.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: «Ο Νικ και η Έιμι είναι δύο παντρεμένοι Νεοϋορκέζοι συγγραφείς και φαινομενικά το τέλειο ζευγάρι. Στην πέμπτη επέτειο των γάμων τους, η Έιμι εξαφανίζεται μυστηριωδώς αφήνοντας πίσω της σημάδια απαγωγής. Ο Νικ παρασύρεται στον ίλιγγο μιας φρενίτιδας, ενώ τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια τον μετατρέπουν σε βασικό ύποπτο.»
Ο David Fincher μεταφέρει στο πανί, το πανέξυπνο και ιλιγγιώδες best seller της συγγραφέα Τζίλλιαν Φλιν («Αιχμηρά αντικείμενα», «Σκοτεινός τόπος»), η οποία, να σημειωθεί εδώ, πως η ίδια έκανε αλλαγές στην κινηματογραφική του διασκευή.
Η αρχική σεκάνς, σε παγώνει στη θέση σου. Αυτό ήταν. Λίγα μόνο λεπτά αρκούν να σε κρατήσουν σε “what thef @ck” κατάσταση για δύο ώρες και 20 περίπου λεπτά.
Η ιστορία ξεκινά να ξετυλίγεται αρχικά, μέσα από την οπτική πλευρά του Νικ (Ben Affleck). Μετά περνάμε με flashbacks και στην πλευρά της Έιμι, της γυναίκας που αγνοείται. Τη μαθαίνουμε. Και τους δύο χαρακτήρες, τους μαθαίνουμε, σιγά σιγά. Μας εκνευρίζουν, μας αηδιάζουν, αλlά παρ’ όλα αυτά, δεν μας αφήνουν να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους.
Καθώς κυλά η ιστορία, συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο, μέσω σκηνοθέτη (αλλά και η συγγραφέα) πως ξεπερνιούνται τα όρια του αστυνομικούς δράματος, και μπαίνουμε σε περισσότερο κοινωνικά μονοπάτια. Μέσα από τα χρονικά πισωγυρίσματα, το “Gone Girl” ξεδιπλώνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Η υπαρξιακή τραγωδία των χαρακτήρων, παίρνει σάρκα και οστά.
Με μαύρο χιούμορ, βαθύ σαρκασμό και ειρωνεία, «καταπολεμάται» έμμεσα το «ονειρεμένο» αμερικάνικο όνειρο. Ένας κόσμος βυθισμένος στη ματαιοδοξία, την απληστία, που μαστίζουν την σύγχρονη Αμερική αλλά και όλο τον πλανήτη.
Το σενάριο της ταινίας σε απλά, καθημερινής χρήσης ελληνικά, «τα σπάει». Αιχμηρές ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη. Κάτι που δεν σε παρασέρνει στο να βαρεθείς και να χάσεις την πραγματική ουσία. Λόγια «έξω από τα δόντια», με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σε κάνουν να νιώθεις άβολα, λες και απευθύνονται σε σένα και όχι στους σεναριακούς χαρακτήρες.
Rosamund Pike. (αλήθεια, που την έχουμε ξαναδεί??). Τραβά όλα τα βλέμματα, κλέβει την παράσταση, με την τέλεια κακία που πηγάζει από την υποκριτική της εμφάνιση. Η τέλεια σκύλα. Μεταμορφώνεται σε τακτά σεναριακά διαστήματα, καθώς το απαιτεί ο ρόλος της. Την ερωτεύεσαι για την εξωτερική της αύρα αλλά κάπου κρατιέσαι γιατί νιώθεις πως κάτι τρέχει…Και οι δύο πρωταγωνιστές έχουν αινιγματικές παρουσίες. Αινιγματική ατμόσφαιρα που σπάει κόκαλα, σε όλο το εύρος της ταινίας.
Εκτός από τη διαρκώς ελισσόμενη πλοκή, που σε προκαλεί να τινάζεσαι ενώ έχεις βολευτεί στη θέση σου, το μουσικό κομμάτι δίνει και παίρνει στην αγωνία που προκαλείται. Ο κάτι σαν γδούπος που ακούγεται συχνά και μαρτυρικά, είναι μια αξεπέραστη αγωνία.
Η ταινία ολοκληρώνεται με κυκλικό σχήμα. Έχεις πάθει ένα σοκ, και προσπαθείς να συνέρθεις, να βγάλεις ένα πόρισμα, ένα κάτι. Γίνεται όμως?
Υ.Γ. Δεν θα πω η καλύτερη ταινία της εβδομάδας αυτής, γιατί υπάρχει και το πολυαναμενόμενο και ξεχωριστό “Xenia” του Πάνου Χ. Κούτρα, αλλά σίγουρα δείτε την!!
Παρασκευή Γιουβανάκη, Film Critiques
Bαθμολογία 4.5/5

http://film-c.blogspot.gr/

Thessaloniki arts and culture,

Διαβάστε επίσης

Close