Σκηνοθεσία: Brian Helgeland
Ηθοποιοί: Tom Hardy, Emily Browning, Christopher Eccleston, David Thewlis, Taron Egerton, Chazz Palminteri, Paul Bettany, Colin Morgan, Aneurin Barnard, Paul Anderson, Duffy, Kevin McNally, John Sessions, Sam Spruell, Tara Fitzgerald
Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat
Το βιογραφικό crime thriller του βραβευμένου με Oscar Brian Helgeland για τη ζωή και τη δράση των διάσημων αδερφών Kray στη σκοτεινή πλευρά του Λονδίνου, προσφέρει λίγες συγκινήσεις από πλευράς σεναρίου ή/και σκηνοθεσίας, αλλά η διπλή ερμηνεία του Tom Hardy ως οι διάσημοι δίδυμοι Βρετανοί γκάνγκστερ είναι ισάξια του τίτλου της ταινίας.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η πραγματική ιστορία της ανόδου και της πτώσης των διαβόητων δίδυμων αδερφών Ron και Reggie Kray (Tom Hardy), στο θρόνο του εγκλήματος του Λονδίνου μέσα στην δεκαετία του ‘60.”
Το σενάριο, παρότι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, παρουσιάζει μια ανησυχητική έλλειψη έμπνευσης. Σε κανένα σημείο δεν νιώθεις συνεπαρμένος με την ιστορία, με τα σκηνικά, με τον τρόπο που χειρίστηκαν τους δευτερεύοντες χαρακτήρες ή με την σκηνοθεσία του Helgeland for that matter! Η ταινία δίνει μια αίσθηση αφήγησης ψυχρής, επίπεδης και προβλέψιμης. Μοτίβα που όταν πρωτοεμφανίζονται δείχνουν εντυπωσιακά, με την συνεχή επανάληψή τους δείχνουν απλώς μονότονα. Πχ. Τα πλάνα που επιχειρούν να τονίσουν την δυαδικότητα και δείχνουν τους δυο χαρακτήρες (τον ένα Tom Hardy δηλαδή) δίπλα δίπλα είναι εξαιρετικά στην αρχή που μας συστήνονται οι χαρακτήρες. Δίνουν την αίσθηση ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει κοπεί στα δύο. Στην πορεία όμως, κυρίως λόγω της ανεκδιήγητης διάρκειας της ταινίας (2 και κάτι ώρες είναι υπερβολικές για αυτό το σενάριο) ακόμα και αυτό το εντυπωσιακό στοιχείο χάνει την μαγεία του.
Όλα τα παραπάνω μειονεκτήματα όμως δεν πιάνουν μία μπροστά στις ερμηνείες. Καταρχήν να πω ότι και οι δεύτεροι ρόλοι ήταν εξαιρετικοί παρόλο που τους προβολείς έκλεψε ο κύριος Hardy. Η Emily Browning ήταν πολύ καλή στον ρόλο της γυναίκας του Reggie Kray, πειστικότατη ως το κυρίως θύμα αυτής της ιστορίας, και το μόνο πρόσωπο για του οποίου τη μοίρα θα ενδιαφερθεί τελικά ο θεατής. Εξίσου καλός ο νεαρός ανερχόμενος Taron Egerton ως το κάπως χαζοχαρούμενο boy-toy του Ron Kray. Το ίδιο μπορώ να πω και για τους πιο undermined χαρακτήρες που ερμηνεύτηκαν από αξιόλογους ηθοποιούς όπως οι Paul Βettany, David Thewlis και Christopher Eccleston.
Αυτός ο Hardy όμως βρε παιδί μου. Απίστευτος, εξαιρετικός, αποσβολωτικός. Έπαιξε δυο χαρακτήρες σαν να ήταν δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι που έτυχε απλά να μοιράζονται το ίδιο πρόσωπο. Η φωνή, οι κινήσεις του σώματος, το βλέμμα, οι εκφράσεις ήταν όλα επί δύο! Ο ένας ψυχοπαθής, με αντιδράσεις μικρού παιδιού (τι θα συνέβαινε δηλαδή αν έδινες σε ένα μικρό παιδί ένα όπλο και του έλεγες ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε μια πόλη), ο άλλος γοητευτικός, σκληροτράχηλος, με σύνδρομο «ανωτερότητας του awesome gangster». Ειλικρινά, αν μας έλεγαν ξαφνικά ότι ο Tom Hardy είχε δίδυμο αδερφό που έπαιξε στην ταινία, θα το πίστευα!
Έχουμε δει πολλές ταινίες με γκάνγκστερ στο πέρασμα των χρόνων. Κάποιες άφησαν ιστορία (“Goodfellas”, “Scarface”) και κάποιες πέρασαν απαρατήρητες (“Gangster Squad”). Η συγκεκριμένη ταινία, λοιπόν, βρίσκεται κάπου στη μέση. Σαν ταινία περνάει κάπως απαρατήρητη αλλά η δυαδική αυτή ερμηνεία του Tom Hardy δεν πρόκειται να ξεπεραστεί any time soon και για αυτόν τον λόγο και μόνο αξίζει αδιαμφισβήτητα την προσοχή σας!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5
Για το Movie Heat,
Xριστίνα Ιωαννίδου
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat
Kριτική: Μαρίνα Βερλέκη, Βαθμολογία 3.5/5
Ο Tom Hardy συμπρωταγωνιστεί με τον εαυτό του σε αυτήν την πολύ Βρετανική και θορυβώδη ταινία για τους κακόφημους Λονδρέζους γκάνγκστερς αδερφούς Kray, με τον Brian Helgeland στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
Οποιαδήποτε, κινηματογραφική και μη, αφήγηση της ιστορίας των διδύμων Kray πάσχει από τις φανφάρες όλης της μυθολογίας που έχει χτιστεί γύρω από το όνομά τους – χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, μιας και αυτός ήταν άλλωστε ο πραγματικός σκοπός των Ronald και Reginald. Η εκδοχή του “Legend” είναι μια καρτουνίστικη αλλά και πολύ κλασάτα διασκεδαστική γνωριμία μας με τη «βασιλεία» των διδύμων γκάνγκστερς στην Ανατολική πλευρά του Λονδίνου της δεκαετίας του ’60.
O Brian Helgeland, που είχε βραβευτεί με Όσκαρ για το σενάριο στο cult “L.A. Confidential” απεικονίζει τις φήμες και τα κλισέ γύρω από τους Krays με μια στιλάτη νοσταλγία, έντονη μυρωδιά ξύλου σε Λονδρέζικο μπαρ, και μια πετυχημένη μίξη βίας και ειρωνείας. Όσον αφορά τα δύο τελευταία, ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Helgeland καταφέρνει και εισάγει στεγνό χιούμορ σε σκηνές με ξύλο, μαχαιριές και πιστολίδια – όλα αυτά δηλαδή που συνέβαλαν στη δημιουργία μύθων και ιστοριών στο Ανατολικό Λονδίνο.
Μήπως όμως οι Helgeland έτσι κάνει τη βία να φαίνεται αρκετά γοητευτική και glamorous; Φυσικά και το κάνει, όπως και τα περισσότερα blockbusters, κάτι που φυσικά δεν πρέπει να κρίνει κανείς στην κλίμακα καλού και κακού εφόσον μιλάμε για σινεμά. Οι γκάνγκστερς άλλωστε είναι η working-class βερσιόν των υπερ-ηρώων.
Όσον αφορά στο “Legend” όμως, κι ενώ πρόκειται για μια γκανγκστερική ταινία με γυναικεία αφήγηση (η οποία, ανά στιγμές την κάνει λίγο αμήχανη και με περισσότερη γυναικεία χροιά από ό,τι θα περίμενε κανείς), σίγουρα δεν πρόκειται για biopic των Ron και Reggie Kray, παρά μόνο για κάποιες διάσπαρτες στιγμές της ζωής και καριέρας τους – ίσως κάποιες από αυτές να μην είναι καν με χρονολογική σειρά. Η υπόθεση δηλαδή δεν είναι μία συγκεκριμένη με αρχή-μέση-τέλος, πιο πολύ με ραμμένα μεταξύ τους περιστατικά/σκετσάκια μοιάζει, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι είναι δύσκολο ή μπερδεμένο να την παρακολουθήσεις.
Κι ενώ στο πρώτο μισάωρο ο θεατής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει όρεξη για μια πραγματικά μη συμβατή ταινία για τη ζωή των Krays, η απεικόνιση του bromance και των άλλων στιγμών της ζωής του Ανατολικού Λονδίνου που κάνει ο Helgeland είναι, κινηματογραφικά άρτια. Η παλέττα των χρωμάτων είναι πολύ ορθά δουλεμένη και τα χιτσκοκικά πλάνα εντός του αυτοκινήτου, όπως και τα ενίοτε σκορτσέζικα εντός του nightclub αξιοζήλευτα. Φανταστείτε την τεχνική του “The Wolf of Wall Street”, αλλά αρκετά πιο σκοτεινή, lo-fi και, φυσικά, Βρετανική.
Το κλειδί της ταινίας φυσικά ανήκει στον Tom Hardy – εχμ, και στους δυο τους βασικά. Κι ενώ αρχικά ο Helgeland είχε προσφέρει στον Hardy μόνο το ρόλο του Reggie, κατάφερε να πείσει τον ηθοποιό να υποδυθεί και τον δίδυμο αδελφό του, Ron. Ο Hardy παρέλαβε έτσι έναν διπλό ρόλο στον οποίο αφοσιώνεται 100%, σωματικά και πνευματικά – περίπου όπως έκανε ο Jeremy Irons ότναν υποδύθηκε και τους δύο αδερφούς Mantle στο “Dead Ringers” του David Cronenberg. Το αποτέλεσμα είναι ένα εντυπωσιακό πορτραίτο ενός εαυτού χωρισμένου στα δύο : από τη μία ο Reggie, ένας συγκρατημένος κι έξυπνος γόης επιχειρηματίας, κι από την άλλη ο Ron, ένας παρανοικός σχιζοφρενής (με ιατρική διάγνωση), του οποίου η δίψα για βία σε κάθε περίσταση συνοδεύεται από το πάθος του για όμορφους νεαρούς άντρες («Είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά όχι αδερφάρα»), καθώς και την αδυναμία του στο τσάι και κέικ της μαμάς του. Παρά τις τρανταχτές αυτές διαφορές ανάμεσά τους, σίγουρα βλέπουμε ανά καιρούς λίγο Ron μέσα στον Reggie, όπως και λίγο Reggie μέσα στον Ron – είναι, άλλωστε, αδέρφια.
Η ερμηνεία του Hardy, φαίνεται, όπως πάντα σχεδόν, ανεπιτήδευτη αν και καλομελετημένη. Ως Reggie μάλλον προσπαθεί και καταφέρνει να δείχνει καρδιοκατακτητής και αρκετά διχασμένος ανάμεσα σε μια προβληματισμένη σύζυγο κι έναν παρανοικό αδερφό. Ως Ron, με πολύ διακριτικό makeup προπαθεί να μεταμορφωθεί στην πιο άσχημη και σκοτεινή εκδοχή του Reggie.Και στις δύο περιπτώσεις ο Hardy δεν δείχνει να νοιάζεται για το αποτέλεσμα και αυτή ακριβώς είναι η μαγική πινελιά που κάνει την ερμηνεία του τόσο σαγηνευτικά απολαυστική.
Παρά το ότι ως gangster biopic το “Legend” μάλλον αποτυγχάνει, δεν αποτελεί αποκλειστικά μια ταινία για να υπενθυμίσει στο κοινό ότι ο Tom Hardy είναι από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς αυτή τη στιγμή εκεί έξω, μιας και οι διάλογοι, η αισθητική και η φωτογραφία του εδραιώνουν το γεγονός ότι έχει υπάρξει αρκετή δουλειά πίσω από αυτή την ταινία. Εδώ μπορεί ο τίτλος “Legend” να είναι κάπως παραπλανητικός, ή και άκυρος σε σχέση με το περιεχόμενο της ταινίας, η ερμηνεία του Hardy όμως δεν θα ήταν υπερβολή να αποκαλεστεί Legend-ary.
Οι Ronald και Reginald Kray πάντα αγαπούσαν τη φήμη και τη δόξα – γι αυτό και υπήρξαν πολλές φορές αντικείμενο κοροιδίας από τους «πραγματικούς» γκάνγκστερς της εποχής που προτιμούσαν την ανωνυμία. Έτσι, οι Ron και Reggie είμαστε σίγουροι ότι από τον τίτλο της και μόνο θα λάτρευαν αυτή την ταινία. Τώρα, αν αυτό θεωρείται κάτι το επικριτικό ή ένα κοπλιμέντο, αποτελεί αντικείμενο μεγάλης συζήτησης.
Μαρίνα Βερλέκη
Thessaloniki Arts and Culture,
