Not My Type (Pas Son Genre), κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Lucas Belvaux

Ηθοποιοί: Émilie Dequenne, Loïc Corbery, Sandra Nkake, Charlotte Talpaert, Anne Coesens, Daniela Bisconti, Didier Sandre, Martine Chevallier, Florian Thiriet, Annelise Hesme, Amira Casar, Tom Burgeat, Kamel Zidouri, Philippe Le Guay

Kριτική: Μαίρη Πουτιού, Movie Heat

Στηριζόμενος σε δύο πολύ καλούς νέους ηθοποιούς, αλλά και σε μια ιστορία που αντικατοπτρίζει τις ρεαλιστικές δυσκολίες μιας ρομαντικής αγάπης, ο Lucas Belvaux αποφασίζει να φέρει στις κινηματογραφικές μας οθόνες ένα γλυκόπικρο ρομαντικό δράμα που ακούει στο όνομα “Not My Type”.

H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο Clément (Loïc Corbery), ένας Παριζιάνος καθηγητής φιλοσοφίας, διορίζεται σε μια επαρχιακή κωμόπολη, όπου γνωρίζει και ερωτεύεται την Jennifer (Émilie Dequenne), μια αισιόδοξη απέναντι στη ζωή κομμώτρια. Πόσο μακριά όμως μπορεί να πάει η σχέση τους όταν εκείνος της μιλάει για τον Καντ κι εκείνη του μαθαίνει να ξεφαντώνει με καραόκε?”

Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης που δε στηρίζεται σε ουτοπικές ονειρικές καταστάσεις μια έφηβης ρομαντικής ψυχής, αλλά στην καθημερινότητα της διπλανής πόρτας, όπως αυτή προσπαθεί να δοθεί με την ομορφιά και τη φινέτσα του γαλλικού κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται σε έναν σκεπτικό ορθολογιστή άντρα και σε μια παρορμητική, δραστήρια και χαρούμενη γυναίκα, που υποκύπτουν στη μεταξύ τους έλξη και προσπαθούν να βρουν τη χρυσή τομή της επικοινωνίας στη σχέση τους. Τα προβλήματά τους είναι απλά, καθημερινά, που λίγο πολύ αρκετοί έχουν αντιμετωπίσει μέσα στη σχέση, αλλά αυτό που διαφοροποιεί την ταινία από την καθημερινή ζωή, είναι η έντονη υπερβολή με την οποία οι πρωταγωνιστές αντιδρούν και προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές τους. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι απόλυτα κατανοητό, καθώς χωρίς τις καταλυτικές αυτές συμπεριφορές η ταινία θα έριχνε το θεατή στην πλήξη και την αδιαφορία.

Φαίνεται όμως πως η ιστορία παραμένει σε αυτό το επίπεδο, προσπαθώντας υπερβολικά να μετριάσει τη μυθοπλασία με την πραγματική ζωή, αφήνοντας τους χαρακτήρες ίδιους και απαράλλαχτους από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας. Ποιo είναι λοιπόν το νόημα για να υπάρχει αυτή η ταινία; Γιατί να παρακολουθήσουμε αυτή την την ιστορία αγάπης και να δούμε αν εν τέλει το μήνυμά της είναι προβλέψιμο και απαισιόδοξο? Τη θετικότερη εντύπωση αφήνουν οι Émilie Dequenne και Loïc Corbery που καταφέρνουν και δημιουργούν μια εκρητική χημεία αλλά και μια άκρως αμήχανη ατμόσφαιρα ταυτόχρονα. Αυτό, ωστόσο, δε φτάνει για να υπερκαλύψει τα μελανά σημεία της ταινίας, η οποία κυλά ομαλά μέχρι τη μέση και στην πορεία κάνει εμφανέστατη την προσπάθειά της να βρει την πραγματική της ταυτότητα.

Το “Not My Type”, αν και φαίνεται να μπάζει από παντού, έχει ένα δικό του στοιχείο που το κάνει ελκυστικό και μοναδικό! Προτείνεται ένα ένα ήσυχο βράδυ με καλή παρέα! Καλή προβολή!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Μαρίνα Βερλέκη, Βαθμολογία 1/5

Βασισμένο σε μυθιστόρημα του Philippe Vilain, το “Pas Son Genre” αναμιγνύει άσχετα και σχετικά φιλοσοφικά στερεότυπα, αλλά και νόμους της φυσικής γύρω από το – πολύ γνωστό πλέον – “τα ετερώνυμα έλκονται”.

Ένας τολμηρός, αλλά και κάπως χίπστερ, αλλά και κάπως περίεργος καθηγητής φιλοσοφίας από το Παρίσι πηγαίνει να διδάξει σε μια μικρή ήσυχη πόλη στη Βόρεια Γαλλία, όπου σύντομα ερωτεύεται μια κεφάτη κομμώτρια της περιοχής. Η σαρκική χημεία τους είναι μεγάλη, αλλά θα αρκέσει αυτή ώστε να ξεπεραστούν τα τεράστια χάσματα ανάμεσά τους, όταν οι διαφορές τους φαντάζουν ασυμβίβαστες;

Αν το παραπάνω σας ακούγεται σαν την πλοκή του της πιο στερεοτυπικής γαλλικής ταινίας που έγινε ποτέ,ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Lucas Belvaux μπορεί και να αξίζει το ανάλογο βραβείο. Αυτό το οικείο σενάριο όμως έχει μια φρεσκάδα μέσα του, που ακούει στο όνομα -Βελγικής καταγωγής- Emilie Dequenne, η οποία φέρνει το κατιτίς παραπάνω σε μια ταινία που φαίνεται να παίζει συνειδητά και χωρίς τύψεις πάνω στα κλασσικά γαλλικά στερεότυπα rom-com, αλλά η ηθοποιός φαίνεται να περνάει δύσκολα ξεπερνώντας τα όρια αυτών.

Ο καθηγητής φιλοσοφίας της ιστορίας μας, βιώνει πολιτισμικό σοκ από το Παρίσι και τα art openings που συνήθιζε να πηγαίνει στην κωμόπολη όπου γνωρίζει τη νεαρή κομμώτρια, η οποία προτιμά τη Eurotrash disco και το απόλυτο είδωλό της είναι η Jennifer Aniston. O Belvaux φέρνει κοντά τους δύο αυτούς ανθρώπους από, φαινομενικά, διαφορετικούς κόσμους, με ελάχιστα δείγματα της προαπαιτούμενης ειρωνίας, ούτε καν με πολλές δόσεις χιούμορ – όπως θα της αναλογούσαν.

Όλα αυτά φαίνονται αρκετά ανάλαφρα και ελάχιστης σημασίας, μέχρι να περάσει η ταινία στο δεύτερο, σκοτεινό της μισό, όπου ανακαλύπτουν οι πρωταγωνιστές (και ο θεατής μαζί τους) πόσο όντως λίγα έχουν να μοιραστούν στη σχέση τους, με πρώτο και καλύτερο τον εντελώς διαφορετικό τρόπο που οι δυο τους αντιλαμβάνονται τον όρο «σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων».

Πολλοί και πολλές από το κοινό θα εκνευριστούν από τη μεγάλη γκάμα αναπαραγωγής των φτηνιάρικων πλέον και εξαιρετικά σεξιστικών κλισέ καθ’όλη τη διάρκεια του “Pas Son Genre”. Η αντίληψη του «τα αγοράκια είναι από τον Άρη και τα κοριτσάκια από την Αφροδίτη» έχει ξεπεραστεί από μεγάλο μέρος της κοινωνίας εδώ και πολλά χρόνια και καιρός είναι να ξεπεραστεί και από την Έβδομη τέχνη – ακόμα και στις rom-coms.

Ίσως το κοινό όμως να μην συγχυστεί όσο θα έπρεπε μιας και η ταινία δεν έχει καρδιά και, επομένως, δεν μπορεί να βρει ούτε την καρδιά του θεατή, ο οποίος θα δυσκολευτεί πολύ να πιστέψει το μήνυμά της : «Υπάρχει μόνο ένα είδος αγάπης». Εχμ, όχι.

Μαρίνα Βερλέκη

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr