Ουζερί Τσιτσάνης, κριτική ταινίας

Ουζερί Τσιτσάνης, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης

Ηθοποιοί: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Χάρης Φραγκούλης, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Γιάννης Στάνκογλου, Βασιλική Τρουφάκου, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Λάκης Κομνηνός, Γιάννης Αϊβάζης, Μαρία Καβουκίδου, Νίκος Ιωαννίδης

Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat

Η νέα ταινία δια χειρός Μανούσου Μανουσάκη προσπαθεί, αλλά δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί μια ταινία εποχής. Σε κάποιους τομείς (βλ. σενάριο, σκηνογραφία-ενδυματολογία) η δουλειά είναι ικανοποιητική και σε άλλους (βλ. σκηνοθεσία – ερμηνείες) αποτυγχάνει παταγωδώς.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: «Στη γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη του 1942 ο Γιώργος (Χάρης Φραγκούλης) δουλεύει μαζί με το γαμπρό του Βασίλη Τσιτσάνη (Ανδρέας Κωνσταντίνου) σε ένα δικό τους ουζερί. Θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Εστρέα (Χριστίνα Χειλά Φαμέλη), όμως ο έρωτας μεταξύ ενός Xριστιανού και μιας Εβραίας είναι απαγορευμένος με κάθε τρόπο. Κι ενώ οι ναζί κλιμακώνουν τις διώξεις τους, οι δυο νέοι θα ζητήσουν τη βοήθεια του διάσημου συνθέτη για να μπορέσουν να ξεφύγουν».

Δυστυχώς για την ταινία, οι τομείς στους οποίους αποτυγχάνει είναι βαριά χαρτιά. Δεν νοείται να χαρακτηρίσεις μια ταινία μέτρια, πόσο μάλλον καλή, όταν έχει τόσο σοβαρά προβλήματα στη σκηνοθεσία της και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Το βασικότερο πρόβλημα του κυρίου Μανουσάκη είναι ότι μάλλον δε φρόντισε να διδάξει σωστά τους ηθοποιούς του ή να βρει ηθοποιούς που διαθέτουν τη μαγική χημεία. Το αποτέλεσμα? Οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών ήταν υπερβολικά στημένες, ξύλινες και καρικατουρίστικες. Ουδεμία φυσικότητα, ουδεμία χημεία μεταξύ των ηθοποιών και ουδέν συναίσθημα δεν πέρασε από την οθόνη στον θεατή. Αντίθετα, σε πολλές ρομαντικές και συγκινητικές στιγμές, έπιανα τον εαυτό μου να γελάει ή να σκέφτεται τον ηθοποιό να κάνει πρόβες για αυτήν την ατάκα ξανά και ξανά και κάτι τέτοιο είναι απλά απαράδεκτο.

Δεύτερο πρόβλημα, σχεδόν εξίσου σημαντικό. Δεν είπαμε να κάνεις αντιγραφή του εξαιρετικού «Ρεμπέτικου» βρε Μανούσο μου, αλλά στον τίτλο της ταινίας σου, μου έχεις μια από τις σημαντικότερες φιγούρες του ελληνικού τραγουδιού και το αφήνεις μόνο για εφέ? Είναι δυνατόν να έχεις έναν Βασίλη Τσιτσάνη ως χαρακτήρα και τα τραγούδια του να καταλαμβάνουν συνολικά 10 λεπτά μέσα στην ταινία? Εντάξει, το ουζερί είναι ένας τόπος που γίνονται σημαντικά πράγματα, αλλά η έλλειψη μουσικής σε μια ταινία με τέτοιο τίτλο είναι πανταχού παρούσα.

Ωστόσο, υπήρχαν και κάποιες ηλιαχτίδες μέσα στο σκοτάδι αυτής της παραγωγής. Το σενάριο ως πρώτη ύλη δεν ήταν καθόλου κακό. Σαν ιστορία δηλαδή, είχε ωραίο ρυθμό, ωραίες ατάκες (άσχετα με την ερμηνεία τους) και την παρακολούθησα με ενδιαφέρον ως το τέλος. Φυσικά, υπήρχαν προβλήματα και εδώ (ημιτελής ανάπτυξη κάποιων χαρακτήρων, loose ends, γρήγορες και εύκολες λύσεις του ποδαριού), αλλά σε γενικές γραμμές δεν ήταν κακό. Επίσης, σημαντικό κομμάτι των ταινιών εποχής, τα σκηνικά και τα κοστούμια που ήταν εξαιρετικά και αναμφίβολα ήταν το καλύτερο στοιχείο της ατυχούς αυτής παραγωγής.

Σε τελική ανάλυση, είναι μια ταινία λίγο κάτω του μετρίου που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αφού σαν σύλληψη ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά μάλλον οι δημιουργοί κάπου το έχασαν στην πορεία. Κάπου δεν οργάνωσαν καλά την παραγωγή τους («χαμογελαστά» παιδάκια που τα χτυπάνε οι Ναζί), κάπου δεν επέμειναν στην λεπτομέρεια, κάπου δεν χρησιμοποίησαν τα ατού τους (μουσική του μεγάλου Τσιτσάνη)… το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι η αποτυχία.

P.S. Το μισό αστεράκι που έβαλα παραπάνω από όσο αξίζει η ταινία είναι φόρος τιμής για το potential που πήγε χαμένο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5

Για το Movie Heat,
Χριστίνα Ιωαννίδου

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε επίσης

Close