Palo Alto, κριτική ταινίας

Palo Alto, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Gia Coppola

Ηθοποιοί: Emma Roberts, Jack Kilmer, James Franco, Nat Wolff, Zoe Levin, Val Kilmer, Keegan Allen, Margaret Qualley, Chris Messina, Olivia Crocicchia, Claudia Levy

Κριτική: Κασσάνδρα Γαλάτου, Movie Heat

Νεανικό δράμα, σε σκηνοθεσία Gia Coppola, στο οποίο έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την κινηματογραφική δράση στενών συγγενών από πολύ γνωστές προσωπικότητες του Hollywood: η σκηνοθέτης είναι εγγονή του πασίγνωστου σκηνοθέτη Francis Ford Coppola και ανιψιά της Sofia Coppola,η Emma Roberts – στο ρόλο της April, ανιψιά της Julia Roberts και κόρη του Eric Roberts και ο Jack Kilmer – στο ρόλο του Teddy, γιός του Val Kilmer (o οποίος μάλιστα έχει κι ένα guest ρόλο στην ταινία).

H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η ντροπαλή κι ευαίσθητη April (Emma Roberts) διχάζεται ανάμεσα στο πάθος που νιώθει για το μεγαλύτερο σε ηλικία προπονητή της (James Franco) και τη συμπάθεια για τον εσωστρεφή συμμαθητή της Teddy (Jack Kilmer), ο οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της.”

Η ταινία παρουσιάζει τις κλασσικές εφηβικές ανησυχίες και εμπειρίες με έναν τρόπο λίγο πιο “dark” απ’ότι έχουμε συνηθίσει, απαλλαγμένο από κάθε είδους απεικόνιση της νεανικής αθωότητας. Σεναριακά μπάζει αρκετά και οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται όσο θα έπρεπε, ίσως επειδή δεν υπάρχει ξεκάθαρη εστίαση ως προς τους κεντρικούς χαρακτήρες, με αποτέλεσμα μέσα σε μιάμιση ώρα ταινίας, η πλοκή να μην κατορθώνει την επαρκή προσέγγιση όλων των τεσσάρων χαρακτήρων που φαίνεται να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο.

Ρεαλιστική η προσέγγιση της ζωής της πλειονότητας των εφήβων της Αμερικής, θίγοντας μέσα από τις ιστορίες των χαρακτήρων και συχνά κοινωνικά προβλήματα της ηλικίας, όπως η χρήση ναρκωτικών, η σχεδόν ανύπαρκτη σχέση με το οικογενειακό περιβάλλον και ο σεξουαλικός αποπροσανατολισμός.

Αξίζει να σημειωθεί πως το σενάριο είναι βασισμένο στα μικρά διηγήματα του James Franco, o οποίος μάλιστα ενσαρκώνει το ρόλο του προπονητή ποδοσφαίρου, Mr. B, στην ταινία. Αρκετά ενδιαφέρουσες οι υποκριτικές ερμηνείες, με αυτή της Emma Roberts να κατατάσσεται ίσως στην πιο αξιόλογη στη μέχρι τώρα καριέρα της.

Αναπόφευκτα, όσον αφορά το σκηνοθετικό κομμάτι, επέρχεται η σύγκριση της σκηνοθέτιδας με τους πολυτάλαντους σκηνοθέτες – συγγενείς της. Οι ενδοοικογενειακές σκηνοθετικές επιρροές φαίνεται πάντως να λειτούργησαν θετικά στην Gia Coppola, η οποία παρουσιάζει στο “Palo Alto” ένα καλαίσθητο και ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Ομολογουμένως, η ταινία μπορεί να δημιουργήσει κάποια συναισθήματα ταύτισης των νεαρών θεατών με τους χαρακτήρες αλλά και συναισθήματα νοσταλγίας των μεγαλύτερων, όχι απαραίτητα όσον αφορά τα ίδια τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην ταινία, αλλά όσον αφορά το γενικότερο εφηβικό κλίμα.

Λαμβάνοντας αυτό υπόψιν, καθώς και το ότι η πλοκή κατορθώνει εν τέλει να διατηρήσει το ενδιαφέρον του θεατή, μπορεί να χαρακτηριστεί μια ευχάριστη επιλογή για ένα ήσυχο φθινοπωρινό απόγευμα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Για το Movie Heat,
Κασσάνδρα Γαλάτου

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη, Βαθμολογία 2/5

Η παρθενική σκηνοθετική δουλειά της 27χρονης Τζία Κόπολα, εγγονής του Φράνσις, με φανερή επιρροή από την ταινία της θείας της, Σοφία Κόπολα, “Αυτόχειρες Παρθένοι”, κινηματογραφεί έφηβους στα προνομιούχα προάστια του Λος Άντζελες που βρίσκονται σε μια πορεία κατάθλιψης και αυτοκαταστροφής. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε μια συλλογή διηγημάτων του Τζέιμς Φράνκο (ο οποίος και κρατά έναν δεύτερο ρόλο).
Υπόθεση: Η ντροπαλή κι ευαίσθητη Έιπριλ, αγνή κι ανυποψίαστη στη μεθυστική της νιότη, σβήνει τη δίψα της για ζωή μέσα από την απαγορευμένη σχέση με τον προπονητή ποδοσφαίρου της ομάδας της. Την ίδια στιγμή ο εσωστρεφής καλλιτέχνης Τέντι, που τρέφει ένα φλογερό αλλά ανομολόγητο πάθος για την Έιπριλ, δοκιμάζει παρέα με τον καλύτερό του φίλο, Φρέντ, τα όρια μιας ζωής που δείχνει έτοιμη να συνθλίψει όποιον την κοιτάξει κατάματα.
Παρακολουθώντας το “Palo Alto”, διακρίνεις εύκολα πως είναι κινηματογραφημένο με μια ιδιαίτερη μορφή, αυτή που φέρνει σε ευρωπαικό χαρακτήρα. Η πλοκή μάλλον δεν ενδιαφέρει και πολύ την νεοφερμένη σκηνοθέτη, καθώς δίνεται περισσότερη σημασία στην ατμόσφαιρα που δένει τα πλάνα. Η ατμόσφαιρα της ταινίας? Νωχελική, ελεύθερου πνεύματος.
Η κάμερα της στέκεται κοντά αλλά διακριτικά απέναντι από τους χαρακτήρες, σαν ένα φιλικό πρόσωπο που θέλει να βοηθήσει. Και πραγματικά, οι χαρακτήρες αυτοί, χρειάζονται βοήθεια από κάποιον ενήλικα. Δεν την ενδιαφέρει να τους κρίνει για τις ακραίες και χαζές συμπεριφορές τους, αλλά να δείξει ότι υπάρχει πόνος και στην εφηβεία. Αλλά δυστυχώς, δεν μας δείχνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ta parties όπου ο ένας είναι πάνω στον άλλον, όλοι λιωμένοι από το ποτό και το χόρτο, τα ξέρουμε. Επίσης το ότι πολλοί νεαροί δεν λιώνουν και μαστουρώνουν μόνο στα parties, και αυτό το ξέρουμε. Οπότε αυτό το “χέρι βοηθείας” από πλευρά κάμερας δεν αρκεί για να αφήσει ευχαριστημένο τον θεατή.
Όσον αφορά το σημαντικό κομμάτι του σεναρίου, κάπου μπάζει. Κάνει κοιλιά και επαναλαμβάνει μοτίβα (μαστούρα κτλ). Ε, καταντά αδιάφορο κάποια στιγμή. Υπάρχουν και αρκετοί ανούσιοι και μεγάλης έκτασης διάλογοι που κάνουν τους χαρακτήρες να φαίνονται ακόμη πιο επιφανειακοί.
Tουλάχιστον μερικές ερμηνείες είναι αξιόλογες. Η νεαρή Emma Roberts αποτελεί ερμηνευτική εγγύηση πλέον -με την νατουραλιστική παρουσία της αγκαλιάζει το ρόλο της, και δεν μας αφήνει με πικρία. Ξεχωρίζει και ο 19χρονος Τζακ Κίλμερ, γιος του Βαλ Κίλμερ, στον ρόλο ενός μονίμως φτιαγμένου νέου,που πασχίζει να καλυτερέψει την καθημερινότητά του και να χειριστεί τα αισθήματά του. Ο Franco από την άλλη, αδιάφορος εντελώς.
Για να τελειώνουμε, έχουμε χιλιοειδωμένα προβληματικά παιδιά αλλά και μια σκηνοθεσία που δεν επικεντρώνεται στα προβλήματα τους, απλά τα αναφέρει.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5

Thessaloniki Arts and Culture,

Διαβάστε επίσης

Close