Σκηνοθεσία: Chris Columbus
Ηθοποιοί: Adam Sandler, Kevin James, Michelle Monaghan, Josh Gad, Peter Dinklage, Jane Krakowski, Matt Lintz, Ashley Benson, Brian Cox, Sean Bean, Denis Akiyama, Dan Aykroyd
Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat
Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν του Adam Sandler. Αν και αξιόλογος ηθοποιός (υπέροχος στα πιο δραματικά “Punch-Drunk Love” (2002), “Spanglish” (2004), “Reign Over Me” (2007) και “Funny People” (2009) ), η συνεχής ενασχόλησή του με πιο εύκολες και διανθισμένες (κατά κύριο λόγο) με σκατολογικό χιούμορ κωμωδίες, τον έκαναν αρκετά αδιάφορο – έως και αντιπαθή τολμώ να πω – στα μάτια μου (ok, ομολογώ πως το “You Don’t Mess With the Zohan” (2008) είναι guilty pleasure και πεθαίνω στα γέλια κάθε φορά που το βλέπω). Με το “Pixels”, πάντως, και ενώ πλησιάζει αισίως τα 50, δεν κάνει καμία προσπάθεια να μου αλλάξει γνώμη.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Τη δεκαετία του ’80 ο Sam (Adam Sandler), ο Will (Kevin James), ο Ludlow (Josh Gad) και ο Eddie (Peter Dinklage) είχαν σώσει ουκ ολίγες φορές τον κόσμο παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τώρα πρέπει να το κάνουν στην πραγματικότητα, αφού εξωγήινοι, έχοντας ανακαλύψει χαρακτήρες από γήινα video games, τα παρερμηνεύουν σαν μια δήλωση πολέμου και μας επιτίθενται, χρησιμοποιώντας τα ως όπλα.”
Mια ομολογουμένως σεναριακά έξυπνη ιδέα δυστυχώς δεν μεταφέρεται το ίδιο έξυπνα και στη μεγάλη οθόνη. Ο κάποτε αγαπημένος Αμερικανός παραμυθάς Chris Columbus των 2 πρώτων “Home Alone” (1990 & 1992), αλλά και των 2 πρώτων “Harry Potter” (2001 & 2002), o οποίος έχει ψιλοεξαφανιστεί την τελευταία δεκαετία (σκηνοθέτησε το “Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief” το 2010), είναι σχεδόν απών από τη σκηνοθετική καρέκλα, διεκπεραιώνοντας ρουτινιάρικα τα σκηνοθετικά του καθήκοντα.
Ομοίως πράττει και το cast, που συμπεριφέρεται λες και γυρίζει το “Grown Ups 3” και όχι μια science-fiction comedy. Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν, μιας και όλες οι ερμηνείες ήταν νερόβραστες. Αγαμέμνονα και Οδυσσέα… ε, Brian Cox & Sean Bean ήθελα να πω, τι δουλειά είχατε εκεί πέρα, και δη σε αυτούς τους δεύτερους (με τη διπλή σημασία της λέξης) ρόλους??
Υπάρχουν όμως και καλά σημεία στο έργο. Είχε τις σκηνές όπου έσκαγε το χειλάκι σου, η αλήθεια να λέγεται. Το animation και τα οπτικά εφέ/CGI ήταν πολύ καλά, και όλα αυτά τα… pixels έφερναν αναμνήσεις από το παρελθόν και σε ταξίδευαν πολλά χρόνια πίσω. Όπως και να ‘χει το πράγμα, το να βλέπεις τα: – τα πρόλαβα, δεν τα πρόλαβα – Pac-Man, Donkey Kong, Galaga, Arkanoid, Centipede, Duck Hunt, Space Invaders, Defender, Frogger & Joust να ζωντανεύουν στη μεγάλη οθόνη 20 και 30 χρόνια μετά τη δημιουργία τους, είναι, αν μη τι άλλο, άκρως ψυχαγωγικό.
Εν ολίγοις, μια κλασική, άχρωμη Sandlerική ταινία, για κανένα λόγο από τις πολύ πολύ κακές του, όπως κράζουν οι περισσότεροι κριτικοί. Απλά καθίστε αναπαυτικά, χαλαρώστε και… μην έχετε πολλές απαιτήσεις από το έργο. Καλή προβολή!
P.S. Είμαι πολύ σίγουρος πως τα Στρουμφάκια δεν είναι βασισμένα σε arcade game των 1980’s…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5
Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat
Κριτική: Παναγιώτης Μήτσικας, Bαθμολογία 1.5/5 Με τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου (όπως τις υποκλοπές), να πλήττουν το προφίλ της Sony, η εταιρεία-κολοσσός χρειαζόταν απεγνωσμένα ένα μεγάλο «χιτ». Τι καλύτερη ευκαιρία, από ένα blockbuster με θέμα τα videogames που διαμόρφωσαν όλη την κουλτούρα των ‘80s και τις γιγάντιες εκδόσεις χαρακτήρων όπως ο Pacman να κυνηγούν ανθρώπους στη Νέα Υόρκη; Νοσταλγία, ποπ κουλτούρα και καλοσχεδιασμένα εφέ, είναι ένας συνδυασμός που φαινομενικά κερδίζει το κοινό, αλλά στο “Pixels”, η Sony αποφάσισε πως είναι καλή ιδέα να τζογάρει 100.000.000 δολάρια στον Adam Sandler, τον Kevin James και τον Chris Columbus. Το αποτέλεσμα; Λίγο πιο υποφερτό από την εμπειριά του να παίζεις Desert Bus, ένα βιντεοπαιχνίδι του 1995 στο οποίο χειρίζεσαι ένα λεωφορείο και πρέπει να ολοκληρώσεις το ταξίδι Tucson-Las Vegas σε πραγματικό χρόνο –ήτοι 8 ώρες.
Ο Sam Brenner (Adam Sandler) ήταν ένα παιδί-θαύμα των βιντεοπαιχνιδιών, με αστείρευτο ταλέντο, αλλά η απώλεια της πρώτης θέσης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με θύτη τον αλαζόνα Eddie “Fireblaster” Plant (Peter Dinklage) τον απογοήτευσε σε μεγάλο βαθμό. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, ο Sam είναι πλέον τεχνικός τηλεοράσεων, ΧΒΟΧ και Playstation, ενώ ο παιδικός του φίλος, Will Cooper(Kevin James) έχει γίνει Πρόεδρος της Αμερικής (ναι, αυτό συμβαίνει. Ο Kevin James. Ναι.). Όταν οι εξωγήινοι παρεξηγούν ένα βίντεο της NASA με τα κλασικά arcade βιντεοπαιχνίδια και το θεωρούν κύρηξη πολέμου, θα προκαλέσουν τη Γη σε μία σειρά δοκιμασιών, που στην ουσία είναι τεράστιες φονικές βερσιόν διάσημων arcade τίτλων: του Galaga, του Centipede και του Pacman. Ο Sam θα πρέπει να επιστρατεύσει ξανά το ταλέντο του, παρέα με φίλους και εχθρούς και να αντιμετωπίσουν την εξωγήινη απειλή.
Με την αισιόδοξη εκτίμηση πως το μυαλό σας δεν έχει γίνει ομελέτα από τη σύνοψη που μόλις διαβάσατε, η υπόθεση της ταινίας δεν είναι το χειρότερο της σημείο. Θα ήταν άδικο να παραγνωρίσουμε τις τραγικές προσπάθειες της συγγραφικής τετράδας (μόνιμων συνεργατών του Sandler) για να δημιουργήσουν απίστευτα μονοδιάστατα backstory στους χαρακτήρες, όπως σε αυτόν της Violet (Michelle Monaghan) που σε μία awkward σκηνή παρουσιάζεται να πίνει βότκες κλεισμένη στη ντουλάπα επειδή ο άντρας της την άφησε για κάποια νεότερη. Αντίστοιχα άδικο, θα ήταν να μην αναφέρουμε για το «φεστιβάλ» κλισέ για τη gaming κουλτούρα: μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την εικόνα του παρθένου, χοντρού, με σπυράκια;
Είναι ομολογουμένως πανεύκολο να αναλωθούμε στο «μίσος» προς τον Sandler, αλλά δε φταίει μόνο αυτός για τη χαμένη ευκαιρία του «Pixels». Παρ’όλα αυτά, το κάποτε star power του ηθοποιού έχει ξεφτίσει σαν παμπάλαιο φλιπεράκι που το έχουν παρατήσει στην πίσω αυλή της ταβέρνας που επισκέπτεσαι στις διακοπές. Ειδικά εδώ, η παρουσία του αγγίζει τα όρια της κατάθλιψης και σε κάθε σκηνή «πνιγόμαστε» από την απάθεια που δείχνει στο ρόλο του. Αντίστοιχα, η χημεία-φλερτ με την Monaghan είναι ανύπαρκτη. Ο Kevin James ακολουθά κατά πόδας, υπηρετώντας πιστά την κωμωδία-McDonalds που τον έχει κάνει γνωστό, ενώ ο Josh Gad υπερβολικός καθ’όλη τη διάρκεια του φιλμ. Όσον αφορά τον Peter Dinklage, ο χαρακτήρας που ερμηνεύει είναι τόσο εξωφρενικός που δε μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για την προσέγγιση του στο ρόλο.
Βέβαια, υπάρχουν και μερικές ωραίες ιδέες στην ταινία, όπως το γεγονός πως οι εξωγηίνοι στέλνουν τα πολεμικά τους μηνύματα χρησιμοποιώντας διάσημες φιγούρες των ‘90s, όπως οι Hall & Oates και η Madonna. Επιπλέον, η σκηνή του κυνηγητού με τον Pacman είναι άνετα η καλύτερη της ταινίας και η μοναδική που μοιάζει να χει σκηνοθετηθεί με ενδιαφέρον, σε μία γενικά αδιάφορη σκηνοθεσία από τον Columbus.
Αν έχεις ζήσει αυτή την εποχή και θέλεις να περάσεις ένα 2ωρο νοσταλγικό ταξίδι στην εφηβεία σου, αυτή η ταινία θα σου προκαλέσει ένα συναίσθημα: να ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως την έζησες.
Παναγιώτης Μήτσικας
Thessaloniki Arts and Culture,
